...Αυτό που ζούμε
Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου
Μέσα απ’ τα σπλάχνα σου , ο πόθος μου γεννήθηκε.
Μέσα στο σώμα σου ,το παρελθόν κοιμήθηκε.
Με την ανάσα σου , οι θάνατοι αναστήθηκαν.
Με τη λιακάδα σου ,οι ομίχλες μου διαλύθηκαν.
Ρεφρέν:
Γιατί στο αύριο το δικό σου ,
ηχεί μια άλλη μελωδία.
Γιατί το κύμα το δικό σου ,
λατρεύουν τα κρυφά μου πλοία.
Γιατί αυτά που ζούμε οι δυό μας ,
υπήρχαν μόνο στα βιβλία.
Μέσα απ’ τα μάτια σου ,
το αίνιγμα μου , λύθηκε.
Μέσα απ’ τις πράξεις σου ,
η αλήθεια αναστήθηκε.
Για τον πλανήτη σου ,
τη γη μου απαρνήθηκα.
Με την αγάπη σου
τους φόβους μου τους νίκησα.
Ρεφρέν:
Γιατί στο αύριο το δικό σου ,
ηχεί μια άλλη μελωδία.
Γιατί το κύμα το δικό σου ,
λατρεύουν τα κρυφά μου πλοία.
Γιατί αυτά που ζούμε οι δυό μας ,
υπήρχαν μόνο στα βιβλία.
...Θα χει ανηφόρα
Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου
Τη βλάσφημη φύση μου ,
μετά απ’ το μεθύσι μου ,
δείχνω.
Τελειώνει η πίστη μου
και ψάχνω τη χρήση μου.
Πίνω.
Αδειάστε μπουκάλια μου ,
κοιτάξτε τα χάλια μου ,
σβήνω.
Ρεφρέν:
Και το κουφάρι το παλιό μου ,
που μοιάζει μ’ έναν εαυτό μου,
χτυπάω με φόρα.
Μα η κατρακύλα της ψυχής μου ,
σκοντάφτει σε μιά ανάμνησή μου.
Θα’ χει ανηφόρα.
Κατάντια μου απύθμενη ,
ορθή και καθήμενη,
φταίω.
Νυχτώνει η μέρα μου,
βαριά η καλημέρα που
λέω.
Κεράστε οινόπνευμα ,
με μέθυσα σκόπιμα .
κλαίω.
Ρεφρέν:
Και το κουφάρι το παλιό μου ,
που μοιάζει μ’ έναν εαυτό μου,
χτυπάω με φόρα.
Μα η κατρακύλα της ψυχής μου ,
σκοντάφτει σε μιά ανάμνησή μου.
Θα’ χει ανηφόρα.
....Αδιάφορα οι μέρες θα κυλούν
Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου
Στην υγρασία της εσώψυχης βροχής
πάλι αφέθηκα κι ας μην κρατούσα ομπρέλα.
Στην αφασία μιάς ατάραχης ζωής ,
πάλι σου ζήτησα να επιστρέψεις.
Έλα.
Ρεφρέν:
Όμως δεν πρόκειται αυτά πια να συμβούν
κι εγώ το ξέρω καλύτερα από σένα.
Έτσι αδιάφορα οι μέρες θα κυλούν
κι είν’ της καρδιάς μου τα φύλλα μαραμένα.
Σε πολιτείες μιάς χαμένης εποχής ,
θέλω αγάπη μου να ζήσουμε οι δυό μας.
Σε μελωδίες μιάς αβέβαιης μουσικής ,
θέλω μωρό μου να με ταξιδέψεις τώρα.
Ρεφρέν:
Όμως δεν πρόκειται αυτά πια να συμβούν
κι εγώ το ξέρω καλύτερα από σένα.
Έτσι αδιάφορα οι μέρες θα κυλούν
κι είν’ της καρδιάς μου τα φύλλα μαραμένα.
....Θαύματα πια δεν περιμένω
Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου
Ξένη η ζωή και δανεική
κι απλά πηγαίνω
και ό,τι δε με συγκινεί
εγώ υπομένω.
Μέσα σε μιά βαθιά σιωπή ,
κραυγές ακούω
και όποιους είχα σιχαθεί ,
τους υπακούω.
Ρεφρέν:
Τί να κρατήσω και τί να περισώσω.
Τί να ζητήσω και τί εγώ να δώσω.
