2  .ΜΕΘΗ

Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου

 Σκύβω στης ψυχής τα βάθη

 και διαγράφω (ό)λα τα λάθη.

 Ψιθυρίζω δύο κουβέντες

 και αυτοκτονώ με μέντες.

 … θα ΄ χω αύριο συνέλθει.

  Σήμερα μιλάει η μέθη.

 

 Γράφω της χαράς τραγούδια ,

 μου  χαρίζω δυο λουλούδια

  και γελάω για να με πείσω ,

 την κατάντια πού ν ΄ αφήσω.

 Αύριο θα ΄ χω επανέλθει.

 Σήμερα μιλάει η μέθη.

 Ρεφρέν:

 Τα όνειρά μου έχω δέσει με αλυσίδες.

 Τα φτερά μου έχω καρφώσει με σανίδες.

 Το κολάρο μου με σφίγγει , με πιέζει.

 Ποιος με λυπάται, ποιος με νιώθει , ποιος με εμπαίζει.

 Ας πιω λοιπόν….Στην υγειά μας.

 «Ώρα καλή στη πρύμνη μας κι αέρα στα όνειρά μας.»

 

 

6. Προς τα εδώ   Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου

Όταν δεν είσαι στη μεριά μου ,

νυχτώνεις όλη μου τη μέρα.

Πνίγομαι πάλι στη στεριά μου

και στου πελάγου μου την ξέρα.

 

Όταν δε βρίσκεσαι κοντά μου ,

πενθεί αγάπες μια παρθένα.

Χάνεται πάλι η ματιά μου

και κοντοστέκεται σε σένα.

 

Όσα δεν μπόρεσα να σώσω ,

θρηνούν τις μέρες των χαμένων.

Χάνω ό,τι είχα να σου δώσω.

Πιες στην υγειά των νικημένων.

Ρεφρέν:

Το κρασί που κερνάς έχει στάξει ,

σ ΄ ένα τραύμα του πόθου παλιό.

Η ανάσα σου μου ΄ χε φυλάξει

τη  λατρεία  της μάνας  στο  γιο.

Σύρε το βήμα που ΄ χες τάξει ,

καν΄ το να έρθει προς τα εδώ.

 

7 .ΤΑΠΕΙΝΗ ΕΠΟΧΗ    

Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου

Κουπλέ:

Το χρώμα του νησιού ,

πώς μ΄ ηρεμεί ,

πώς με σαγηνεύει.

Τ   ΄ άρωμα του νησιού ,

σα χάδι στο κορμί ,

που το ταξιδεύει.

Κουπλέ:

Στα βράχια του βυθού ,

 βλέμμα (α)ναδομεί ,

ό,τι  (εί)χε ξεχάσει.

Χρώμα έχει παλιού ,

η πίστη κι η ψυχή ,

που τις έχω χάσει.

Ρεφρέν:

Οι μύλοι στέκουνε αγέρωχοι

και μαρτυρούν μιαν άλλη εποχή.

Μιαν άλλη εποχή υπέροχη ,

που είχε κουράγια , είχε αντοχή.

Αναπολώ την ταπεινή μας εκδοχή.

Αντίο ταπεινή εποχή.Σ ΄ έπνιξε η βροχή. Σ΄ έπνιξε η βροχή.

 Κουπλέ:

Τα φώτα του νησιού ,

  μια παραδοχή ,

πως τώρα κάτι αλλάζει.

Βήμα περαστικού ,

στα πέρατα αντηχεί,

πόσο με τρομάζει.

Κουπλέ:

Στ ΄ άδυτα του καημού,

μοίρα  μου φτωχή ,

σ ΄ έχουν ξεπετάξει.

Στα όρια του θυμού,

να νιώθω μία ντροπή ,

που ΄ ναι όλα «εντάξει».

 

 

 

8.  ΠΕΦΤΕΙ Η ΑΥΛΑΙΑ  (Μελοποιημένο )

ΣΤΙΧΟΙ - ΣΥΝΘΕΣΗ: Βιβή Σπυροπούλου

 

Φανταχτερά θεατρικά κουστούμια

 κι όμορφα  σκηνικά.

Μία παράσταση  που άλλους  μαγεύει

και άλλους προσπερνά.

 Κομπάρσοι - πρωταγωνιστές ,

σ ΄ άδεια παράσταση.

Και  αργοπορημένοι θεατές

ζητούν παράταση.

 

Επί σκηνής τα πιο ρηχά τραγούδια ,

άλλαξαν μαγικά.

Μία παράσταση που σαγηνεύει ,

μα πάντα ξεγελά.

 Παλιάτσοι  μα κι αγωνιστές ,

στην ίδια διάσταση.

Πριν η αυλαία πέσει , κάνε αν θες,

την επανάσταση.

 

ΡΕΦΡΕΝ:

Και κάθε φορά που πέφτει η αυλαία ,

ρίχνω ένα βλέμμα στη ζωή μου φευγαλέα 

κι ενώ προσμένουν όλοι χειροκρότημα ,

εγώ τους αποφεύγω πάντα σκόπιμα.

Κι άμα το έργο μου δεν καταλάβατε ,

μπορείτε αν θέλετε να με γιουχάρετε.

(Μην το αναβάλλετε – μην το αναβάλλετε . )

9. ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ

ΣΤΙΧΟΙ : Βιβή Σπυροπούλου

 

ΚΟΥΠΛΕ:
Όλοι σας τώρα μελετάτε τη διαθήκη ,

σαν κληρονόμοι ξεχασμένου συγγενή .

Εγώ   σας άφησα  για παρακαταθήκη ,

αυτήν την άφθαρτη και  έντιμη  κραυγή .

 

  ΚΟΥΠΛΕ:
 Μα το λουλούδι μου εγώ δεν το μαραίνω ,

θα  το ποτίζω με το δάκρυ    στεναγμού

και  εγώ που έζησα μονάχη μου μαθαίνω  ,

πως οι διαθήκες  είναι   αίτιο  κακού.

 

Ρεφρεν   :

Εγώ ένα πράγμα στη ζωή μου κληρονόμησα ,

ότι ποτέ μου δε λησμόνησα …

πως κι η ανάσα μου ακόμη , είναι  ένα δώρο

πως  έχω στην καρδιά    για όλους   χώρο.

Κι αν με μισήσατε ,  εγώ σας αγαπάω…

Στο λίγο σας , καθόλου δε  χωράω .

 

11.«ΕΛΑ»

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΠΛΕ:

Απατηλό ξεψύχισμα

μιας άρρωστης ανάγκης ,

κάτι σαν ανατρίχιασμα

στου πόθου το φαράγγι.

Απύθμενη η θύμηση

στης μοναξιάς τον πάτο ,

κάτι σαν υπενθύμιση

για το κακό μαντάτο.

 

 ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΥΠΛΕ:

Ερωτικό απόσταγμα ,

μιας άτυχης αγάπης ,

δίνει με μιας το πρόσταγμα ,

σα γνήσιος σατράπης.

Αμέτρητα τα κρίματα

 στις αντοχές  των άλλων .

Του πάθους υστερήματα ,

οι πέτρες των σκανδάλων.

 

 ΡΕΦΡΕΝ:

Το χρώμα σου ψάχνω να βρω ,

να βάψω τη μιζέρια μου.

Όσο κι αν θέλω δεν μπορώ ,

ν ΄ ανάψω τα αστέρια μου.

Γιατί κρατάς τα χρώματα ,

κρατάς και τα πινέλα.

Στου κόσμου τ  ΄ αμπαρώματα ,

εγώ φωνάζω : «έλα».

 

 

15. Μες στην ψυχή σου είδα

Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου

 

Κι αν είμαι εγώ νεροποντή

κι αν είσαι εσύ λιακάδα ,

με χιόνι, αέρα και βροχή ,

εγώ σε πάω βαρκάδα.

Μη σβήνεις την ελπίδα…

 

Κι αν είσαι εσύ πάντα πληγή

κι αν πάλι εγώ πονάω ,

είσαι σκοτάδι αλλά κι αυγή

εγώ όμως σ ΄ αγαπάω.

Γυρεύω τη φροντίδα…

 

Κι αν είσαι εσύ η φυλακή

κι αν είμ(αι) εγώ ισοβίτης ,

έχω έναν πόνο , μιαν οργή ,

θύμα εγώ , εσύ θύτης.

Μα έχω μιαν ελπίδα…

 

Κι αν έχω τόσο φοβηθεί ,

κι αν έχω τόσα αντέξει ,

κάνε ένα βήμα γι ΄ αλλαγή ,

ζητάω μια σου λέξη.

