(ΣΤΙΧΟΙ ΠΡΟΣ ΜΕΛΟΠΟΙΗΣΗ .Β ΕΝΟΤΗΤΑ mail : Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.)
Καλωσορίσατε στο ΣΤΙΧΟΓΡΑΦΗΜΑ , που περιλαμβάνει περισσότερα από 300 τραγούδια, μελοποιημένα και μη μελοποιημένα.
( Σε περίπτωση που ενδιαφέρεστε για μελοποίηση στίχων μου , που δεν εχουν μελοποιηθεί ,
μπορείτε να μου στείλετε mail )
-Σας ευχαριστώ.-
1.α. Στέκω γυμνή(Χαμένη μου Ατλαντίδα)
(Μελοποιημένο)
Στίχοι – Σύνθεση :Βιβή Σπυροπούλου
Μ ΄ένα γιατί που όμως απάντηση δεν παίρνει ,
μ ΄ένα φιλί που ο Ιούδας το μαραίνει ,
σε μια πορεία που μου έδειξαν οι άλλοι ,
γοργά τα βήματα μ΄ ακίνητη είμαι πάλι.
Σε όλα εκείνα που ουρλιάζουν από μέσα ,
ψάχνω τα όνειρα και τη χαμένη μπέσα.
Σε όλα αυτά γυρεύω την ελπίδα.
Στρέφω το βλέμμα μου σε όλα όσα είδα.
Στέκω γυμνή με την καρδιά μου μόνη ασπίδα.
Κι όμως δε βρίσκω τη Χαμένη μου Ατλαντίδα.
Σε μία σφαίρα που με χάιδεψε για λίγο,
σε ένα χάδι που με λάβωσε στον ύπνο ,
σε ένα πόλεμο που άρχισαν οι άλλοι ,
μετράω θύματα και σκύβω το κεφάλι.
Σε όλα εκείνα που μου μοιάζουνε αστείο ,
θέλω μια μέρα εγώ να πω: «γεια σας κι αντίο.»
Σε όλα αυτά γυρεύω την ελπίδα.
Στρέφω το βλέμμα μου σε όλα όσα είδα.
Στέκω γυμνή με την καρδιά μου μόνη ασπίδα.
Κι όμως δε βρίσκω τη Χαμένη μου Ατλαντίδα.
1.β. ΔΥΣΛΕΞΊΑ
Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου
Κάθε βράδυ εγώ να κλαίω
για της μέρας μου το κρίμα.
Έτσι ξέρω εγώ να πλέω
στου μυαλού μου την πλημμύρα.
Κάθε τόσο εγώ μαθαίνω
γιατί έφαγα βιβλία .
Σα χαρτί μουτζουρωμένο ,
μ ΄ έκδηλη τη δυσλεξία.
Κάπως έτσι κι η ζωή μου.
Τρία κι έψιλον μπερδεύω
κι έχω μες στη φυλακή μου
δυο σκονάκια να ξεφεύγω.
Κάτι τέτοιο μου συμβαίνει
κι όταν κάνω γνωριμίες
κι ανορθόγραφα μου βγαίνει
ένα «αι σιχτίρ κυρίες».
Ρεφρέν:
Κάθε μέρα εγώ να γράφω
ρήμα μ ΄ όμικρον στο τέλος ,
μα δεν ζήτησα να μάθω .
φθόγγους άχρηστους διαγράφω.
2.Βράδιασε
Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου
δόθηκε για μελοποίηση στη Μ.Ντ.
Τον άλλο ήλιο πώς να δω
τα σύννεφα , τον ουρανό
που μου ΄ χες τάξει.
Ανέμου στρόβιλοι χτυπούν
χαρές συχνά με προσπερνούν
μα όλ(α) εντάξει.
Τ ΄ αντίδοτό σου αναζητώ
μια χάντρα ένα φυλαχτό
έστω ένα ξόρκι.
Μια χαρακιά πως με πονά
που μένει σαν τη ρετσινιά ,
χαμένοι όρκοι.
Για να γλιτώσω απ ΄ τη φωτιά
που καίει μες στα σωθικά ,
σβήνω με δάκρυ.
Μια ανελέητη κραυγή ,
με σπρώχνει με μια ενοχή
στης γης την άκρη.