Άγρια διαμάχη με πονά
κι ο ξένος εαυτός νικά.
Είν’ το κορμί μου ηττημένο.
Θαύματα πια δεν περιμένω.
Κρύα η παλιά μου η φωτιά
και με παγώνει.
Και η δειλή μου φορεσιά ,
με ξεγυμνώνει.
Άρρωστη βρήκα γιατρειά ,
που με σκοτώνει
κι η νύχτα που’ χω στην καρδιά ,
δεν ξημερώνει.
Ρεφρέν:
Τί να κρατήσω και τί να περισώσω.
Τί να ζητήσω και τί εγώ να δώσω.
Άγρια διαμάχη με πονά
κι ο ξένος εαυτός νικά.
Είν’ το κορμί μου ηττημένο.
Θαύματα πια δεν περιμένω.
...Οι δρόμοι που διαβαίνω
Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου
Ό,τι δε με συγκλονίζει
δεν μπορεί να με πονέσει
κι ό,τι δε μ’ αναστατώνει
πάντα άδοξα τελειώνει.
Όλοι οι δρόμοι είναι φτιαγμένοι
για ψυχές που ταξιδεύουν.
Άνθρωποι εγκλωβισμένοι ,
το κορμί τους παγιδεύουν.
Ρεφρέν:
Η δική μου η αλήθεια
τους ανθρώπους τους τρομάζει,
γιατί οι δρόμοι που διαβαίνω ,
φέρνουν όσα περιμένω.
Ό,τι η καρδιά ζητήσει,
λογικές δε θα χωρέσει
κι αν ο φόβος μεγαλώνει
τόσο ο πόθος θα φουντώνει.
Όλοι οι δρόμοι είναι φτιαγμένοι
για διαβάτες που γουστάρουν.
Άνθρωποι ευτυχισμένοι ,
που ό,τι θέλησαν θα πάρουν.
Ρεφρέν:
Η δική μου η αλήθεια
τους ανθρώπους τους τρομάζει,
γιατί οι δρόμοι που διαβαίνω ,
φέρνουν όσα περιμένω.
...Αυτή η αγάπη
Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου
Είσαι συναίσθημα που καίει
και μου ζεσταίνει την ψυχή.
Κρύο νερό είσαι που ρέει
και με ξεπλένει σα βροχή.
Είσαι της θάλασσας το κύμα
κι εγώ η βρεγμένη σου αμμουδιά .
είσαι ακροβάτης κι εγώ νήμα,
να περπατάς ελαφριά.
Ρεφρέν:
Δεν έχει ούτε τέλος ούτε αρχή αυτή η αγάπη.
Δεν ξέρω αν θα ξαναγεννηθεί αυτή η αγάπη.
Δεν έχει σύνορα η αγάπη που λυτρώνει.
Δε συνηθίζεται, δε λιγοστεύει , δεν τελειώνει.
Είσαι ο ήλιος που φωτίζει
και μου ζεσταίνει το κορμί.
Στο ψέμα αλήθειες αναβλύζει ,
που θα χαράξουν νέα αρχή.
Είσαι της νύχτας μου φεγγάρι
κι εγώ τ’ αστέρι το μικρό.
Χέρι δικό σου ας με πάρει ,
στον ουρανό σου να χαθώ.
Ρεφρέν:
Δεν έχει ούτε τέλος ούτε αρχή αυτή η αγάπη.
Δεν ξέρω αν θα ξαναγεννηθεί αυτή η αγάπη.
Δεν έχει σύνορα η αγάπη που λυτρώνει.
Δε συνηθίζεται, δε λιγοστεύει , δεν τελειώνει.
...Σε μια πόρτα κλειστή
Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου
Την πόρτα εσύ μου έκλεισες ,που έτριξε θυμωμένη
κι έμεινα εγώ να καρτερώ ποιο χέρι θα με πάρει.
Η πόρτα που μου έκλεισες , έμεινε κλειδωμένη
κι ήμουνα κέρμα λιγοστό στου έρωτα το παζάρι.
Ρεφρέν:
Μπροστά σε μιά πόρτα κλειστή ,
είναι αμέτρητοι οι λυγμοί
κι η ανάμνησή σου με στοιχειώνει.
Μπροστά σε μια πόρτα κλειστή ,
ατέλειωτοι οι στεναγμοί
μα η θύμησή σου με λυτρώνει.