Το βλέμμα σου παγίδα…

 

ΡΕΦΡΕΝ:

Είμαι δάκρυ στο κλάμα σου ,

όμως  δε ζω αντάμα σου. 

Να ΄ ξερες πόσο  με πονάς ,

με σπας στα δύο, με σκορπάς.

Είσαι η τροφή του πόνου,

η εξαίρεση του νόμου.

Χάνω κάθε ελπίδα.

Μες στην ψυχή σου είδα.

Πικρή μου ηλιαχτίδα ,

διώξε την καταιγίδα.

Μες στην ψυχή σου είδα.

16. ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Στίχοι :  βιβή  Σπυροπούλου

ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΠΛΕ:

Ξύπνησα πάλι με μια διάθεση φρικτή,                             

στο ραντεβού με την κατάθλιψη   πιστή.

Κι  όπως κοιτάζω το βρόμικο καθρέφτη ,                       

βλέπω έναν ξένο  εαυτό , δειλό και ψεύτη.                     

Τα χέρια μου, με μίσος και μανία τον χτυπούν ,             

ματώνουνε, πονάνε μα δε σταματούν.                            

Μικρά είδωλά μου, σκόρπια , βρίσκονται παντού,        

μα δεν κοιτώ, το βλέμμα   στρέφω  τώρα αλλού.                      

 

ΡΕΦΡΕΝ:

Κι αυτό που τόσα χρόνια απέφευγα να δω,                

το ΄ξεραν όλοι,   κοινό ήταν  μυστικό.                         

Η αλήθεια που κάποτε με πλήγωνε ,                          

η ίδια αλήθεια τώρα θα με λύτρωνε .

Το βήμα πλέον αποκτάει σιγουριά.                            

Δεν τη φοβάμαι πια καθόλου τη φωτιά.                    

Τον εαυτό μου τον κρυμμένο συναντώ ,                     

το δρόμο που μου δείξαν   αποχαιρετώ.                    

Ένας καθρέφτης η αφορμή ,                                       

για να χαράξω νέα αρχή.                                             

 

ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΥΠΛΕ: 

Βήμα  ατσάλι, που ΄ναι  τώρα ασορτί                           

με ξηλωμένο μακό και παντόφλα συρτή.                      

Κι όπως κοιτάζω  κλεφτά μες στον καθρέφτη ,            

βλέπω εκείνο που κανένας δεν   αντέχει.                 

Τα χέρια μου με μίσος και πικρία τον χτυπούν.           

Πληγώνουν και  ζητάνε όσα τους στερούν.                 

Μικρά είδωλά μου   κείτονται σκόρπια  παντού,        

μα δεν κοιτώ , το  βλέμμα  τώρα στρέφω αλλού.                  

 17.Έτσι πορεύτηκα

Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου

 Από μικρή είχα χάρισμα ,

έβλεπα έγχρωμο το γκρίζο

και είχα  σιγοντάρισμα ,

την τόλμη να ζω – να ελπίζω.

Και μέσα απ΄ τα αθέατα ,

διέκρινα   αξιοθέατα.

 ΡΕΦΡΕΝ:

Κι έτσι πορεύτηκα  γιατί :

πώς να περάσει η ζωή ,

χωρίς χαμόγελο, ψυχή.

Κι έτσι πορεύτηκα  γιατί :

πώς να ανθίσουν οι καρδιές ,

δίχως ανέμους και βροχές.

Κι έτσι πορεύτηκα  γιατί :

πώς να γνωρίσεις τη χαρά

άμα δεν κλάψεις μια φορά.

 

Στα σύννεφα που αντίκριζα ,

 έβλεπα πάντα  ηλιαχτίδες.

Στη νύχτα μου αναζήτησα ,

τις πιο λαμπερές μου ελπίδες.

Και μέσα απ ΄ τα απάνθρωπα ,

διέκρινα τα υπεράνθρωπα.

 18.Απωθημένα της ψυχής

Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου

 ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΠΛΕ:

Το απωθημένο γέννησε ,

μεγάλο έρωτα πλατωνικό.

Ο πόθος μου σε έγδυσε.

Του ονείρου είσαι αερικό.

Ό,τι σκέφτεσαι τ  ΄ ακούω.

Η μορφή σου  πάλι  μπρος μου.

Λογική δε σ ΄ υπακούω ,

πάντα ήσουνα  εχθρός μου.

 

ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΥΠΛΕ: 

Η λύτρωσή μου , γέρασε

γυρεύοντας το ρεαλιστικό.

Το όνειρο προσπέρασε.

σε  χάνω – σ ΄αποχαιρετώ.

Μια κατεύθυνση κοιτάμε ,

μα δε φτάνω  κεί μαζί σου.

Χωριστά θα προχωράμε ,

δίχως γεύση απ ΄το φιλί σου.

 

ΡΕΦΡΕΝ:

Θέλω τόσα πολλά να πω

και πάλι δε μου φτάνουνε.

…ανομολόγητες ρωγμές  με καταπίνουν.

Πάλι θα εξαπατηθώ ,

με σκέψεις που μ ΄ανάβουνε .

…απωθημένα της ψυχής ποτέ δε σβήνουν.

Ανεκπλήρωτος πόθος ηχηρός και σιωπηλός συνάμα.

Αψεγάδιαστο πάθος δυνατό κι ανίσχυρο. Τι κράμα!

 19.Της λογικής αντίπαλος

Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου

 ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΠΛΕ:

Στο πουθενά ξεψύχησε

η κραυγή της σιωπής

και σαν κλαδί με λύγησε

η βουή της σιγής.

Μα μέσα μου ουρλιάζουνε ,

όσα δεν τόλμησα να πω.

Τα δάκρυα μου στάζουνε ,

γιατί σε αγαπώ.

 

Ρεφρέν:

Αν είχε θάρρος το αύριο

για να σε διεκδικήσω,

θα ξέβραζα το ναυάγιο,

για να σε αποκτήσω.

Στης λήθης μου τον αντίλαλο,

έχτισα έναν τοίχο.

Της λογικής μου αντίπαλο,

έχω αυτόν το στίχο.

 

 ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΥΠΛΕ: 

Στο πουθενά γεννήθηκες

με φιλί της ντροπής

και σα σπαθί με τρύπησε ,

μια φωνή ενοχής.

Κι αν κάποιοι με χλευάζουνε ,

πάντα εγώ θα σ ΄αγαπώ.

Τα λόγια δε με νοιάζουνε.

Εγώ σε διεκδικώ.

                              

 

22.ΤΑ ΧΕΡΙΑ

ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

Χέρια  πάθους , γδύνουν.

Χέρια του λάθους , δέρνουν.

Κάποια τις πόρτες κλείνουν ,

και  άλλα δώρα φέρνουν.

 

 χέρια που χαϊδεύουν ,

ίσως να χαστουκίζουν.

Στάχτες ανακατεύουν

κι υπόσχεση χαρίζουν.

 

ΡΕΦΡΕΝ:

Τα χέρια μπορούν  να επικροτούν,

θαυμάζουν και χειροκροτάνε

και μέσα απ ΄ τα χάδια τους ποθούν.

Ξέρουν κι εκείνα ν ΄αγαπάνε. 

Τα χέρια κόβουν το λουλούδι  

κι εκείνα πάλι το ποτίζουν.

Τα χέρια νιώθουν το τραγούδι.

Τα δάκρυα σου , τα σκουπίζουν.

 

  τόλμης χέρια  αγγίζουν .

Χέρια πόθου  αγκαλιάζουν.

Κάποια σε στροβιλίζουν

κι άλλα σε αναγκάζουν.

 

  χέρια που θυμώνουν ,

είναι αυτά που πνίγουν.

 Βάρη συχνά σηκώνουν

κι ανάμνηση αφήνουν.

 23.ΨΑΧΝΩ ΕΣΕΝΑ

Στίχοι : Βιβή  Σπυροπούλου

 ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΠΛΕ: 

Μες στις ακίνητες ώρες χάνομαι

και στ ΄ ουρανού την αγκαλιά,

στα σύννεφα και στα πουλιά ,

ψάχνω εσένα.

Μέσα στη σιωπή του πόνου χάνομαι.

Στου ορίζοντα το νήμα ,

σβήνω ένα λάθος βήμα ,

ψάχνω εσένα.

 

ΡΕΦΡΕΝ:

Ψάχνω εσένα να σε δω ,

έστω για λίγο.

Ψάχνω εσένα να σου πω ,

πως δε θα φύγω.

Ψάχνω εσένα να σου πω ,

πως σ ΄ αγαπάω.