Ρεφρέν:
Με κόπο είχα διδαχθεί
να αγαπάω την αυγή.
Η μέρα όμως βράδιασε
και η ψυχή μου άδειασε….
3.Κοιτώ τ ΄ αστέρια
Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου
δόθηκε για μελοποίηση στη Μ.Ντ.
Τα μάτια μου κοιτούν ψηλά
στο μαύρο θόλο τ ΄ ουρανού
και λαμπιρίζουνε δειλά
τ ΄ αστέρια τ ΄ αναστεναγμού .
Της νύχτας μου φτωχή σιωπή
τη θλίψη πάλι μαρτυρά.
Με πλημμυρίζει μια οργή
το λίγο μου που δε χωρά.
Το βράδυ μου ξεχνά πολλά ,
τα λάθη όμως συγχωρεί.
Η μέρα που όλο με πονά
λύτρωση ψάχνει για να βρει.
Ρεφρέν:
Κοιτώ τ ΄ αστέρια και γελώ
κι όσα δε φτάνουνε τα χέρια εγώ ζητώ.
Κοιτώ συχνά τον ουρανό
Τρέχω στων άστρων το βαθύ μου ωκεανό
…το σύμπαν δε δαμάζεται…
…δεν τρέχει και δε βιάζεται….
4.Κι αν σε σκέφτομαι
Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου
δόθηκε για μελοποίηση στη Μ.Ντ.
Μία βαλίτσα μ ΄ όνειρα στο χέρι μου
και καρφωμένες σκέψεις που μισώ
Ακολουθώ τ ΄ ανύπαρκτου σκιές
για να εκφράσω όσα σου χρωστώ
και ζω στο χθες.
Ένα βιβλίο κάθισε στο ράφι μου,
μου το ΄ χε δώσει χέρι π ΄ αγαπώ.
Αναζητώ τ ΄ ορίζοντα γραμμές
για να σου γράψω όσα δε θα πω.
Δεν είσαι (ε)δώ.
Κι αν σε σκέφτομαι συχνά
Δε φταίει που ΄ μαι έτσι εγώ.
Φταίει που είσαι έτσι εσύ…
…που δεν ξεχνιέται αυτή η μορφή.
5.Συνήθισα
Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου
δόθηκε για μελοποίηση στη Μ.Ντ.
Συνήθισα
να ζω χωρίς ανάσα
μα ξέχασα
όσα πρέπει να ζητήσω
κι ότι θέλω ν ΄ αγαπήσω.
Συνήθισα
να ζω χωρίς αγάπη
και πέταξα
όσα ντράπηκα να ζήσω
κι όσα τώρα θέλω πίσω.
Συνήθισα
τις μέρες μου τις άδειες
και έχασα
όσα ήθελα να φτάσω
κι όσα πρέπει να ξεχάσω.
Φοβήθηκα
να δω αυτό που ξέρω
και γέρασα.
Κοίτα , ράγισε η πέτρα.
Βέλη τρόμου στη φαρέτρα.
Ρεφρέν:
Ζωή που χαραμίστηκε
με μια αυτοχειρία
ποτέ της δεν ορίστηκε.
Κενή (ή)ταν ιστορία.
6.Στο άπειρο
μελοποιημένο
Στίχοι - σύνθεση: Βιβή Σπυροπούλου
Τα φεγγάρια του μυαλού
σαν ταξίδι τ ΄ ουρανού
που σε κουράζει.
Ηλιαχτίδα του φιλιού
φέγγει έρωτ(α ) αλλουνού
και με πειράζει.
Του ονείρου οι ταγοί
δίνουν τώρα προσταγή
να μ ΄ αγαπήσεις.
Της ελπίδας διαταγή
χάνεται σαν τη σιγή.
Να μ ΄ αποκτήσεις.
ΡΕΦΡΕΝ:
Στ ΄ άπειρο μη με σκορπάς
γιατί δε θα με βρίσκεις.
Κι άνθρωπο που προσπερνάς ,
ποτέ σου μη ζητήσεις.
7.Σ ΄ ακουμπάω
Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου
Ανθίζω κάθε πρωινό
και τη χαρά μοιράζω.
Νέα ζωή χαράζω
γιατί το κλάμα της ψυχής
κυλά σε χώμα αντοχής
κι έτσι ξεσπάει.
