Καλωσορίσατε στο ΣΤΙΧΟΓΡΑΦΗΜΑ, που περιλαμβάνει περισσότερα από 300  τραγούδια , μελοποιημένα και μη μελοποιημένα..

(  στη συγκεκριμένη ενότητα -τεταρτη ενότητα- όλοι οι στίχοι εχουν  δοθεί για μελοποίηση σε συνθέτες. Αν ενδιαφέρεστε για μελοποίηση στίχων , μπορείτε να ανατρέξετε σε άλλες ενότητες.) 

  

 

 

 

 

Όσα «χθες» μας πληγώσαν

 

Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Σε σούρουπα και δειλινά,

 

θα χαθούμε μαζί

 

και πιασμένοι απ’ το χέρι.

 

Μα δε ζητάμε τόσα πολλά,

 

να διψά το φιλί

 

κι η ζωή να το φέρει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Στα όρια της λησμονιάς,

 

θα ξεχνάμε συχνά ,

 

όσα χθες μας πληγώσαν.

 

Στο σώμα δάκρυα και φιλιά,

 

θα ξεπλένουν καλά ,

 

τις πληγές που ματώσαν.

 

 

 

Στα όνειρα και στην ψυχή ,

 

προχωράμε μαζί

 

και θα είμαστε ένα.

 

Και θα χωράμε σ’ ένα κορμί,

 

δε δειλιάζω στιγμή,

 

δε ρωτάω κανέναν.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Στα όρια της λησμονιάς,

 

θα ξεχνάμε συχνά ,

 

όσα χθες μας πληγώσαν.

 

Στο σώμα δάκρυα και φιλιά,

 

θα ξεπλένουν καλά ,

 

τις πληγές που ματώσαν.

 

 

 

Δε βγαίνει η ζωή

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Κόντρα θα πάει

 

η αλήθεια στο ψέμα.

 

Πάντα η ψυχή

 

θα νικάει με αίμα.

 

Κάπου με πάει

 

της ζωής μου το βήμα

 

κι απ’ την αρχή

 

ξετυλίγω το νήμα.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Δε βγαίνει η ζωή

 

με στιγμές δανεικές.

 

Δε λάμπει η ψυχή

 

με κρυφές ενοχές.

 

Δε βγαίνει η ζωή

 

ζητιανεύοντας ρόλους.

 

Θα βρω ουρανό

 

στης ψυχής μου τους θόλους.

 

 

 

Λάθος με πάει

 

η συνήθεια που πνίγει.

 

Μπότα η ντροπή

 

που κλωτσά και συνθλίβει.

 

Πώς με πονά

 

καταιγίδα που πέφτει.

 

Διώξε βροχή

 

το  δειλό και τον ψεύτη.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Δε βγαίνει η ζωή

 

με στιγμές δανεικές.

 

Δε λάμπει η ψυχή

 

με κρυφές ενοχές.

 

Δε βγαίνει η ζωή

 

ζητιανεύοντας ρόλους.

 

Θα βρω ουρανό

 

στης ψυχής μου τους θόλους.

 

 

Αυτή η αγάπη

 

Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Είσαι συναίσθημα που καίει

 

και μου ζεσταίνει την ψυχή.

 

Κρύο νερό είσαι που ρέει

 

και με ξεπλένει σα βροχή.

 

Είσαι της θάλασσας το κύμα

 

κι εγώ η βρεγμένη σου αμμουδιά .

 

είσαι ακροβάτης κι εγώ νήμα,

 

να περπατάς ελαφριά.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Δεν έχει ούτε τέλος ούτε αρχή αυτή η αγάπη.

 

Δεν ξέρω αν θα ξαναγεννηθεί  αυτή η αγάπη.

 

Δεν έχει σύνορα η αγάπη που λυτρώνει.

 

Δε συνηθίζεται, δε λιγοστεύει , δεν τελειώνει.

 

 

 

Είσαι ο ήλιος που φωτίζει

 

και μου ζεσταίνει το κορμί.

 

Στο ψέμα αλήθειες αναβλύζει ,

 

που θα χαράξουν νέα αρχή.

 

Είσαι της νύχτας μου φεγγάρι

 

κι εγώ τ’ αστέρι το μικρό.

 

Χέρι δικό σου ας με πάρει ,

 

στον ουρανό σου να χαθώ.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Δεν έχει ούτε τέλος ούτε αρχή αυτή η αγάπη.