Ψάχνω εσένα να σε βρω ,

πόσο πονάω!

 

Μες στις ατέλειωτες μέρες  χάνομαι

και στου φιλιού την ερημιά ,

με καίει αυτή η μοναξιά.

Ψάχνω εσένα.

Μες στις σιωπές της νύχτας χάνομαι.

Μισάνοιχτη η κουρτίνα…

Και στου ήλιου την ακτίνα ,

Ψάχνω εσένα.

 24.ΜΟΝΑΞΙΑ  

ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

 ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΠΛΕ: 

Προκαλώ τον οίκτο

και ντρέπομαι τόσο.

Τον άλυτο γρίφο ,

θα λύσω ωστόσο.

Μα τι μου συμβαίνει

και δε μ ΄αγαπάνε;

Ο πόθος κουτσαίνει

κι οι λέξεις τρυπάνε.

 

ΡΕΦΡΕΝ:

Μοναξιά ακατάβλητη

και φόνισσα ,

σταθερή κι αμετάβλητη ,

πώς πόνεσα!

Τα όρια ξεπέρασες ,

απίστευτο!

Με λάβωσες – με γέρασες ,

ανήκουστο!

Μ ΄ έμαθες να ζω μονάχη ,

απάνθρωπο…

και ν ΄ αποφεύγω τα λάθη ,

υπεράνθρωπο…

 ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΥΠΛΕ: 

Τα αμάραντα φύλλα ,

δε θα τα ποτίσω .

Τα κόκκινα μήλα ,

δε θα στα χαρίσω.

Λίγος χρόνος μένει ,

για να αγαπήσω.

Αγάπη θαμμένη ,

μα θα πολεμήσω.

 

  

 

 

26.ΑΝΑΛΗΦΘΗΚΑ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΟΥ ΟΥΡΑΝΟ

ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

  ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΠΛΕ: 

Δε χωράω στην κοιλάδα της ζωής.

Με ξεσχίζουν τα αλέτρια της ψυχής.

Του παράλογου δεινός αναλυτής ,

έγινα τώρα.

 Οι κεραίες του ενστίκτου μου ψηλά ,

σ ΄ ότι  αγάπησα και σ ΄ ότι με πονά.

Ο λυμένος ο αέρας μου γελά

κι ο παλιός σου εαυτός χαμογελά .

Μου φέρνει δώρα.

 

 ΡΕΦΡΕΝ:

Αναλήφθηκα στο μαύρο μου ουρανό ,

συμβιβάστηκα μα ακόμα απορώ.

Κρύφτηκα πίσω απ ΄ το  παγερό ριντό ,

το συναίσθημα κοιμίζω σα μωρό

και σ ΄αποχαιρετάω.

 ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΥΠΛΕ: 

 Με καρφώνει μια βελόνα ενοχής,

μιας μετάνοιας και μιας ανακωχής ,

μα μολύνθηκα με ψήγματα ντροπής ,

εδώ και ώρα.

 Ξυλουργοί χωρίς σανίδες και καρφιά.

Θεοσεβούμενοι χωρίς τα φυλαχτά.

Άγρια βλάστηση χωρίς την κοπριά.

Έρωτας και πάθος από μακριά.

Πας σ ΄ άλλη χώρα.

  27.ΕΚΕΙ      

ΣΤΙΧΟΙ  :  ΒΙΒΗ   ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ    

 

                                                           

                                Μια λάθος εικασία ,

                                 ωθεί στην προδοσία.

                                 Κι ύστερα πόνος.

                                 Απόκοσμη ησυχία ,

                                 πονάει η αποτυχία .

                                 Δεν είσαι μόνος.

                                 Καρπός του παραδείσου ,

                                 μα μη τον φας , κρατήσου!

                                 Μη με εκθέσεις.

                                 Μπορεί  να μ ΄  αγκαλιάσεις .

                                 Μπορεί  να προσπεράσεις.

                                 Μη με πονέσεις.

 ρεφρέν

                                 Εκεί   που οι  κήποι  ανθίζουνε

                                 και τα άνθη μοσχομυρίζουνε . ΕΚΕΙ!

                                 Εκεί θα πάω να περιμένω .

                                 Στο σπίτι πια μόνη δε μένω. ΕΚΕΙ!

                                 Εκεί που ο πόνος υποστρέφεται

                                  κι ο  αχός του πάθους το διαδέχεται  ΕΚΕΙ!

                                  Είσαι νερό κι εγώ άνθος μαραμένο.

                                  Εκεί θα είμαι να σε περιμένω. ΕΚΕΙ!

 

                              Προδότες ειν τα   χείλη ,

                                  ημίφως μες στο δείλι 

                                  που με τυφλώνει.

                                  Η εκδίκηση γελάει

                                   Η ενοχή τρυπάει.

                                   Και μαστιγώνει .

                                   Εγώ  ο ιχνηλάτης ,

                                    στο δρόμο σου διαβάτης. 

                                    Μα δε σε βρίσκω .

                                    Μετάνοια και συγνώμη. 

                                     Ζητώ αγάπη ακόμη.

                                     μην  πάρεις ρίσκο .

                                                                                                                                                                                                                               

28.ΤΑΛΑΝΤΕΥΟΜΑΙ

ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

Αγνό και τρυφερό  παιδί ,

η μια πτυχή μου ,

που με γεμίζει ,

περηφάνια.

Μα το  άγριο τέρας ,

παραφυλάει

και με στολίζει ,

μ ΄ αγκαθωτά στεφάνια.

 

Κι έτσι , μέρα τη μέρα ,

εγώ παλεύω

και ταλαντεύομαι ,

ανάμεσά τους.

Την άγρια μάχη μου ,

αναμοχλεύω

και αποστρέφομαι ,

το διχασμό μου.

 

 Αγνή η μία μου  πτυχή ,

που με γιατρεύει

και μ ΄ ανεβάζει ,

στα ουράνια.

Η τερατόμορφη  ,

πάντα νικάει

και μου χαράζει ,

τη ψυχή   με δρεπάνια.

29.ΑΠΟΤΟΜΑ

ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Με κράταγες σφιχτά

κι ύστερα απουσία

και στο βωμό θυσία ,

του έρωτα σφαχτά .

Με κράταγες σφιχτά ,

μα αλλάζεις την πορεία .

λύσε μου μια απορία ,

ποιος μ ΄ αντικαθιστά;

ΡΕΦΡΕΝ:

Απότομα ,

στη μοναξιά  τη στιγμιαία ,

μυρίζω την καταστροφή.

Την  ηρεμία εξαγριώνω -  πόσο θυμώνω.

Την αγωνία καθησυχάζω – πώς με θαυμάζω.

Απότομα ,

απότομα κι ακαριαία ,

ουρλιάζει μέσα μου η φυγή ,

μα την οργή μου εξημερώνω -  κι όμως θυμώνω.

Την ήττα μου ζητωκραυγάζω  - δάκρυα στάζω.

 

Μ ΄ αγκάλιαζες γλυκά

κι άξαφνα μ ΄αφήνεις.

Το παρελθόν μας φτύνεις ,

ψύχραιμα – στωικά .

Μ ΄ αγκάλιαζες  γλυκά ,

τώρα με παραδίνεις ,

στο τέρας της ωδίνης

και φεύγεις βιαστικά

30.Στέλλα 

Στίχοι :Βιβή Σπυροπούλου

Γυναίκα σαν κι εσένα , μία στα χίλια χρόνια ,

με τόλμη , πάθος κι έρωτα για τη ζωή.

Το δρόμο  πέρναγες και  τρίζαν τα μπαλκόνια…

Στέλλα σε φώναζαν κι ήσουν μοναδική.

Ότι έλεγες εσύ , αν το ΄ λεγε άλλη , θα ήταν υπερβολική!

ΡΕΦΡΕΝ:

Θα κατοικείς για πάντα στις καρδιές μας ,

ξανθιά γυναίκα – γοητευτική.

Θα ζεις για πάντα μέσα στις ψυχές μας

 και το κοινό σου θα παραληρεί !

Φορούσες μια γοητεία αστείρευτη και φλόγα

γι αυτό η Ελλάδα σε αγάπησε πολύ.

Και τώρα λέγονται  συχνά δικά σου λόγια.

Ήσουν η Στέλλα μια αγωνίστρια με ψυχή.

Ό,τι έκανες εσύ , αν το ΄κανε άλλη , θα ήταν υπερβολική!

31.Ό,τι  πρεσβεύεις  (ΤΣΕ)

ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΟ

Στίχοι  - Σύνθεση:Βιβή Σπυροπούλου

 Έγινες πόστερ, αφίσα, αυτοκόλλητο ,

σε λάτρεψε ο λαός απελπισμένα ....