Γυρίζω κάθε δειλινό
και το φιλί μου δίνω
και το κορμί σου γδύνω ,
ξανά στο δέρμα να εθιστώ
κι εσύ μου λες ευχαριστώ
που σ ΄ ακουμπάω.
Ρεφρέν :
Σε ξένους τόπους θα χαθώ.
Θα φύγω , θα ξενιτευτώ.
Θα πάω.
Τον άγνωστο λωτό να φάω ,
να μην πονάς που σ ΄ ακουμπάω.
8.Ο τροχός σπινάρει
Μελοποιημένο
Στίχοι -Σύνθεση: Βιβή Σπυροπούλου
Ψάχνω το δρόμο μου ξανά ,
το χέρι στο τιμόνι.
Πέφτει ένα δάκρυ ξαφνικά
γι αυτούς που είναι μόνοι.
Βλέπω συχνά τη μοναξιά
να μου χαμογελάει.
Κι όμως ποτέ δεν ξεγελά
χαμόγελο που σπάει.
Άδολο βλέμμα διαπερνά
της λήθης αναμνήσεις
και της ψυχής μου τα φτερά
πετούν μήπως γυρίσεις.
Άδειος ο δρόμος στη στιγμή
κι εγώ να οδηγάω.
Πέφτω σ ΄ έν(α) άδειο μαγαζί
μετά σε συγχωράω.
Ρεφρέν:
Φανάρια κόκκινα περνώ
και χνάρια (α)νθρώπ(ου) αναζητώ
και ο τροχός σπινάρει.
και κάποιος μου κορνάρει.
9.Το μαχαίρι και τ΄ αλάτι
Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου
δόθηκε για μελοποίηση στο Σ.Χαλ.
Το μαχαίρι και τ ΄ αλάτι
ήταν πάντα αξεσουάρ μου.
Τά ΄βαζα συχνά στην πλάτη
τα ΄χανα στο μπουντουάρ μου.
Το μαχαίρι και τ ΄ αλάτι
ρήμαξαν την παρθενιά μου .
μ ΄ άφηναν πληγές και στάχτη
κι ένα μίσος στην καρδιά μου.
Το μαχαίρι και τ ΄ αλάτι
τά ΄ μαθα και στα παιδιά μου.
Το΄ χα από μικρή γινάτι.
Δε μου τα ΄ μαθε η μαμά μου
Το μαχαίρι και τ ΄ αλάτι
μια πληγώνει μια σε τσούζει.
Αν δεν τα γευτείς με « κράτει»
κλάμα της ψυχής σε λούζει.
Ρεφρέν:
Το μαχαίρι μου με κόβει.
Το αλάτι με πονάει.
Μα όταν σμίξουν τα λατρεύω
κι απ΄ τη θλίψη μου χορεύω.
10.Βρόμικους θνητούς
Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου
δόθηκε για μελοποίηση στο Π.Καρ.
Μες στην τσέπη είχα κρυμμένο
πάντοτε το ξωτικό μου.
Πότε ήταν δουλικό μου ,
πότε το αφεντικό μου.
Μέσα σε ψηλό καπέλο
έκρυψα τον άγγελό μου .
αν και θέλει το καλό μου ,
δεν αλλάζεις ριζικό μου.
Μες στην λάτρα μου πλυμένο
έχω το μικρό Θεό μου
που μου κρύβει τ ΄ όνειρό μου
και με πνίγει στο βυθό μου.
Ρεφρέν:
Κάποτε τ ΄ αυτιά θα κλείσω ,
το τσεπάκι θα σφραγίσω ,
το καπέλο θα πετάξω ,
βρόμικους θνητούς να ψάξω.
11.Είχα πάει σ ΄ ένα γάμο
Μελοποιημένο
Στίχοι - Σύνθεση : Βιβή Σπυροπούλου
Είχα πάει σ ΄ ένα γάμο ,
που ΄ χε όνειρα στημένα.
Χαιρετούσα όλο τον κόσμο
κι ας μη γνώριζα κανέναν.
Είχα πάει σ΄ ένα γάμο
κι όλοι βλέπαν το ζευγάρι.
Έψαχνα κι είχα ένα τρόμο
που ΄ χα χάσει το φεγγάρι .
Είχα πάει σ΄ ένα γάμο ,
με τη μουσική στο τέρμα.