 

Δεν ξέρω αν θα ξαναγεννηθεί  αυτή η αγάπη.

 

Δεν έχει σύνορα η αγάπη που λυτρώνει.

 

Δε συνηθίζεται, δε λιγοστεύει , δεν τελειώνει.

 

 

 

 

Το «αχ» αυτό

 

Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Κλαμένο το δικό μου βλέμμα,

 

που από τη γέννα μου κρατά.

 

Σε μιά κοιλιά αργοπεθαίνω ,

 

που τώρα πια δε με χωρά.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Κι από το θαύμα της ζωής ,

 

μου μένει το «αχ» αυτό της μάνας

 

και ένα κράμα υπομονής

 

και μίσους νταβατζή  –  πουτάνας.

 

 

 

Χλωμό το πρόσωπο του κόσμου

 

μα εγώ έχω χρώμα ροδαλό.

 

Ξανά τα λάθη μου γυρεύω

 

απ’ τα σωστά μου να σωθώ.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Κι από το θαύμα της ζωής ,

 

μου μένει το «αχ» αυτό της μάνας

 

και ένα κράμα υπομονής

 

και μίσους νταβατζή  –  πουτάνας.

 

 

 

Φωτιές μες στο δικό μου στήθος

 

μα εγώ σε στάχτες τριγυρνώ.

 

Φθηνό το χάδι του ανθρώπου ,

 

σβηστό το φως που καρτερώ.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Κι από το θαύμα της ζωής ,

 

μου μένει το «αχ» αυτό της μάνας

 

και ένα κράμα υπομονής

 

και μίσους νταβατζή  –  πουτάνας.

 

 

 

Είναι οι άνθρωποι εκείνοι

 

Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Είναι οι άνθρωποι εκείνοι

 

που στο μαχαίρι χτυπήσαν τη γροθιά,

 

πήραν με θάρρος την ευθύνη ,

 

να πράξουν αυτά που ζητά η καρδιά.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Είναι οι άνθρωποι ,

 

που τόσο εγώ θαυμάζω.

 

Είναι οι άνθρωποι ,

 

που πού και πού τους μοιάζω.

 

 

 

Είναι οι άνθρωποι εκείνοι

 

που το πληρώνουν το τίμημα συχνά,

 

ήρεμοι στέκονται στη δίνη ,

 

αντέχουν πληγές και καημούς συμφοράς.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Είναι οι άνθρωποι ,

 

που τόσο εγώ θαυμάζω.

 

Είναι οι άνθρωποι ,

 

που πού και πού τους μοιάζω.

 

 

 

 Είναι οι άνθρωποι εκείνοι

 

που λένε όχι στο ποίημα των πολλών ,

 

όχλος απέναντι τους στήνει

 

σε δίκη ψευτών, μανιακών  δικαστών.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Είναι οι άνθρωποι ,

 

που τόσο εγώ θαυμάζω.

 

Είναι οι άνθρωποι ,

 

που πού και πού τους μοιάζω.

 

 

Είσαι νερό

 

Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Αλεξίπτωτες σκέψεις

 

στου κορμιού τις ορέξεις.

 

Τη συντριβή γλιτώνω

 

και στ’ όνειρο σου λιώνω.

 

 

 

Στις δικές σου τις λίμνες,

 

θα βυθίσω τις μνήμες.

 

Ο ποταμός παγώνει

 

κι η απουσία πληγώνει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Είσαι νερό που όλο μου φεύγει ,

 

μέσα απ’ τα δάχτυλα ξεφεύγει.

 

Σαν  το αγγίζω δραπετεύει ,

 

μα η λαχτάρα δε στερεύει.

 

 

 

Τις ανείπωτες λέξεις ,

 

πότε εσύ θα γυρέψεις;

 

Ο ουρανός θολώνει

 

κι ο πόθος μεγαλώνει

 

 

 

στη δική σου την άκρη ,

 

θα στραγγίξω το δάκρυ.

 

Η θάλασσα δεν πνίγει ,

 

μ’ αγάπη σε τυλίγει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Είσαι νερό που όλο μου φεύγει ,

 

μέσα απ’ τα δάχτυλα ξεφεύγει.

 

Σαν  το αγγίζω δραπετεύει ,

 

μα η λαχτάρα δε στερεύει.

 

 

 

 

Το δημιούργημά σου

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Λες ότι δε σ’ αρέσω πια

 

και δε μ’ αναγνωρίζεις.