Είσαι ένα ίνδαλμα τόσο  απόλυτο

στα χρόνια μας αυτά τα χαλασμένα....

 

 

Ένα κενό κορίτσι να   φοράει

μπλουζάκι με μια στάμπα  την εικόνα σου .

 το παρουσιαστικό της μαρτυράει

πως αγνοεί τελείως τον αγώνα σου.

 

 Έγινες πόστερ, αφίσα, αυτοκόλλητο ,

σε λάτρεψε ο λαός απελπισμένα ....

Είσαι ένα ίνδαλμα τόσο  απόλυτο

στα χρόνια μας αυτά τα χαλασμένα....

 

Πόσο εγώ σ ΄είχα γι ΄αυτό  θαυμάσει…

κρατούσες από  μήτρα τόσο εύπορη

κι αν είχες   πριν τον πλούτο δοκιμάσει ,

διαγράφεις  την οδό την τόσο  εύκολη.

 

ΡΕΦΡΕΝ:

 

Κι εγώ που χρόνια προσκυνούσα ό,τι πρεσβεύεις ,

 σπίτι χλιδάτο έχω κι αυτοκίνητο ,

που το αριστερό μου παρελθόν υπονομεύει

κι ότι θα έπρεπε να τρέχει μένει ακίνητο

 

32.ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ

 ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η επίτευξη των στόχων ,

σα δίκη των ενόχων.

Είναι το τίμημα. Τό ΄ξερα.  Τό ΄ξερα .

Βαραίνει η ατμόσφαιρα.

 Μία χαρακιά στο στόμα 

και μια λιωμένη σόλα.

Είναι το τίμημα. Μπράβο μου. Μπράβο μου.

Τελειώνει το κουράγιο μου.

 

ΡΕΦΡΕΝ: 

Στα χέρια μου ήσουν μοίρα μου.

Καρδιά μου κακομοίρα μου.

Είναι το τίμημα. Δάφνες μου. Δάφνες μου ,

πνίξτε με μες στις στάχτες μου.

Είναι το τίμημα. Διάσημα. Διάσημα 

κι έχω ψευτοπαράσημα.

 

Του ξέφωτου σκοτάδια ,

χαράμι όλα τα βράδια.

Είναι το τίμημα , πέτυχα , πέτυχα

μα στην ουσία απέτυχα.

 Μία ντροπή στο βλέμμα

μα ούτε στάλα αίμα.

Είναι το τίμημα. Νίκησα. Νίκησα

μα στο κενό κατοίκησα.

 33.ΖΩΗΣ   ΜΟΝΤΑΖ                                          

ΣΤΙΧΟΙ :  ΒΙΒΗ  ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Μέσα απ ΄ το πλήθος πικρών συλλογισμών

και καταμέτρηση των ψυχικών μου μαρασμών ,

το βλέμμα παραμένει παγωμένο – άδειο ,

και περικλείει  ένα ακίνητο κουράγιο.

Και περικλείει  ένα ακίνητο κουράγιο.

 

Μέσα από σκέψεις κι απολογισμό,

 όλο και σφίγγει το τσέρκι των αναστεναγμών

 κι  έτσι του δάσους μου  το περήφανο  δέντρο ,

θα στέκει για πάντα  μονάχο του στο κέντρο.

θα στέκει για πάντα  μονάχο του στο κέντρο.

 

 Ρεφρεν:

  Λυπάμαι για το χασομέρι της ζωής …

…μιας τόσο μάταιης χρονοτριβής.

Βίος πάνω σε χρωμοφάν γραμμένος.

Ζωής μοντάζ και βίος σκηνοθετημένος.

Βίος πάνω σε χρωμοφάν γραμμένος.

Ζωής μοντάζ και βίος σκηνοθετημένος

 34. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ

ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ  ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Όταν με οικείους νιώσεις ξένος

 κι η μοναξιά σ’ αναζητάει,

 όταν σε κυριεύσει μένος

 που από μέσα   γρατζουνάει,

 όταν η ηθική σου σέρνεται

και το λουλούδι σου μαραίνεται…

 ΡΕΦΡΕΝ:

 Τότε είναι που πρέπει να παλέψεις

 κι απ’ τη φυλακή σου ν’ απαλλαχτείς.

 Τα δύσπεπτα κομμάτια να χωνέψεις

 και της ζωής τη ψίχα να γευτείς.

 

 όταν θα φθαρεί κάθε σου ρούχο ,

τη γύμνια  αν ανακαλύψεις ,

όταν ζητάς το οπιούχο  

και  τα   συντρίμμια να καλύψεις,

όταν η βλάστηση καίγεται 

 κι η κάπνα δεν ανασαίνεται   …

35.ΠΑΡΑΘΥΡΟ

ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Στο παράθυρο ,

μια φιγούρα αναζητώ 

κι ένα λάφυρο ,

πικρής ανάμνησης κρατώ.

ΡΕΦΡΕΝ:

Η μοναξιά του φεγγαριού ,

με ταξιδεύει στο σφοδρό μου πόθο.

Και στο ημίφως του κεριού ,

διαγράφω όσα πέτυχα με μόχθο

και τα βυθίζω στο ποτό ,

που με βοηθά να ξεχαστώ.

Στο παράθυρο…

Τη θύμησή σου σεργιανώ ,

στο  άπειρο.

Κι ατενίζω το κενό.

36.ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ                                

ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Μια βόλτα   ,  χτές , στο πάρκο  πήγα

και είδα  ρομαντική εικόνα.

Θυμήθηκα  απ ΄ όσα είδα,

που μου ΄   πινες  κάθε  σταγόνα.

Κι η ματωμένη πεταλούδα

τότε μου φώναξε τραγούδα.

 

Στο πάρκο είδα ένα ζευγάρι ,

και πνίγηκα απο αναμνήσεις.

Λησμονησμένο μου φεγγάρι,

το χθες ήρθες  να μου   θυμίσεις.

Βλέπω πολύχρωμα λουλούδια,

στο τρένο ακούγονται τραγούδια.

 

 ΡΕΦΡΕΝ:

Στις ράγες του χθες ακούω τον συρμό

και τον απόηχο  καταπίνω .

Μία εικόνα γεννάει συνειρμό .

Στη θύμησή σου θέλω να μείνω.

37.ΑΓΑΠΗ ΠΥΡΚΑΓΙΑ

ΣΤΙΧΟΙ: Βιβή Σπυροπούλου

 

Όλα όσα πάντα εγώ ζητούσα ,

τα βρήκα στη μορφή σου.

Και τα ζεστά σου χείλη σαν φιλούσα ,

άγγιζα την ψυχή σου.

Χανόμουν στο βελούδο σου άγγιγμα

και πέθαινα για λίγο.

Στης ευτυχίας την πόρτα άνοιγμα

βρήκα και δε θα φύγω.

ΓΕΦΥΡΑ:

Κατέβηκαν άγγελοι στη γη ,

με δρόσισε η ψιλή βροχή ,

σαν μελωδία οι κεραυνοί

κι όμορφα φώτα η αστραπή!

ΡΕΦΡΕΝ:

Η θλίψη μου φεύγει μακριά

κι εγώ γεμάτη από φιλιά ,

με μια αγάπη πυρκαγιά ,

τον ήλιο μου έχω αγκαλιά.

 

Όλα όσα κάποτε  εγώ ζούσα ,

με έκαναν ν ΄ αντέξω.

Κάθε κομμάτι μου για σένα κρατούσα

Ήρθα να σε γυρέψω.

Και κράτα τη φλόγα      παράδειγμα

που όλα τα υπερνικάει.

Με ένα μονάχα σου  άγγιγμα,

  το χθες δε  με πονάει   .

 38.Ο ΕΡΩΤΑΣ

ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

Όταν    της αλήθειας  σε καλεί η κραυγή ,

μη φοβηθείς , ν ΄ ακολουθήσεις.

Όταν στη νύχτα σου φανερωθεί  η αυγή ,

το θάνατο σου ν ΄ αναστήσεις.

Όταν αυτά που εσύ θεώρησες σωστά

τώρα τα βλέπεις λανθασμένα….

 

Όταν     χωρίς όρους  δίνεις μονομιάς

και γίνεσαι  έρμαιο του πάθους ,

όταν  τη φλόγα πια αντέχεις  της φωτιάς

και σβήνεις τη γραμμή του λάθους ,

όταν αυτά που ακολούθησες πιστά ,

μοιάζουνε τώρα λανθασμένα….