Την πόρτα εσύ σαν τράβηξες ,λέξη ψιθυρισμένη ,
άκουσα απ’ το στόμα αυτό ,που χρόνια με φιλούσε.
Την πόρτα που μου έκλεισες , κοίταξα πληγωμένη
Κρυμμένη σ’ όνειρο βουβό του έρωτα που περνούσε.
Ρεφρέν:
Μπροστά σε μιά πόρτα κλειστή ,
είναι αμέτρητοι οι λυγμοί
κι η ανάμνησή σου με στοιχειώνει.
Μπροστά σε μια πόρτα κλειστή ,
ατέλειωτοι οι στεναγμοί
μα η θύμησή σου με λυτρώνει.
...Θα σε ξαναψηφίσουνε
Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου
Μετά το δημοψήφισμα ,
απηύδησα Αλέξη.
Έπεσα σε κατάθλιψη
και δε μου παίρνουν λέξη.
Εσύ έκανες τη διαφορά
στο προλεταριάτο ,
να νιώθει πλούσιος ο φτωχός
κι ας τρώει σ’ άδειο πιάτο.
Ρεφρέν:
Και πίκρανες Αλέξη μου ,
ολόκληρη Ελλάδα.
Της έταξες ψωμί γλυκό ,
μα τρώει φασολάδα.
Μα μη φοβάσαι , ο Έλληνας ,
πολύ γοργά ξεχνάει.
Θα σε ξαναψηφίσουνε ,
αν άλλος κυβερνάει.
Και δεν το πήρα αψήφιστα ,
αυτό που μας συμβαίνει,
έμαθα με κατάπληξη ,
πως τ’ όχι «ναι» σημαίνει.
Εγώ ήμουν χρόνια αριστερός ,
μα τώρα πια δεν ξέρω ,
αν είμαι πλέον δεξιός ,
στην τσέπη όμως διαφέρω.
Ρεφρέν:
Και πίκρανες Αλέξη μου ,
ολόκληρη Ελλάδα.
Της έταξες ψωμί γλυκό ,
μα τρώει φασολάδα.
Μα μη φοβάσαι , ο Έλληνας ,
πολύ γοργά ξεχνάει.
Θα σε ξαναψηφίσουνε ,
αν άλλος κυβερνάει.
Εθιστική ουσία
Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου
Αφήσαμε τον πόθο μας ,
μόνο του στα μισά.
Περάσανε οι μήνες μας ,
μέρες, ώρες, λεπτά.
Κι αν τις πληγές μου έπλυνα ,
μ’ οινόπνευμα που καίει ,
πάλι η ψυχή μου κλαίει.
Ρεφρέν:
Κι όμως δε συνηθίζεται
αυτή η απουσία .
στη σκέψη στροβιλίζεται
δική σου παρουσία ,
εθιστική ουσία.
Αφήσαμε τη βόλτα μας ,
στου δρόμου τα μισά.
Μείναμε πάλι μόνοι μας
μ’ όνειρα αγκαλιά.
Τις αναμνήσεις φρέναρα ,
σκεπτόμενος μιαν άλλη ,
μα η μνήμη ξεπροβάλλει.
Ρεφρέν:
Κι όμως δε συνηθίζεται
αυτή η απουσία .
στη σκέψη στροβιλίζεται
δική σου παρουσία ,
εθιστική ουσία.
ΤΡΟΜΟΥΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΑ
ΣΤΙΧΟΙ: Βιβή Σπυροπούλου
Τα μεγάλα κύματα ,
φόβους δε νικάνε .
Της ψυχής τα κρίματα ,
μέσα κολυμπάνε.
Τα σκληρά εγκλήματα ,
δεν τα συγχωράμε.
Τα βαριά τα βήματα
της ζωής πονάνε.
Ρεφρέν:
κάποτε μαγνήτισα
φλόγες και σκοτάδια ,
στης ψυχής τα βράδια.
Τρόμους αναζήτησα ,
σε πελώρια κύματα ,
στα γοργά μου βήματα.
Το σκοτάδι τρόμαζε ,
πάντα τους ανθρώπους.
Το παιδάκι χλώμιαζε ,
π’ άκουγε τους κρότους.
Της φωτιάς θερμότητα
καίει ό,τι απομείνει .
λάβα η αγριότητα ,
που ποτέ δε σβήνει.
Ρεφρέν:
κάποτε μαγνήτισα
φλόγες και σκοτάδια ,
στης ψυχής τα βράδια.