 

Λες ότι άλλαξα πολύ ,

 

σαν με κοιτάς δακρύζεις.

 

«Συγχώρα με» μου είχες πει

 

κι εγώ το είχα κάνει ,

 

μα έλα που το μέσα μου ,

 

τώρα έχει πεθάνει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Κοίτα με λοιπόν καλά, είμαι το δημιούργημά σου.

 

Κοίτα την αντανάκλαση της συμπεριφοράς σου.

 

Με πρόδωσες εσύ παλιά ,

 

μα όλα είναι δανεικά.

 

 

 

 

 

Ίσως δεν είμαι όπως παλιά.

 

Τα φώτα δε φωτίζουν.

 

Όλα όσα ζήσαμε μαζί ,

 

τον πόνο μου θυμίζουν.

 

Συγχώρεσα μία ντροπή ,

 

μα πια δε σε πιστεύω.

 

Κι αν είχα εγώ την μπέσα μου ,

 

τώρα θα τη νηστεύω.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Κοίτα με λοιπόν καλά, είμαι το δημιούργημά σου.

 

Κοίτα την αντανάκλαση της συμπεριφοράς σου.

 

Με πρόδωσες εσύ παλιά ,

 

μα όλα είναι δανεικά.

 

 

 

Σ’ άλλη πόλη

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Τα νώτα κάλυψε μικρή μου,

 

για να κρυφτείς απ’ τη σκιά,

 

που κουβαλάει η ψυχή μου ,

 

στης πόλης τ ’ αναφιλητά.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Σ’ αυτήν την πόλη μεγαλώνω ,

 

σκυφτός και εξουθενωμένος ,

 

βουβά στην πλάτη μου σηκώνω ,

 

δεκαετίες φορτωμένος,

 

μα η σκιά μου δεν αντέχει

 

και σ’ άλλη πόλη τώρα τρέχει.

 

 

 

Οι φίλοι είχανε αργήσει ,

 

μάλλον σκορπίσανε αλλού

 

κι όποιος καινούριος με γνωρίσει ,

 

δε μου ζητάει ραντεβού.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Σ’ αυτήν την πόλη μεγαλώνω ,

 

σκυφτός και εξουθενωμένος ,

 

βουβά στην πλάτη μου σηκώνω ,

 

δεκαετίες φορτωμένος,

 

μα η σκιά μου δεν αντέχει

 

και σ’ άλλη πόλη τώρα τρέχει.

 

 

 

Το όνομά μου ξεχασμένο.

 

Δε το θυμάμαι ούτε εγώ.

 

Αγάπη όμως περιμένω ,

 

από μιά πόλη που μισώ.

 

 

 

Κουρσάρε του έρωτα

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Να μην το κόψεις το λουλούδι ,

 

μόνο για να   μυρίσεις.

 

Να μην το κόψεις το λουλούδι ,

 

γιατί θα μαραθεί.

 

Κόψτο  αν έχεις στο μυαλό

 

καλά να το φροντίζεις,

 

μόνο αν έχεις το σκοπό

 

συχνά να το ποτίζεις.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Γιατί τραγούδια κι έρωτες

 

δε φτιάχτηκαν για όλους.

 

Λουλούδια , συναισθήματα,

 

δεν τους αγγίζουν όλους.

 

Κι εσύ κουρσάρε του έρωτα ,

 

μόνο βυθίζεις στόλους.

 

 

 

Μην το μαθαίνεις το τραγούδι ,

 

άμα δεν τραγουδήσεις.

 

Να μην το ξέρεις το τραγούδι ,

 

αν δεν τραγουδηθεί.

 

Να μην το μάθεις το ρυθμό ,

 

αν δεν τον αγαπήσεις.

 

Στίχος που λέει «σ’αγαπώ»

 

σε  κάνει να δακρύσεις.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Γιατί τραγούδια κι έρωτες

 

δε φτιάχτηκαν για όλους.

 

Λουλούδια , συναισθήματα,

 

δεν τους αγγίζουν όλους.

 

Κι εσύ κουρσάρε του έρωτα ,

 

μόνο βυθίζεις στόλους.

 

 

 

Τσαλαπατώ τη μοναξιά

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Πέτρωσαν πάλι τα όνειρα,

 

μαρμάρωσε η αγάπη ,

 

βγαίνω στους δρόμους σαν τρελός

 

και ψάχνω αυτό το κάτι.