ΡΕΦΡΕΝ:

τότε ο έρωτας την πόρτα σου χτυπά

κι ο δαμαστής του πόθου σ ΄ αποχαιρετά

τότε ο έρωτας σου κλείνει το μάτι

και μεταβάλλει τον πόνο σ ΄ αγάπη….

 

39.ΦΕΡΤΕ ΜΟΔΙΣΤΡΕΣ

ΣΤΙΧΟΙ : Βιβή Σπυροπούλου

 Σκίστηκε το μετάξι της καρδιάς

σου το λεγα , << μην το ακουμπάς.>>

Το ΄ χα  άθικτο ,σιδερωμένο 

 απάτητο και φυλαγμένο.

 

Ύφασμα που ΄ταν   φίνο κι ακριβό ,

το πρόσεχα τόσο καιρό.

Το έκρυβα καλά από εσένα ...

 καρδιά  - μετάξια ξεφτισμένα.

 ΓΕΦΥΡΑ:

Φέρτε μοδίστρες να μοντάρουν ,

σημάδια της καρδιάς ποζάρουν.

Βελόνα θέλω και  κλωστή ,

μέσα και έξω έχω πληγή.

ΡΕΦΡΕΝ:

Ράψτε να φαίνεται καινούριο .

Φέρτε κλωστές να κάνουν μπούγιο.

Και όταν λοιπόν  το επιδιορθώσουν ,

το σκίζω για να με ξαναχρεώσουν….

 

40.ΚΡΥΒΟΜΑΙ      Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου

41.ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

ΣΤΙΧΟΙ: ΒΙΒΗ  ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Θρυμματισμένο ποτήρι ο κόσμος ,

μα εσύ καθάρια και κρυστάλλινη.

Στα σάπια   φύλλα φύτρωσε δυόσμος ,

άτρωτοι οι άλλοι  κι εσύ ….γυάλινη.

Δεκαπενταύγουστο θα σε θυμάμαι

όνειρο μοιάζεις μα εγώ δεν κοιμάμαι.

 ΡΕΦΡΕΝ:

Τον εαυτό σου πάντα να προσέχεις

κι απ ΄ ότι είναι λίγο να απέχεις!

Τον εαυτό σου κράτα όπως τώρα ,

κράτα γερά κι ας έχει ανηφόρα…

Στις δυσκολίες   να αντέχεις...

  ...τον εαυτό σου να προσέχεις.

Θρυμματισμένο ποτήρι οι σχέσεις  ,

μα εσύ αλλοτινή - αέρινη.

ευχές σου δίνω  να μην πονέσεις ,

πάντοτε να ΄σαι  σύ  αμέριμνη.

Δεκαπενταύγουστο  πάντα λυπάμαι

...μέρα γιορτής μα εγώ χώρια σου θα ΄μαι.

 

42.ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ

ΣΤΙΧΟΙ: Βιβή  Σπυροπούλου

 

Αν παραβλέπεις κανόνες -  νόμους…

κι ανασηκώνεις απλώς τους ώμους …

Όταν πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα ,

αν η αλήθεια νικά το ψέμα …

 

ΡΕΦΡΕΝ:

Αναρωτήσου , τι έχει αλλάξει…

είναι αγάπη , είναι αγάπη.

Κάτι απ ΄ τη θλίψη σ ΄ έχει απαλλάξει

είναι  αγάπη , είναι αγάπη.

Κι όταν βγαίνει φλόγα απ ΄ τη στάχτη …

είναι αγάπη , είναι αγάπη.

 

Αν η απουσία της σε τρελαίνει

και το φιλί της σε ανασταίνει .

όταν γεμίζει η αγκαλιά σου

κι αποκαλύπτεις τα μυστικά σου…

 

 43.ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ   ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

 πόσο μακριά μοιάζει το χθες

κι όμως μου φαίνεται σαν τώρα.

Πάθη ,αγκαλιές κι αναπνοές

που δεν ξεφτίζουν  με την ώρα.

Γλυκόπικρες οι αναμνήσεις ,

 θέλω ξανά να με φιλήσεις.

 

Πέρασε πια τόσος καιρός

κι όμως νωπές οι αγκαλιές μας.

Μία καυτός  , μια παγερός,

ειν ΄ ο αέρας στις πληγές μας.

Κι όλοι μου λεν θα συνηθίσεις ,

θέλω σε μένα να γυρίσεις.

τώρα  είν ΄όλα  αλλαγμένα

κι όμως συνάμα τόσο ίδια.

Τα  αισθήματα αγριεμένα,

μία αρνάκια και μια φίδια.

 θα ΄ πρεπε   να  ΄ χα αποδεχτεί ,

πως το εισιτήριο δεν είχε επιστροφή.

 44.ΑX,ΨΥΧΗΜΟΥ   ΑΝΑΠΗΡΗ                                                                                         

 ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Βρίσκεσαι μες στις σκέψεις μου, 

στα όνειρα ,στις λέξεις μου,

στο αίμα και στη σάρκα μου 

και η φωνή σου νότα.

 

Βρίσκεσαι μες στους στίχους μου, 

στο σπίτι μου , στους τοίχους μου

μα και στην τρύπια βάρκα μου ,

που δεν αλλάζει ρότα.

 

ΡΕΦΡΕΝ:

  Αχ ψυχή μου ανάπηρη ,αγράμματη  και άπειρη.

  Έχουν περάσει τόσα χρόνια κι ο πόνος μου νωπός ακόμα.

  Η πληγή καλά κρυμμένη , μα από μέσα ματωμένη .

 

45.ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΘΕΡΟ ΜΟΥ ΒΗΜΑ

ΣΤΙΧΟΙ: ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ   

                        

Ο έρωτας είναι αναπτήρας

και του πόθου ο λαμπτήρας. 

Έρχεται για να σ ΄ ανάψει , 

μα μπορεί και να σε κάψει.

Έπειτα όμως θα σε σβήσει ,

μόνη θα σε παρατήσει.

 

ΡΕΦΡΕΝ:

Με το σταθερό μου βήμα ,  

περπατάω σ ΄ ένα νήμα.

Αν και τους κινδύνους ξέρω ,

στο άγονο χωράφι σπέρνω. 

Τα συρμάτινα λουλούδια , 

μεταβάλλω σε τραγούδια.

 

Ο έρωτας είναι σωτήρας , 

στο παιχνίδι αυτό της μοίρας,

που έρχεται για να σε λύσει

και για να σ ΄ αποπλανήσει. 

Έπειτα όμως θα σε δέσει ,

πόλεμος κι όποιος αντέξει.

  46.ΑΓΡΙΟΣ ΠΑΝΘΗΡΑΣ

(ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ)

Το άγριο ζώο ,

μέσα μου βρυχάται.

Εύχεται και  κάνει ,

όσα ο πιστός φοβάται.

Με μίσος ξυπνάει ,

με ευτυχία κοιμάται.

 

  η τίγρης  σκίζει,

  και μου τρώει τις σάρκες .

 πόσο με φοβίζει ,

 πάντα με ταΐζει νάρκες..

 Με πόνο ξυπνάει

 και μ ΄ αγάπη κοιμάται.

 

γέφυρα:

 Έχω έναν άγριο πάνθηρα ,

που τον κρύβω στα βαθιά

και της ψυχής μου τα παράθυρα ,

σφραγίζω ερμητικά.

ρεφρέν:

 Για  να σας προστατέψω,

μέσα μου θα τον στρέψω ,

μα  αν τον αγαπήσω , θα του μοιάσω!

Κι αν τον συμπαθήσω , θα με κομματιάσω…

  47.ΠΑΡΑΛΟΓΗ ΠΟΛΗ

ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

Κι αν τρεμοσβήνει ο διπλανός

  εμείς απλά αδιαφορούμε.

Και καταπίνει ο εγωισμός ,

όλα αυτά  που αγαπούμε.

Ρίζωσαν σπόροι αδιαφορίας – κανόνες πολυκατοικίας.

 

ΡΕΦΡΕΝ:

Παράλογη πόλη ,

πού πήγανε όλοι;

Ο κόσμος μπουλούκι ,

χαμένος στο λούκι .

Πολιτισμός σου λέει!

Κι άνθρωποι αρουραίοι!

 

Των αξιών  η αρπαγή ,

μ΄αλλάζει και με αφοπλίζει .

και μία άγρια κραυγή ,

πάντα  θα μου υπενθυμίζει ,

την συνοικία του ονείρου - που πνίγει τον καρπό του στείρου.