Κι όπως έβλεπα τον κόσμο ,
έστριβα εγώ το κέρμα.
Ρεφρέν:
Μ ΄είχαν πάει στην εκκλησιά.
Δε φορούσα το μακό μου ,
πνίγομαι μες στα βαθιά .
Φέρτε τώρα το μαγιό μου.
Βγάλτε μου το νυφικό μου.
12.Λέξη ανορθόγραφη
Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου
Σε θέλω πάλι δίπλα μου
μα συ πια δε με θέλεις
Μου άφησες για προίκα μου
τα γέλια της αγέλης.
Σε θέλω για ανάσα μου
να δίνεις οξυγόνο
Πνοή φυσάς στην κάσα μου
κι ας έκανες το φόνο.
Σε θέλω για την πάρτη μου
ν ΄ ανήκεις πια σ ΄εμένα
νησί στον άδειο χάρτη μου
που δε ζητά κανέναν.
Θέλω να ΄ρθείς
σα μια υπόσχεση κενή και ανυπόγραφη.
Θέλω να ΄ρθείς
γιατί τ ΄ αντίο μοιάζει λέξη ανορθόγραφη.
13.Ταξιδευτές
(Μελοποιημένο - cd:ένα δέντρο που το λένε αυλαία)
Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου, σύνθεση: Χρήστος Γιαννόπουλος , ερμηνεία: Τάσος Χαρανιάς
Για ώρα στέκω εδώ την απουσία μετρώ
και σου ζητώ να ρθείς πάλι ξανά.
Η νοσταλγία τρυπά κι ότι σε αγαπά
θα είναι τώρα αυτό που σε πονά .
Κι εσύ πια δε γυρνάς και ούτε που μιλάς.
Του έρωτα ο ληστής σε χαιρετά.
Γαλήνια τα νερά πνίγομαι στα ρηχά ,
δε βλέπω πουθενά κάποια στεριά
ΡΕΦΡΕΝ
Τα πάθη είναι οι ταξιδευτές, που ψάχνουν μνήμες σου παλιές,
σε τόσα λάθη κι ενοχές και σ ατέλειωτες στιγμές.
Τα πάθη είναι οι ταξιδευτές, που ψάχνουν μνήμες σου παλιές,
μα όλο σκορπούν στο διάβα τους πληγές
Για μήνες ναυαγώ στου πόνου τον βυθό
Στον πάτο θα με βρεις, να κολυμπώ.
Εδώ παραληρώ , παρέα το ποτό ,
μα εσύ είσαι το κρασί που πίνω και μεθώ.
Ποτέ δε σε ξεχνώ , μια χάρη σου ζητώ,
θέλω πολύ να ρθείς, έστω για μια φορά.
Γαλήνια τα νερά, πνίγομαι στα ρηχά,
δε βλέπω πουθενά κάποια στεριά
θλίψη μεγάλη
Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου ----
-----δόθηκε για μελοποίηση
Βρέχουν οι ψυχές.
Πόνε εμπρηστή ,
ρίξε μου νερά ,
σβήσε τη φωτιά.
Μες στις καλαμιές ,
είχαμε χρηστεί
φλόγα- πυρκαγιά.
Πύρωσε η καρδιά.
Χάνονται οι ζωές ,
χρόνε (ε)σύ ληστή ,
άρπαξες πολλά ,
είχες τα κλειδιά.
Ένοχες ματιές ,
είχανε ντραπεί ,
κάποτε - παλιά.
Δεν κοιτάνε πια.
Ρεφρέν:
Άντυτη πάλι , θλίψη μεγάλη ,
χορεύει στο κρύο και τρώει το θηρίο.
Τα φτερά των ψυχών , μαχαιριές αγριμιών.
Οι θεοί μου ψηλά κυνηγούν τα πουλιά.
ΑΛΛΙΩΣ
Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου
-----δόθηκε για μελοποίηση
Κάποτε πληγώνεσαι
και κάποτε πληγώνεις.
Κάποτε ζεσταίνεσαι
και κάποτε κρυώνεις .
Πότε εσύ χρωστάς
και πότε σου χρωστάνε.
Όσα θα σου έλεγα
γυρεύω στις κρυψώνες.
Κάποτε σου έκλαιγα ,
στερεύουν οι σταγόνες.