 

 

 

Σε μιά υπόγεια διάβαση,

 

συνθήματα χαζεύω

 

και μ’ ένα σλόγκαν συμφωνώ

 

που λέει «δεν την παλεύω».

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Περνάω δρόμους σκοτεινούς ,

 

διαβάτες προσπερνώ σκυφτούς.

 

Πατάω λάκκους  με νερά ,

 

τσαλαπατώ τη μοναξιά.

 

 

 

Γνώριμοι είν’ οι δρόμοι μου

 

και πάλι τόσο ξένοι ,

 

θυμίζουν κάτι αμυδρά

 

που η καρδιά προσμένει.

 

 

 

Σε μιά γνωστή διασταύρωση ,

 

φανάρια δεν κοιτάω .

 

περνάω απέναντι γοργά ,

 

στο αίμα κολυμπάω.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Περνάω δρόμους σκοτεινούς ,

 

διαβάτες προσπερνώ σκυφτούς.

 

Πατάω λάκκους  με νερά ,

 

τσαλαπατώ τη μοναξιά.

 

 

 

 

 

 

 

 

Κέρμα του πάθους

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Ό,τι ονειρεύτηκα για εμάς

 

 ξέρω πως είναι λάθος

 

κι όμως μου φαίνονται σωστά.

 

Όσα δε ζήσαμε εμείς

 

είναι πληγές με βάθος

 

και δε γιατρεύεται η καρδιά.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Κι αφήνω μιά πόρτα ανοιχτή

 

και ένα βλέμμα λάθους.

 

Θυμό αφήνω κι ενοχή

 

και ένα κέρμα πάθους

 

για να πληρώσεις τη ζημιά

 

που έχω δυό χρόνια στην καρδιά.

 

 

 

Κι αν δε φοβήθηκα αυτό

 

που εσύ πάντα φοβάσαι ,

 

φόβος με πιάνει αν δε σε δω.

 

Όπου κι αν πας να μου κρυφτείς

 

και όπου και να είσαι

 

πάντα θα ελπίζω να σε δω.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Κι αφήνω μιά πόρτα ανοιχτή

 

και ένα βλέμμα λάθους.

 

Θυμό αφήνω κι ενοχή

 

και ένα κέρμα πάθους

 

για να πληρώσεις τη ζημιά

 

που έχω δυό χρόνια στην καρδιά.

 

 

 

 

Βραδιά μόνο για δύο

 

Στίχοι :Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Τι να  μου κάνει αυτή η βραδιά

 

που’ναι μικρή και δε μου φτάνει.

 

Πώς ξεδιψάει το κορμί

 

μ ’ό,τι ποθεί  από φλιτζάνι;

 

 

 

Πώς να μου φτάσει μιά βραδιά

 

σε μια ζωή που όλο χάνει.

 

Πώς να προφτάσει η ψυχή

 

ν’ αναδυθεί ως το ταβάνι.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Και ποιες λέξεις να χωρέσω

 

στη φωνή που έχει σπάσει.

 

Και ποιο χάδι να αντέξω

 

σε αγάπη που’χει χάσει.

 

Μια βραδιά  μόνο για δύο.

 

Μιά βραδιά πριν το αντίο.

 

 

 

Πώς να ξεχάσω τη βραδιά

 

που’χει κρυμμένο μυστικό μου.

 

Πώς να ξεχάσω τη βραδιά

 

που’χω για πάντα φυλαχτό μου.

 

 

 

 Ρεφρέν:

 

Και ποιες λέξεις να χωρέσω

 

στη φωνή που έχει σπάσει.

 

Και ποιο χάδι να αντέξω

 

σε αγάπη που’χει χάσει.

 

Μια βραδιά  μόνο για δύο.

 

Μιά βραδιά πριν το αντίο.

 

 

 

Εκεί που μας πονάει

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Μ’ ένα τρεμάμενο φιλί

 

και διψασμένο πόθο,

 

θά’ ρθω να φανερώσω ,

 

αυτά που περιμένεις

 

και δεν τολμάς να πεις.

 

Φωτιές θα σου ανάψω,

 

εμπόδια θα ρημάξω.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Τα σύνορα μας σπάσε

 

και τον αέρα πιάσε

 

που ύπουλα φυσάει

 

 εκεί που μας πονάει.