  

48.ΑΠ ΄ ΤΟ ΠΟΔΟΒΟΛΗΤΟ ΣΑΣ 

ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

Ξεχείλισαν μέσα μου λάσπες ,

από τις βρόμικες αγάπες ,

που κινούνταν μες στη σάρκα μου ,

σεργιανούσαν στ ΄ άδεια πάρκα μου

κι άφηναν πατημασιές…

μια μεγάλες , μια μικρές.

 

 Ξεχείλισαν μέσα μου απάτες ,

από τους διάφορους διαβάτες.

που γυρίζουνε στα στέκια μου ,

παριστάνοντας  τ  ΄αδέρφια μου.

πάμπολλες πατημασιές …

και μεγάλες και μικρές.

 

ΡΕΦΡΕΝ:

Απ ΄ το ποδοβολητό σας

κι απ ΄ το κλείσιμο της πόρτας ,

μου έμεινε μια θύμηση ,

γλυκιά κατά το ήμισυ .

Γιατί είναι κάποια πέλματα ,

ανάλαφρα κι αναίμακτα.

  

49.ΕΞΙΣΩΣΗ

ΣΤΙΧΟΙ: ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

Ότι μαθαίνεις στο σχολείο ,

τα ζεις μετά και στη ζωή σου

και κάθεσαι σ ΄ ένα  θρανίο ,

γράφοντας πάνω στο χαρτί σου.

Κι έπειτα μια δοκιμασία:

Διόρθωση  και βαθμολογία.

 

 ΡΕΦΡΕΝ:

Όλα είναι εξίσωση

και θέλουν επαλήθευση.

Χρειάζονται υπολογισμοί

κι ας σε τρελαίνουν οι αριθμοί.

Είν  ΄ η ζωή μας τελικά ,

άλυτα μαθηματικά .

Μα έλα που ΄ χω  έφεση ,

στ ΄ αρχαία και στην έκθεση.

 

Όταν το μάθημα δεν ξέρεις ,

τίποτα δε θα καταφέρεις.

Το πρόβλημα πρέπει να λύσεις ,

δίχως  βοήθεια να ζητήσεις.

Με χαμηλή βαθμολογία ,

ετοίμασε απολογία.

50.  Η ΠΟΙΝΗ

ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

Των <<θέλω>>σου   εντεταλμένος .

Ρόδινα όλα αρχικά.

Στα <<πρέπει >> σου εγκλωβισμένος.

Σε καθορίζουν τελικά.

Σε ορίσανε  εντολοδόχο ….

  

Μόνιμος φόβος του πατέρα -

ένοχη μοίρα  για το γιο.

Το άγχος του νύχτα και μέρα ,

να μη το μάθει το χωριό.

Η ανάσα όμως θέλει βρόγχο…

 

Ρεφρεν:

 Η κάνουλα της ηδονής,

συγκοινωνεί 

με τον κρουνό της ενοχής

και μια φωνή ,

ξέρει να σε χειραγωγεί .

Και η ποινή ,

του ονείρου σου η απαγωγή.

  51.ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ                                                                  

ΣΤΙΧΟΙ: ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ   

                                   

  ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΠΛΕ:
 Μ’ ένα μπουκάλι κρασί για παρέα

και μ’ ένα τσιγάρο για οδηγό,

μια κριτική αυστηρή ξεκινάω,

τον εαυτό μου δικάζω εγώ.

 

 ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΥΠΛΕ:
Σφάλματα άπειρα, λάθη μεγάλα,

με κάνουν μ’ εμένα πολύ να απορώ.

πότε επιτέλους θα τα καταφέρω.

ένα συγνώμη σε  όλους   να πω.

 

ρεφρέν:
Τώρα η στάθμη του μπουκαλιού κατεβαίνει,

σε μια προσπάθεια μετάνοιας πικρής ,

μα η φωνή που μισώ δεν σωπαίνει ,

σ’ αυτή τη δίκη της χαμένης ψυχής.

 

ΓΕΦΥΡΑ:
Τσιγάρο ποτό κι ενοχή ,

την ετυμηγορία τώρα βγάζουν.

Τα λάθη μου μια διδαχή,

σα χθεσινός εφιάλτης φαντάζουν.                                                                                                         

52.ΘΑ ΜΠΑΡΚΑΡΩ             

ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ                 

Μία βραδιά γιορταστική

με γέλια και με μουσική

μία γυναίκα μόνη της,

κρύβει καλά τον πόνο της

Κάποιος της πήρε τη χαρά

και νιώθει τόση μοναξιά…

τον πόνο αν  μεταλάβει,

ποιός  θα   το καταλάβει.

 

 Μία βραδιά γιορταστική

κάποια θλιμμένη μουσική

απ’ τη μεριά της άκουσα,

για κείνη εγώ δάκρυσα.

Γυναίκα μελαγχολική,

ελκυστική κι εθιστική

γυναίκα εσύ θλιμμένη,

γιατί να  είσαι πικραμένη;

ΡΕΦΡΕΝ:

Τη  θλίψη από τη βάρκα  της,

δάκρυ απ’ τα κατάρτια της,

θα πάω να της τα πάρω,

κι ύστερα θα μπαρκάρω.

Τον πόνο απ ’το ποτήρι της,

μονάχα για χατίρι της

θα πάω και θα  τον πάρω

κι ύστερα θα μπαρκάρω. 

 53.Η ΚΟΥΠΑ

ΣΤΙΧΟΙ  :  ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΠΛΕ: 

Σήμερα ήπια καφέ στην κούπα σου,

που την είχα για χρόνια σ ΄ αχρηστία

και ύστερα μάζεψα τα ρούχα σου ,

που πάντα αντίκριζα  μ ΄ απελπισία.

Σε μια σακούλα τα τοποθέτησα

κι όταν την πέταξα , σ ΄ αποχαιρέτησα…

 Σήμερα έπιασα  με την απόχη ,

όλες τις μουχλιασμένες αναμνήσεις

και κάρφωσα με την κρυμμένη λόγχη ,

όσα αποφάσισες να χαραμίσεις.

Κι ύστερα τον καφέ μου απόλαυσα

και σε μια κούπα , τη λύτρωση χώρεσα

 

ΡΕΦΡΕΝ:

 Το ξέρω πως μου πήρε χρόνο

και πάλεψα τόσο πολύ ,

γιατί η μάχη με τον πόνο ,

είναι ολέθρια σφαγή.

Και με την πύρρειο νίκη μου ,

σπάω το δεκανίκι μου

και σ ΄ αποχαιρετώ για πάντα.

 

 ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΥΠΛΕ:  

Σήμερα βρήκα αυτήν την κούπα σου

που μου θύμιζε πάντα μια απουσία

κι έπειτα   άγγιξα τα ρούχα σου ,

που μου ΄χες  υφάνει μ΄αχαριστία.

Σε μια σακούλα τα τοποθέτησα

κι όταν την πέταξα σ ΄ αποχαιρέτησα.

 Σήμερα ξέχασα όλα τα «όχι».

Ξέρω πως δε θα με ξαναγαπήσεις.

Μονόπλευροι ερωτικοί μου στόχοι ,

πνίγεστε σε καφέ από αναμνήσεις…

έναν καφέ που τόσο απόλαυσα

και σε μια κούπα , τη λύτρωση χώρεσα.

 

54.ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΜΙΚΡΟΣ

ΣΤΙΧΟΙ: Βιβή Σπυροπούλου 

ΚΟΥΠΛΕ:

 

Κι αν είσαι πρίγκιπας μικρός ,

κι αν είσαι και μεγάλος…

κι αν τώρα νιώθεις μοναχός,

ποτέ δε θα ΄ σαι άλλος.

Την αλεπού σου ημέρωσες     ,

και  σου ΄φυγε το βάρος.

Έχεις υπόσταση σοφή

και απαιτείς υπακοή

σε διαταγές με λογική.

 

ΡΕΦΡΕΝ:

Διατάξτε μου τον ήλιο μου ,

να έρθει να βασιλέψει.

Να δω το ηλιοβασίλεμα

κι αυτή να με γυρέψει.

Σαράντα τρία ψέματα

στης θλίψης μου τον ήλιο ,

αχόρταγα τα βλέμματα ,

μα μην ξεχνάς το φίλο.

 

ΚΟΥΠΛΕ:

Εγώ δεν τρώω το ψωμί ,

το στάχυ όμως λατρεύω.

Δε ζωγραφίζω το αρνί ,

και όμως το προστατεύω.

Την αλεπού μου ημέρωσα

και τώρα την πιστεύω.

όμως δε θέλω  το ψωμί ,

μα έχεις τρίχα χρυσαφί,

σα στάχυ , σα χρυσή κλωστή.