Τρόμους αναζήτησα ,
σε πελώρια κύματα ,
στα γοργά μου βήματα.
Στ’ άστρο που πέφτει
Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου
Σ’ ένα λαθραίο ορίζοντα ,
χάνομαι εγώ μαζί σου
και σ’ αμμουδιά κινούμενη
γεύομαι το κορμί σου.
Ρεφρέν:
Σε μιά τραυματισμένη εποχή ,
πολεμιστές αλώβητοι οι δυό μας.
Στ’ άστρο που πέφτει δεν κάνουμε ευχή ,
γιατί τ ’ αστέρια πέφτουν για να φωτίσουν τ ’ όνειρό μας.
Σ’ έρωτα ετοιμόρροπο ,
θέριεψαν οι ανάγκες
και σε μια γή φιλάσθενη
χτίζω γερές παράγκες.
Ρεφρέν:
Σε μιά τραυματισμένη εποχή ,
πολεμιστές αλώβητοι οι δυό μας.
Στ’ άστρο που πέφτει δεν κάνουμε ευχή ,
γιατί τ ’ αστέρια πέφτουν για να φωτίσουν τ ’ όνειρό μας.
Σ’ ένα ρυθμό αλλόκοτο ,
χόρεψα εγώ με σένα.
Σε πίστα αιωρούμενη ,
κόλλησαν τα σπασμένα.
Ρεφρέν:
Σε μιά τραυματισμένη εποχή ,
πολεμιστές αλώβητοι οι δυό μας.
Στ’ άστρο που πέφτει δεν κάνουμε ευχή ,
γιατί τ ’ αστέρια πέφτουν για να φωτίσουν τ ’ όνειρό μας.
Αυτοί που δεν μπορούν
Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου
Συμβιβασμούς μου έμαθαν
προτού να γεννηθώ ,
τους άλειψαν με λάδι ,
προτού να βαφτιστώ.
Σε κολυμπήθρα μ’ έπνιξαν ,
να μη βασανιστώ ,
μα εγώ κάθε μου βράδυ ,
φωτιές θα κοινωνώ.
Ρεφρέν:
Κουράγια θέλει , μα τα έχω ,
σιωπές να ουρλιάζω εγώ αντέχω
και κάποιοι θα σοκαριστούνε .
είναι αυτοί που δεν μπορούνε ,
να σπάσουν το συμβιβασμό τους
και καιν τον αυτοσεβασμό τους.
Συμβιβασμοί που έληξαν ,
προτού καν να τους δω ,
που ντύθηκαν με χάδι ,
μα εγώ δεν τους μπορώ.
Την κοινωνία που έφτιαξαν
δε θα αποδεχτώ.
Μα εγώ ξέρω σημάδι ,
τις ήττες μου νικώ.
Ρεφρέν:
Κουράγια θέλει , μα τα έχω ,
σιωπές να ουρλιάζω εγώ αντέχω
και κάποιοι θα σοκαριστούνε .
είναι αυτοί που δεν μπορούνε ,
να σπάσουν το συμβιβασμό τους
και καιν τον αυτοσεβασμό τους.
Η βαλίτσα
Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου
Για ένα ταξίδι ξεκινώ
και τη βαλίτσα έχω στο χέρι μου σφιχτά.
Με άγνωστο προορισμό ,
για μία χώρα πού’ ψαχνα στ’ όνειρο συχνά.
Κι ελπίζω πως θα βρω αυτά ,
που πάντοτε κοιτώ κρυφά.
Ρεφρέν:
Μα το χέρι δεν αντέχει ,
τη βαλίτσα μου αυτή ,
γιατί μέσα πέτρες έχει ,
της ζωής πού’χα δεχθεί.
Πάντα θα τις κουβαλώ.
Θα με πνίγουν στο βυθό.
Σε άδειο τρένο εγώ να μπω
και στη βαλίτσα όλοι οι πόθοι να χωρούν.
Σε τόπους που θ’ αναζητώ ,
στη διαδρομή, φόβοι χλωμοί να υποχωρούν.
Κι ελπίζω να βρεθώ κοντά ,
σ’ αυτά που η ψυχή γελά.
Ρεφρέν:
Μα το χέρι δεν αντέχει ,
τη βαλίτσα μου αυτή ,
γιατί μέσα πέτρες έχει ,
της ζωής πού’χα δεχθεί.
Πάντα θα τις κουβαλώ.
Θα με πνίγουν στο βυθό.