 

 

 

Είσαι απόρθητο κελί

 

και λατρεμένο σώμα ,

 

που θα το φυλακίσω

 

σε πάθη που προσμένεις

 

μα τα περιφρουρείς .

 

Φρουρούς θα ξεγελάσω

 

κι έρωτα θα μοιράσω.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Τα σύνορα μας σπάσε

 

και τον αέρα πιάσε

 

που ύπουλα φυσάει

 

 εκεί που μας πονάει.

 

 

 

 

 

 Μα εγώ θα προσπαθήσω

Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου

Ψηλώσαν τα υψόμετρα

και τα φτερά κομμένα.

Ανοίξανε οι ουρανοί ,

πουλάκια ματωμένα.

Μα εγώ θα φτερουγίσω

 

Ρεφρέν:

Όλα αλλάζουν τελικά ,

σα ρόδα που κυλάει.

Και η χαρά που καρτεράς ,

δειλά κατρακυλάει.

Μα εγώ θα προσπαθήσω.

 

Κατάφερα τ ’ αδύνατα

και τ ’ όνειρο απέχει.

Αισθήματά μου στο σφυρί,

μα η ψυχή αντέχει.

Μα εγώ δεν κάνω πίσω.

 

Ρεφρέν:

Όλα αλλάζουν τελικά ,

σα ρόδα που κυλάει.

Και η χαρά που καρτεράς ,

δειλά κατρακυλάει.

Μα εγώ θα προσπαθήσω.

 

Φανήκαν τα αθέατα

και η ματιά απλώνει.

Κρυφτήκανε οι φανεροί,

κρυμμένο ό,τι πληγώνει.

Μα εγώ ήλιος θα γίνω.

 

Ρεφρέν:

Όλα αλλάζουν τελικά ,

σα ρόδα που κυλάει.

Και η χαρά που καρτεράς ,

δειλά κατρακυλάει.

Μα εγώ θα προσπαθήσω.

 

 

Οι δρόμοι που διαβαίνω

 

Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Ό,τι δε με συγκλονίζει

 

δεν μπορεί να με πονέσει

 

κι ό,τι δε μ’ αναστατώνει

 

πάντα άδοξα τελειώνει.

 

Όλοι οι δρόμοι είναι φτιαγμένοι

 

για ψυχές που ταξιδεύουν.

 

Άνθρωποι εγκλωβισμένοι ,

 

το κορμί τους παγιδεύουν.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Η δική μου η αλήθεια

 

τους ανθρώπους τους τρομάζει,

 

γιατί οι δρόμοι που διαβαίνω ,

 

φέρνουν όσα περιμένω.

 

 

 

Ό,τι η καρδιά ζητήσει,

 

λογικές δε θα χωρέσει

 

κι αν ο φόβος μεγαλώνει

 

τόσο ο πόθος θα φουντώνει.

 

Όλοι οι δρόμοι είναι φτιαγμένοι

 

για διαβάτες που γουστάρουν.

 

Άνθρωποι ευτυχισμένοι ,

 

που ό,τι θέλησαν θα πάρουν.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Η δική μου η αλήθεια

 

τους ανθρώπους τους τρομάζει,

 

γιατί οι δρόμοι που διαβαίνω ,

 

φέρνουν όσα περιμένω.

 

 

 

 

ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ ΠΟΘΟΣ

 

Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Με σιωπές που όλο πονάνε

 

ανταμώνουμε οι δυό μας.

 

Με φωνές που δε μιλάνε ,

 

θα πνιγεί ο βρυχηθμός μας .

 

Η συνήθεια μας βυθίζει

 

κάθε μέρα πιο βαθειά

 

και ο πόθος μας σκορπίζει

 

σε κορμάκια δανεικά.

 

 

 

ΡΕΦΡΕΝ:

 

Και ζητάμε αυτό το κάτι ,

 

μια ανατροπή ρουτίνας.

 

Πεθαμένος πόθος καίει

 

πια στο μάτι της κουζίνας.

 

 

 

Με στιγμές που μας γελάνε,

 

ξεγελάμε το κενό μας.

 

Με ματιές κρυφές ξεσπάνε

 

οι πληγές και ο καημός μας.

 

Μιά βοήθεια μας ζητάει

 

το παλιό μας «σ’αγαπώ»,

 

μα κανείς μας δε γυρνάει.

 

Τι να πεις και τι να πω.