 

  55.Ο μικρός πρίγκιπας της καρδιάς μου.

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

Κουπλέ:

 

Μες στην καρδιά μου κατοικούσε μια φορά ,

ο πρίγκιπας που μέτραγε τα ηλιοβασιλέματα.

Όμως ο τόπος τώρα πια δεν τον χωρά ,

θα ψάξει γι ΄ άλλους τόπους , άλλους φίλους , άλλα βλέμματα.

Εκείνο το πρωινό που ΄ ταν να φύγει ,

οι πράξεις ρουτίνας φαινόντουσαν αλλιώτικες.

την  αγαπά μα πάει να ξεφύγει .

Εγωισμός   ... πράξεις αλλόκοτες.

«ζωγράφισέ μου μια εικόνα τρυφερή…

κάνε το ηλιοβασίλεμα να ξαναρθεί.»

 

ρεφρέν:

κι αφού ο πρίγκιπας περιπλανήθηκε ,

αγάπησε πολύ και αγαπήθηκε ,

είδε κήπους ανθισμένους ,

φουντωτούς κι ευλογημένους,

κι αν τόσοι μοιάζαν στο λουλούδι του ,

δεν του ταιριάζαν στο τραγούδι του.

Γιατί λουλούδι που δεν πότισες ,

δεν το αγάπησες κι ας το πόθησες.

Ο χρόνος που διέθεσες για το τριαντάφυλλό σου ,

σας δένει για πάντα.Θα είναι για πάντα το δικό σου.

 

Κουπλέ:

Πήγε λοιπόν ο  πρίγκιπας  βόλτα στη γη

και γνώρισε  τον έρωτα   και μια γυναίκα  ημέρωσε.

σ ΄ό,τι ημερώνεις , νέους  δεσμούς δημιουργείς.

και δεν ξεχνάς αλήθειες και πληγές που σου φανέρωσε.

«λουλούδι που μιλά μην το ακούσεις

τα χρώματά του να κοιτάς και να τα χαίρεσαι.

να το ποτίζεις και να το λούζεις…

όμως ποτέ μην παραφέρεσαι.

Ζωγράφισέ μου μια εικόνα τρυφερή ,

κάνε το ηλιοβασίλεμα να ξαναρθεί.»

56.ΟΥΡΙΟΣ ΑΝΕΜΟΣ

ΣΤΙΧΟΙ : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

Μια σταθερότητα αφύσικη

και μια ρουτίνα απολιθωμένη ,

μ ΄ αποκοιμίζει και με ναρκώνει ,

αργά και βασανιστικά σκοτώνει.

Μα  κάτι κάποτε ,   θα με ξυπνήσει

και τη νωθρότητα θα καταργήσει.

 

ΡΕΦΡΕΝ:

 Και καρτερώ τον ούριο άνεμο ,

να ΄ ρθει  στο λιμάνι μου τ  ΄ απάνεμο,

να μου θυμίσει όσα ονειρεύτηκα ,

όσα αγάπησα κι ερωτεύτηκα ,

να με βοηθήσει το νόστο μου να βρω

και στα απέραντα πελάγη να χαθώ.

 

Παθητικότητα  ανήσυχη ,

νωχελική  και    διεγερμένη,

με βασανίζει και μ ΄αρρωσταίνει,

με πάει - με φέρνει και  συχνά με σέρνει.

Πνοή του Ζέφυρου σε περιμένω ,

τ΄αέρινα  φτερά   σου αναμένω.

57.Δεκαοχτώ Απρίλη     

Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου

 

Ήτανε δεκαοχτώ Απρίλη ,

π΄ άκουσα το γλυκό της κλάμα.

Είχε τη μελωδία στα χείλη.

Είναι από μόνη της ρεκλάμα.

 

«Κράταγε» από τη Σικελία

κι είχε μαφιόζου περηφάνια.

Έψαχνε πάντα την ουσία.

Δε στέκονταν στην επιφάνεια.

 

«Αυτό που εμένα με φοβίζει ,

να ξέρεις πως με συναρπάζει.

Και είμαι υπερβολική

και στη χαρά μα και στη θλίψη.

Γιατί έχω μια ευαίσθητη πτυχή,

που ηθελημένα έχω κρύψει.»

 

Πάντοτε θα έκλαιγε θυμάμαι,

ο κίνδυνος όταν περνούσε.

Όμως δε σου έλεγε «φοβάμαι».

Ξέσπαγε όταν θα ηρεμούσε.

 

Έβαζε πάντα πάνω απ ΄ όλα ,

όσους είχε πολύ αγαπήσει.

Είχε δυο μάτια  ονειροπόλα

κι αξιοπρέπεια που ΄ χει εκλείψει.        

 

58.Η ΛΙΜΝΗ ΜΑΣ

Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου

Κουπλέ:

Η απουσία σου με αδειάζει.

Η ανία με κυκλώνει.

η μέρα   πάλι σκοτεινιάζει,

μας σπάει και  μας ενώνει.

Στης λήθης μου τα πέρατα ,

αγέρωχη η μορφή σου.

Κουπλέ:

Η αγάπη μας ήτανε  λίμνη ,

ήρεμη και γαλήνια

κι όμως μας τρώει , μας  καταπίνει.

σαν όργανα πειθήνια

Στου πόθου μας τα πέλαγα,

με πνίγει η θύμησή σου.

Ρεφρέν:

Τα κύματα δε φοβήθηκα.

Τις θάλασσες δεν αρνήθηκα.

Τη μοναξιά φοβάμαι.

Τη λίμνη μας θυμάμαι .

Πνίγομαι στα ρηχά της

και στ ΄ αναφιλητά της.                                  

Μισό ηρεμιστικό κυλάει στο λαρύγγι μου,

τ’ άλλο μισό, καλού κακού, το ’κρυψα  στο μανίκι μου.

Κι έτσι, ένα πέπλο ηρεμίας με μασκαρεύει

και η ωδίνη με γαλήνη τεχνητή, παλεύει.

Φυλακισμένο δάκρυ μου, σ’ εγκλώβισε ένα χάπι

κι ας λένε πως δεν έμαθα , τι πάει να πει αγάπη.

 

ΡΕΦΡΕΝ:

Μέσα απ ’το ψέλλισμα  συναισθημάτων ξεχασμένων,

τον κρυμμένο τρυφερό μου εαυτό αναγνωρίζω

κι απ’ τον πόνο   που προκαλεί  η έλλειψη η παντοτινή,

μες στα συντρίμμια   τα ενδόμυχα, βασιλιά σε χρίζω.

 

 ανάμνησης  στρατός ξανά  με λεηλάτησε

και σαν ριπαίος άνεμος για τόσο λίγο κράτησε.

Είναι η θλίψη της απώλειας  παρούσα.

και η αγάπη με πονάει  γιατί πια δεν μπορούσα.

Μαρμαρωμένος βασιλιάς,   που δε  θα επιστρέψει.

Μπροστά μου ,εκεί, ασάλευτος, σε οριζόντια θέση……..

60.Η Ιέρεια του πόνου     Στίχοι :Βιβή  Σπυροπούλου

Λένε  , το μίσος κι η αγάπη

πως συνορεύουν στην τελική.

Όπως η αλήθεια και η απάτη…

Δημοκρατία αναρχική.

Σχέση μόνιμα στα όρια ,

πάντα κατεβάζει στόρια.

 

Η χρυσαλίδα του ονείρου  ,

θέλει ν ΄αλλάξει , να κρυφτεί.

Θα γίνει κάμπια του σάπιου φύλλου…

Σκιά μου εσύ χρωματιστή.

πως να ζούμε τώρα χώρια;

Πάθος μου  δεν είχες όρια .

Ρεφρέν:

Εγώ , η ιέρεια του πόνου

ψάχνω από κάπου να πιαστώ.

Βουτάω στα νερά του φθόνου

και προσπαθώ να εξαγνιστώ.

Ίσως να είναι θέμα χρόνου ,

το δαίμονά μου , να κάνω Χριστό.

     

 61.ΑΝΑΡΩΤΗΣΟΥ   

(ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΟ : Στίχοι : ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ - συνθέτης :ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΣΤΙΚΑΣ)

 

 Οι σχέσεις πάντοτε πονάνε ,

πότε χάνουν, πότε νικάνε  ,

είναι η γεύση τους πικρή ,

θλίψη μεγάλη κι ανάσα μικρή    

Όλοι όσοι ξέρουν ν ¨αγαπάνε ,

πάντα παλεύουν, πολεμάνε

κι αν χάσουν όλα τα ξεχνάνε 

και ξεκινούν απ την αρχή.