Πότε εσύ χτυπάς
και πότε σε χτυπάνε.
Κάποτε με ήθελες
και τώρα να σε θέλω.
Κάποτε με γύρευες
και τώρα σε γυρεύω.
Πότε τους «γελάς»
και πότε σε «γελάνε»
όσα θα σου έραβα ,
τρίφτηκαν στους αγκώνες.
Στου πάθους μου τα πέλαγα ,
γυρεύω τις γοργόνες.
Πότε εσύ χτυπάς ,
πότε σε χτυπάνε.
Ρεφρέν:
Όλα μου πήγανε αλλιώς.
Δες , η ανάσα έσβησε.
Να ΄ μαι το τίποτα – να ΄ μαι ο Θεός ,
να ΄ μαι το ζάρι που σε έχασε.
Φυγάς η φαντασία
Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου
-----δόθηκε για μελοποίηση
Αυτό που αρκούσε κάποτε ,
τώρα μου «πέφτει» λίγο.
Τα «πρέπει» μου διχάζονται
και με ωθούν να φύγω.
Μα έχω μια δύναμη κρυφή ,
που λέγεται αγάπη.
Άραγε ποιος ν ΄ αντισταθεί ,
στου πόθου την απάτη.
ΡΕΦΡΕΝ:
Το λίγο πια δε μου αρκεί.
Φυγάς η φαντασία.
Κι εσύ δεσμώτη της ζωής ,
βάλε μου απουσία.
Τις αλυσίδες της ντροπής ,
τις έσπασα για σένα.
Το πάθος της ανατροπής ,
μου έδειξε εσένα.
Αυτό που κάποτε άντεχα,
τώρα πια δεν αντέχω.
Σε σένα αναπάντεχα ,
έδωσα όσα έχω.
Με μία ελπίδα δυνατή ,
πως ίσως θα πετύχει.
Η αγάπη επαναστατεί
και διαπερνά τα τείχη.
Σκοτεινό παιδί
Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου
-----δόθηκε για μελοποίηση
Μ ΄ ένα χαμόγελο μεγάλο, από μικρή,
μ ΄ ένα απίστευτο κουράγιο , σα χορδή ,
που τεντωνόταν απ ΄ την εικόνα που ΄ χα φτιάξει.
μία εικόνα που ποτέ δε θα μου μοιάσει.
Ρεφρέν:
Εγώ κι αν είχα διδαχθεί ,
να ΄ μαι παιδί ευτυχισμένο,
ήμουν το σκοτεινό παιδί ,
στα όνειρα φυλακισμένο.
Με τύλιγε η ενοχή μου
με σκόρπαγε η αντοχή μου.
είχα το χάρτινο καπέλο στη βροχή ,
και το συρμάτινο μου γέλιο στην ψυχή ,
που προσποιούνταν με μια ελπίδα να αλλάξω .
Στο βροχερό μου κόσμο , ήλιο να χαράξω.
ΟΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΜΟΥ
ΣΤΙΧΟΙ : Βιβή Σπυροπούλου
-----δόθηκε για μελοποίηση
Χαμένος ήμουν πάλι σε όνειρα μεγάλα ,
ώσπου συνάντησα διαβάτες της ψυχής μου ,
κατάλαβα πως η αξία είναι στα άλλα ,
σε ό,τι μου κάνει ταξιδιώτη την ψυχή μου.
Οι προσδοκίες μου - οι κακουχίες μου – οι ανησυχίες μου…
Ρεφρέν:
θα έχω πάντοτε φωνή καθάρια ,
που θα βαδίζει στης ψυχής τα χνάρια.
θα έχει ο λόγος μου πάντα αλήθεια .
«Αν λείψει το συναίσθημα … σου γίνεται συνήθεια.»
Σε θάλασσα ανοιχτή , σε κακουχία ,
το γνήσιο δεν το χαλά η επιτυχία .
Χαμένος σε περίτεχνους μα άδειους διαδρόμους ,
κι όλο ζητούσα μόνο κάποια επιτυχία.
Κρυμμένα όνειρα στους μάταιους μου δρόμους.
«Μην πεις πριν αισθανθείς… εκεί είναι η ευτυχία.»
Οι προσδοκίες μου – οι αποτυχίες μου – οι εμπειρίες μου.