 

 

 

ΡΕΦΡΕΝ:

 

Και ζητάμε αυτό το κάτι ,

 

μια ανατροπή ρουτίνας.

 

Πεθαμένος πόθος καίει

 

πια στο μάτι της κουζίνας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το δάκρυ της σιωπής

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Να ήσουν λέει , σταγόνα της βροχής ,

 

να πέφτεις πάνω μου με φόρα.

 

Να στάζεις χωρίς υπόνοια ενοχής ,

 

να παίρνω ευτυχίας μπόρα.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Της ξηρασίας τα χρόνια δεν περνούν

 

και όνειρα βροχής πάντα γυρεύουν.

 

Τον ουρανό μου λιακάδες προσπερνούν ,

 

τα δάκρυα μαζί σου δραπετεύουν.

 

Είσαι φορτίο της ψυχής.

 

Είσαι το αίτιο της πληγής.

 

Είσαι το δάκρυ της σιωπής.

 

 

 

Να ήσουν λέει , το φως της αστραπής,

 

που φέγγει πάνω μου για λίγο.

 

Να διώξει παλιούς λεκέδες της ντροπής ,

 

να πιάσω κεραυνούς πριν φύγω.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Της ξηρασίας τα χρόνια δεν περνούν

 

και όνειρα βροχής πάντα γυρεύουν.

 

Τον ουρανό μου λιακάδες προσπερνούν ,

 

τα δάκρυα μαζί σου δραπετεύουν.

 

Είσαι φορτίο της ψυχής.

 

Είσαι το αίτιο της πληγής.

 

Είσαι το δάκρυ της σιωπής.

 

 

 

Να ήσουν λέει ζεστή δροσοσταλιά

 

ν ΄ αγγίζεις  το σώμα πριν    ανθίσει.

 

Να φέρεις ξανά την πρώιμη δροσιά .

 

Αν    βρέξεις   πόθος  θα  μυρίσει .

 

Έλα λοιπόν Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Χτυπάς την πόρτα μου

 

τα ξημερώματα.

 

Ξυπνάς τα όνειρα,

 

Ξυπνάς τον πόθο μου.

 

Σου είπα: «πέρασε»,

 

Μου’πες: «τι κάνεις»

 

και άλλα λόγια τυπικά.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Ζητάς λοιπόν αυτήν την ώρα,

 

να γίνω πάλι παρελθόν.

 

Μετά στου πόνου την αιώρα ,

 

θ’ αποκοιμίσω το παρόν.

 

Έλα λοιπόν. Πέρνα ετούτο το κατώφλι.

 

Πόθος παρών.

 

Λάθος παρόν.

 

Έρως απών.

 

 

 

Μπροστά στην πόρτα μου

 

ο εφιάλτης μου.

 

Τραβάς τα όρια,

 

ξεχνάς τον κόπο μου.

 

Πόσο προσπάθησα

 

να σε ξεχάσω

 

και τώρα πίσω στα παλιά.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Ζητάς λοιπόν αυτήν την ώρα,

 

να γίνω πάλι παρελθόν.

 

Μετά στου πόνου την αιώρα ,

 

θ’ αποκοιμίσω το παρόν.

 

Έλα λοιπόν. Πέρνα ετούτο το κατώφλι.

 

Πόθος παρών.

 

Λάθος παρόν.

 

Έρως απών.

 

 

 

Περνάς την πόρτα μου

 

μα είναι λάθος μου

 

κι εσύ χειρίζεσαι

 

αυτό το πάθος μου.

 

Πάλι σου δίνω

 

αυτό που θέλεις

 

και πάλι φεύγεις βιαστικά.

 

 

 

Τρόπαιο του χθες

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Όσα μου είπες πριν καιρό ,

 

χαλάλι, αλάτι και νερό 

 

κι άνεμος να τα πάρει,

 

στον ήλιο στο φεγγάρι.

 

Μα ένα βραβείο της ζωής

 

θα πάρει μόνο ο μαχητής.

 

Κι εκείνος που σε συγχωράει ,

 

του πόνου είναι γητευτής.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Με λέξεις και νοήματα-φαντάσματα

 

μ’ ανάθρεψες.

 

Με λάθη ,ατοπήματα και κλάματα

 

μ ’ ανάθρεψες.

 

Κι ένα φινάλε νικηφόρο εγώ περίμενα ,

 

να’ χω ένα τρόπαιο του χθες να χάσω σήμερα

 

 

 

Τί κι αν με ράντισες καημό .