                                ΡΕΦΡΕΝ:

                      Δες , κι ύστερα αναρωτήσου

                      για το στερνό φιλί σου .

                      Θα ζω με την  σιωπή σου

                      που μ ΄ έσπασε στα δυο.

                      Δες , που σου ΄ λεγα αφήσου ,

                      χανόμουν στο κορμί σου …

                      Τον έρωτα θυμήσου,

                      τον χτίζουνε κι οι δυο.

Έρωτα κάποιοι αναζητάνε ,

στο δρόμο όμως το ξεχνάνε.

κι ακροβατούν σε μια κλωστή 

που κινδυνεύει να κοπεί.

Όλοι όσοι ξέρουν ν ΄ αγαπάνε  ,

το φόβο διώχνουν και τολμάνε ,

μαθαίνουν να μη σταματάνε  

κι αυτό εμένα μου αρκεί....

 
 

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

(Παιδικά τραγούδια)

ΣΤΙΧΟΙ ΒΙΒΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

1.Όταν δακρύσει ένα παιδί

Όταν ένα παιδί δακρύσει ,

ο  ήλιος σα να σκοτεινιάζει.

Παιδί που θα μελαγχολήσει ,

κάνει το σύννεφο να στάζει.

Θα κλαίει μαζί του ο ουρανός ,

θα κλαίει κι ένα αστέρι ,

θα κλαίει μαζί του κι ο Θεός

και θα φυσάει τ  ΄ αγέρι.

 

Ρεφρέν:

Όταν δακρύσει ένα παιδί,

όταν πονέσει μία ψυχή ,

τότε αλλάζει ο κόσμος.

Τότε βαδίζω μόνος.

 

Όταν ένα παιδί πονέσει ,

η άνοιξη πια δε μυρίζει .

Παιδιού το δάκρυ όταν πέσει

πάνω στο χώμα , το ποτίζει.

Φυτρώνει τότε ο καημός ,

φυτρώνει κι ένα αγκάθι ,

φυτρώνει κι ένας σπαραγμός ,

από της γης τα βάθη.

2.το ουράνιο τόξο της ζωής

Όνειρα γαλάζια ,

λέξεις κατακόκκινες ,

πράσινα γρανάζια

και πινέζες ρόδινες.

Το έργο της ζωής μας

τώρα διαμορφώνεται.

 

Ρεφρέν:

Το ουράνιο τόξο της ζωής

ονειρευτήκαμε

και στον καμβά της με ταλέντο

ζωγραφίσαμε.

Με τα πινέλα της ψυχής

πιτσιλιστήκαμε ,

με πάθος και ταπεραμέντο

αγαπήσαμε.

 

Λάθη που ΄ ναι γκρίζα

κι όνειρα πολύχρωμα.

Κάτασπρη κορνίζα

και καρφάκια δίχρωμα.

Το γέλιο της ψυχής μας

 πάνω τους απλώνεται.

3.μάνα, μητέρα , μαμά

Εγώ να έχω πυρετό

κι εσύ στο προσκεφάλι μου.

Εγώ να έχω ένα καημό ,

μα χάδι στο κεφάλι μου ,

απ ΄το δικό σου χέρι ,

που ως τώρα μου ΄χει φέρει

μόνο χαρές

κι όλα περνούν.

 

Ρεφρέν

Μάνα ,μητέρα , μαμά

σαν κι εσένα καμία

χάδια, αγάπη, φιλιά

διώχνουν την αγωνία.

Μάνα , μητέρα , μαμά

πάντα θα σου χρωστάω

Μάνα , μητέρα , μαμά

πόσο σε αγαπάω.

 

Εγώ να ψάχνω να σε βρω.

Στα δύσκολα  είσαι ανάγκη μου

Εγώ να θέλω να σε δω ,

στις μέρες και στο βράδυ μου,

γιατί δε σε χορταίνω .

Μαζί σου εγώ διαβαίνω

βουνοκορφές

τ ΄άσπρου ουρανού

 

4. Μία λέξη παιδική

Ένα χέρι παιδικό

να σε κρατά

κι όλα αλλάζουν.

Νιώθεις μία σιγουριά

και φτάνει.

 

Μια κουβέντα παιδική

κάθε φορά

θα σε ξαφνιάζει

κι όλα διαφορετικά

τα κάνει.

 

Ένα βλέμμα παιδικό ,

σε διαπερνά

και σου θυμίζει

όσ(α) αισθάνθηκες παλιά

και φτάνει.

Ρεφρέν:

Μία λέξη παιδική κουράγια υφαίνει

Μία λέξη παιδική ντροπές ξεπλένει

Μία λέξη παιδική πληγές μαραίνει

Μία λέξη παιδική κραυγές σωπαίνει.

 

5. Μύθοι και παραμύθια

 

Φοβήθηκα τέρατα και δράκους

κάποιων σκληρών παραμυθιών.

Φοβήθηκα μάγισσες ,σουλτάνους ,

τη βία των πολεμιστών.

 

Φοβήθηκα άγνωστους διαβάτες ,

που εκπροσωπούσαν το κακό.

Φοβήθηκα έννοιες φευγάτες

κι όσους δε λεν ευχαριστώ.

 

Φοβήθηκα δράκουλες και μούμιες

κι όσα ποτέ δε θα δεχθώ

φοβήθηκα άγνωστους στις κούνιες

και το σκοτάδι που μισώ.

 

Ρεφρέν:

Μύθοι και παραμύθια

κρύβουνε κάποια αλήθεια.

Μύθοι  - πραγματικότητα

έπνιξαν την αγνότητα.

6. θα μείνω παιδί

Με ένα βλέμμα καθαρό

θα σε κοιτάω.

Το παραμύθι της γιαγιάς

κρατάω.

Με ένα βήμα σταθερό

θα προχωράω.

Σε κόσμο μόνο φωτεινό

χωράω.

 

Με ένα δάκρυ αληθινό

θα συγχωράω.

Τις συμβουλές σου βρε γιαγιά

φυλάω.

Με ένα όνειρο κρυφό

που μου χρωστάω,

το δρόμο παίρνω το σωστό

και πάω.

Ρεφρέν

Θα μείνω για πάντα παιδί ,

με την αγνή Χιονάτη στη ψυχή.

Δε με φοβίσανε ποτέ ,

ίντριγκες , ξόρκια , μάγια .

δε με βυθίσανε ποτέ ,

μίσους σκληρά ναυάγια.

 7.Δον Κιχώτες

Ακεραιότητα ,

ήθος κι αγάπη.

Προσωπικότητα

κι όνειρα στην πλάτη.

Όλες τις χίμαιρες που φοβηθήκατε ,

θα πολεμήσουμε

τα όνειρα  π ΄ αποκοιμίσατε

θα αφυπνίσουμε .

ρεφρέν

είμαστε οι νέοι Δον Κιχώτες της ελπίδας ,

η μελωδία και οι νότες ηλιαχτίδας

είμαστε οι νέοι Δον Κιχώτες του Θερβάντες

και δεν ταιριάζουν στους Ιππότες οι αβάντες.

 

Κατατροπώνουμε

μίσος και πάθη.

Απογυμνώνουμε

 άνθη απ ΄ τ ΄ αγκάθι.

Τους ανεμόμυλους π΄ ονειρευτήκαμε

θα κυνηγήσουμε.

Τα ιδανικά που διδαχτήκαμε

θα διεκδικήσουμε.

 

 8.Το τζίνι

 Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 βγήκε το τζίνι απ ΄το λυχνάρι

 

και ρώτησε ένα παιδί,

 

-ποια είν ΄ η πρώτη σου ευχή.

 

-θέλω να πάω εκεί ψηλά,

 

να χαιρετήσω τον παππού και τη γιαγιά.

 

 

 Το τζίνι του ΄ κανε τη χάρη.

 

Ξαναρωτάει  το παιδί

 

-ποια ειν ΄ η επομένη ευχή.

 

-θέλω του κόσμου τα παιδιά,

 

ευτυχισμένα να΄ναι πάντα γελαστά.

 

 

 Το τζίνι του ΄κανε τη χάρη.

 

Ρωτάει πάλι το παιδί

 

-ποια είν ΄ η τρίτη σου ευχή.

 

-θέλω ο κόσμος να κοιτά

 

μες απ ΄τα μάτια των παιδιών που΄ ναι αγνά.

 

 Ρεφρέν:

 

να δεις μπροστά σου ένα τζίνι,

 

είναι εικόνα μαγική.

 

Μα κι η ευχή η παιδική

 

πάντοτε αφοπλιστική