ΨΕΥΤΗ ΠΟΘΕ
ΣΤΙΧΟΙ: ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
-----δόθηκε για μελοποίηση
Με μία μοίρα σακάτισσα από τα γεννοφάσκια
και με ελπίδες απένταρες στου έρωτα τη χλιδή ,
δες λεωφόρους που γίνανε στενά σοκάκια.
Τρέξε γιατί σου ταίριαζε πάντοτε η φυγή.
Με μία ανάσα απόκοσμη κι ένοχη μελωδία
και με στίχους που σου έγραφα πολύ συχνά για εμάς ,
λες και για σένα γράφτηκαν του έρωτα βιβλία ,
στέκεις ατάραχη σ ΄ αυτή τη θέα της συμφοράς.
Ρεφρέν:
Αχ ψεύτη πόθε που αλήτικα
μου έκλεψες το χάδι ,
κέρματα αγάπης αργίτικα
μου μέτραγες το βράδυ,
τότε που η νύχτα σε βοηθά
να κρύψεις το ψεγάδι ,
τότε που η αλήθεια κολυμπά
στο πιο βαθύ πηγάδι.
ΠΟΥ ’ΝΤΟ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ
ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΟ
ΣΤΙΧΟΙ - ΣΥΝΘΕΣΗ: ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
-----δόθηκε για μελοποίηση
"Πού ΄ ντο, πού ΄ ντο το δαχτυλίδι,
ψάξε , ψάξε δε θα το βρεις."
Σαν χθες θυμάμαι που παιδί αισθανόμουνα
κι ήμουν ντυμένη μ΄ ένα βλέμμα (α)γνό.
μόνο για σένα όλα τα απαρνιόμουνα ,
λάτρευα το δικό σου ωκεανό.
"Πού ΄ ντο, πού ΄ ντο το δαχτυλίδι,
Βγάλτο , βγάλτο κι ίσως σωθείς."
Σαν χθες θυμάμαι που ολοκληρώθηκα,
στης έκστασης την όμορφη στιγμή
Ήτανε τότε που ενηλικιώθηκα,
μέσα από της αγάπης την αυγή.
ΡΕΦΡΕΝ:
Ρομαντικέ του χθες μου εραστή,
πρωτόγνωρο το ερωτικό ταξίδι μου.
Κι αναπολώ το πρώτο μου φιλί.
Που’ ντο , που’ ντο το δαχτυλίδι μου.
ΑΝΑΨΤΕ ΦΩΤΑ
Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου
-----δόθηκε για μελοποίηση
Τυφλό το βλέμμα της ντροπής ,
δακρύζει και δειλιάζει.
Από τα «πρέπει» της ζωής ,
πάλι νωρίς βραδιάζει.
Ψυχρή η θέρμη της καρδιάς ,
σε καίει και σε παγώνει.
Το τίμημα της ερημιάς ,
τ΄αγρίμι εξημερώνει
ΡΕΦΡΕΝ:
Ανάψτε φώτα στη βροχή ,
να πλύνω αυτήν την ενοχή ,
να πλύνω κι αυτό το "ίσως"
να με φωτίσει μια (α)στραπή
να κάνω αυτήν την αλλαγή ,
να κάνω «ναι» το «μήπως».
Το χθες να στείλω μακριά ,
ό,τι με καίει και με πονά ,
απλά να το διαγράψω.
Η αλήθεια σου με ξεπερνά
κι ανάβει δυο βεγγαλικά ,
που με ωθούν ν ΄ αλλάξω.
Δειλό το βλέμμα της ψυχής ,
σε βλέπει , σε κοιτάζει ,
κοιτά κι ανάσες ενοχής ,
πάλι σε εκβιάζει.
Βουβή η ταινία της καρδιάς ,
που πάντα σε πληγώνει.
Το φως εκείνης της βραδιάς ,
ποτέ δεν ξημερώνει.
Δε σου ΄πα τίποτα
Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου
-----δόθηκε για μελοποίηση
Γυναίκα είναι η θλίψη μου ,
που στην ομίχλη του καπνού
και σε ποτήρι αλκοολικού ,
λικνίζεται με πάθος.
Ανάγκη δαμασμένη ,
το όνειρο περιμένει.