 

Κρυβόμουν χρόνια απ’τον εχθρό ,

 

μέσα μου όμως ζούσε ,

 

ο ήρωας που νικούσε.

 

Μα είναι τ ’αστείο της ζωής ,

 

χαμένος να’ναι ο νικητής ,

 

γιατί φοβάται μήπως χάσει

 

όλους τους τίτλους της τιμής.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Με λέξεις και νοήματα-φαντάσματα

 

μ’ ανάθρεψες.

 

Με λάθη ,ατοπήματα και κλάματα

 

μ ’ ανάθρεψες.

 

Κι ένα φινάλε νικηφόρο εγώ περίμενα ,

 

να’ χω ένα τρόπαιο του χθες να χάσω σήμερα

 

 

 

Κράτα γερά

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Στην πίττα αυτού του κόσμου ,

 

δε χώρεσαν δικά μου υλικά.

 

Στα δάχτυλα του νόμου ,

 

ξεγλίστρησαν ξανά τα ιδανικά.

 

Στην πλάτη του γενναίου

 

σκαρφάλωσε η δειλή του φορεσιά .

 

Δειλία πώς σου μοιάζω τώρα πια.

 

 

 

ΡΕΦΡΕΝ:

 

Ψυχή μου πότε θ’ ανδρωθείς;

 

Δεν είν’ ο κόσμος μας αυτός για θηλυκά.

 

Ψυχή μου μην παρασυρθείς.

 

Δεν τους αξίζει να αλλάξεις τελικά.

 

Κράτα γερά.

 

 

 

Στη σίγαση του κρότου ,

 

πονέσανε τ ’ ατίθασα αυτιά.

 

Στολές του αστυνόμου ,

 

θαυμάζανε στα χρόνια μου παιδιά.

 

Η μοίρα του ανθρώπου ,

 

πουλήθηκε για δυό χρυσά φλουριά.

 

Πουλήθηκα κι εγώ κάποια φορά.

 

 

 

ΡΕΦΡΕΝ:

 

Ψυχή μου πότε θ’ ανδρωθείς;

 

Δεν είν’ ο κόσμος μας αυτός για θηλυκά.

 

Ψυχή μου μην παρασυρθείς.

 

Δεν τους αξίζει να αλλάξεις τελικά.

 

Κράτα γερά.

 

 

 

 

Συμφιλίωση

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Ένα παράπονο άφωνο

 

στάζει ξανά στα μάτια μου.

 

Μ’ ένα βελούδινο καημό ,

 

χαιδεύω την ψυχή μου,

 

για όλα αυτά που μου’ χα τάξει ,

 

για όλα αυτά που’ χω πετάξει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Τη συμφιλίωση ζητώ ,

 

χρόνια απ’ τον εαυτό μου ,

 

ν’ αγιάσει η αμαρτία ,

 

ν’ αδειάσουν τα φορτία

 

κι αυτός ο δαίμονας μου ,

 

να γίνει βασιλιάς μου.

 

 

 

Ένα παλιό μεγάφωνο ,

 

παίζει συχνά στα μέσα μου ,

 

μ’ ένα θρασύτατο ρυθμό

 

ταράζει το κορμί μου ,

 

για όσα κρυφά είχα κοιτάξει ,

 

για όνειρα που’ χα στοιβάξει .

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Τη συμφιλίωση ζητώ ,

 

χρόνια απ’ τον εαυτό μου ,

 

ν’ αγιάσει η αμαρτία ,

 

ν’ αδειάσουν τα φορτία

 

κι αυτός ο δαίμονας μου ,

 

να γίνει βασιλιάς μου.

 

 

 

 

 

 

Κράτησέ με όπως η μάνα το παιδί της.

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Σαν τον απελπισμένο να με θέλεις

 

που νιώθει σα να χάνει ό,τι αγαπά.

 

Σαν το απωθημένο να με βλέπεις

 

που ανάβει και φωτίζει τη σκιά.

 

Σαν πυρκαγιά να με ζητάς που όμως δε σβήνει

 

και η αγάπη θέρμη στο πέρασμά της ν’αφήνει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Κράτησε με

 

όπως η μάνα το παιδί της.

 

Πες μου , ποτέ δε θα μ’αφήσεις.

 

Κράτησέ με

 

κι ίσως τους πόνους μου ν’αντέξω ,

 

μόνο για σένα να παλέψω.