Στο πάτωμα ειν ΄ τα ύψη μου ,
μα στην ιδέα του φιλιού ,
σπάω το κουκούλι του δειλού
και χάνομαι στο λάθος.
Αγάπη ατιμασμένη ,
στα τρία είσαι σπασμένη.
ΡΕΦΡΕΝ:
Πάλι δε σου ΄ πα τίποτα ,
τα είπανε όμως όλα ,
τα άδεια μας τα βλέμματα ,
που είναι σπινθηροβόλα ,
σαν ηλιοβασιλέματα ,
στου πόθου τα ανείπωτα.
Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΜΑΓΕΙΑ
ΣΤΙΧΟΙ: ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
-----δόθηκε για μελοποίηση
Οι έρωτές μου ,
άστρα πού ΄ πεσαν
και δεν πρόλαβα
να κάνω ευχή.
Οι ηδονές μου,
τόσο μακρινές ,
σύντομες – μικρές ,
σαν την αστραπή.
Οι αγάπες μου ,
κάτι μου ΄ δωσαν ,
όμως έφυγαν .
Φτου κι απ ΄ την αρχή.
Εικόνες σκόρπιες ,
έχουν ξεθωριάσει .
Φιγούρες όρθιες ,
που έχουν προσπεράσει.
ΡΕΦΡΕΝ:
Μελωμένα βράδια ,
και του πόθου χάδια ,
φλόγα στο κορμί.
Τόσα τα σημάδια ,
της καρδιάς ρημάδια ,
έρωτες φθηνοί.
Όμως δε θυμώνω ,
ούτε μετανιώνω ,
κάτι έχω μάθει.
Η μελαγχολία ,
έχει μια μαγεία
κι έρχεται απ ΄ τα λάθη.
Οι έρωτές μου ,
κάστρα που έχτιζα
και τα γκρέμιζα
για μια νέα αρχή.
Οι αγκαλιές μου ,
πάντα αδειανές
άγονες - ξηρές ,
ψάχνουν τη βροχή.
Οι αγάπες μου ,
με φυλάκιζαν
μα τους ξέφευγα.
Πλάνη η διαφυγή!
Αιώνιες ώρες
μ ΄ έχουνε γεράσει.
Μικρές σταγόνες ,
μ ΄ έχουν ξεδιψάσει.
ΤΟ ΔΕΜΑ
ΣΤΙΧΟΙ : Βιβή Σπυροπούλου
-----δόθηκε για μελοποίηση
Τυχαία σε συνάντησα,
σε μια κλωστή ακροβάτησα
και θυμήθηκα όλα εκείνα
που’ χα κλείσει με κουρτίνα.
Κι όσο εμείς μιλούσαμε
το χθες το ξαναζούσαμε.
Κι ήρθε στην επιφάνεια,
μια άχρηστη μετάνοια.
Τυχαία συναντηθήκαμε.
Πόσο προσποιηθήκαμε!
Στόμα που παλιά φιλούσε,
τώρα αδιάφορα μιλούσε.
Το χθες το φοβηθήκαμε
κι έτσι χαιρετηθήκαμε.
Το ΄΄τότε΄΄ το νοστάλγησα.
Σαν ποτηράκι ράγισα.
ΡΕΦΡΕΝ:
Για χρόνια είχα σ’ ένα δέμα
όσα μου θύμιζαν εσένα.
Το’ χα καλά καταχωνιάσει,
χέρι να μη το πλησιάσει,
στα άδυτα της ξενιτιάς,
στην αποθήκη της καρδιάς.
Και νόμιζα η αφελής,
έτσι πως θα’ μουν ασφαλής.
Πρωί Δευτέρας ράγισα
και στη δουλειά μου άργησα.
Μας εχώριζε ένα βήμα
απ ΄ του πόθου μας το κύμα.
Κι όπως εμείς μιλούσαμε ,
αντί να κλαίω γελούσαμε.
Κι ότι είχα σε αδράνεια ,
ήρθε στην επιφάνεια…
Παλιά αγαπηθήκαμε,
τώρα υποκριθήκαμε.
Βλέμμα που παλιά ποθούσε,
τώρα αδιάφορα κοιτούσε .
Τους τύπους τους κρατήσαμε ,
χάριν των όσων ζήσαμε.
Σου είπα : «φεύγω – άργησα»
κι ένα φιλί σου χάρισα…