 

 

 

Σαν πόθο ριζωμένο να μ’αντέχεις,

 

που έχει χορταριάσει στην καρδιά.

 

Σα δάκρυ ευτυχισμένο να με έχεις

 

που είχε αργοκυλήσει από χαρά.

 

Σα ζωγραφιά να με κοιτάς που δεν ξεφτίζει

 

Και η αγάπη έτσι γλυκά να μας φωτίζει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Κράτησε με

 

όπως η μάνα το παιδί της.

 

Πες μου , ποτέ δε θα μ’αφήσεις.

 

Κράτησέ με

 

κι ίσως τους πόνους μου ν’αντέξω ,

 

μόνο για σένα να παλέψω.

 

 

Του κόσμου η πέτρα

 

Στίχοι: βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Ζηλεύει ο πιστός τον άπιστο

 

κι ο άπιστος το άπιαστο.

 

Κάποιος ζητάει τη στεριά

 

και άλλος θέλει να πετάει.

 

Βαριά η  πέτρα της καρδιάς ,

 

που σε βαραίνει μονομιάς

 

και στο βυθό σε πάει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Του κόσμου η πέτρα όμως δε σπάει ,

 

στα πόδια δένεται σαν μπάλα σιδερένια.

 

Του κόσμου η πέτρα σε νικάει ,

 

τη συνηθίζεις και τη νιώθεις πουπουλένια.

 

Κι όποιος δεν άντεξε στο πόδι να τη σέρνει ,

 

όταν την έκανε κολιέ , έμαθε να σωπαίνει.

 

 

 

Ζηλεύει ο λαός το διάσημο

 

κι ο διάσημος τον άσημο .

 

κάτι κερδίζεις απ’ τη μιά

 

μα πάντα κάτι χάνεις.

 

Φορτίο η ζήλια στην ψυχή

 

και ξεκινά σαν αμυχή

 

που δεν μπορείς να υγιάνεις.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Του κόσμου η πέτρα όμως δε σπάει ,

 

στα πόδια δένεται σαν μπάλα σιδερένια.

 

Του κόσμου η πέτρα σε νικάει ,

 

τη συνηθίζεις και τη νιώθεις πουπουλένια.

 

Κι όποιος δεν άντεξε στο πόδι να τη σέρνει ,

 

όταν την έκανε κολιέ , έμαθε να σωπαίνει.

 

 

Μία αλλάγη

 

Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

«Μοναδικός κανείς δεν είναι» ,

 

μου είχες πει μία φορά .

 

να το δεχθώ χρόνια μου πήρε ,

 

μα τώρα το’ μαθα καλά.

 

 

 

Καμαρωτή  πριβέ η θέση ,

 

δική μου ήτανε παλιά ,

 

μα κάποιον άλλο θα χωρέσει

 

κι έτσι σηκώνομαι δειλά.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Αυτό που γι’ άλλον είναι τέλος ,

 

για κάποιον είναι η αρχή.

 

Για μένα θάνατος με βέλος ,

 

για σένα μία αλλαγή.

 

 

 

Ευτυχισμένη τώρα είσαι ,

 

που τη ρουτίνα σου τη σπας.

 

Εσύ ποτέ δεν προσποιείσαι,

 

πάντα με θάρρος προχωράς.

 

 

 

Μα κατά βάθος σε θαυμάζω ,

 

που’ σαι γενναία και τολμάς .

 

Εγώ αλλαγές δε δοκιμάζω ,

 

στέκω μα εσύ μου προχωράς.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Αυτό που γι’ άλλον είναι τέλος ,

 

για κάποιον είναι η αρχή.

 

Για μένα θάνατος με βέλος ,

 

για σένα μία αλλαγή.

 

 

 

 

Ξέβαφε κι η αγάπη

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Τη μέρα αυτή

 

 θα τη θυμάμαι με ντροπή.

 

Τυχαία με είδες , ξαφνικά

 

Με  άλλη ήμουν αγκαλιά.

 

Δεν είπες τίποτα.

 

Μόνο κοιτούσες μ’ απορία,

 

μαρμαρωμένη στη γωνία.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πώς να ξεχάσω αυτά τα μάτια.

 

Χρώματα πάνω τους κυλούσαν.

 

Το μακιγιάζ σου ξέβαφε απ’ το δάκρυ ,

 

ξέβαφε όμως κι η αγάπη.

 

 

 

Η μέρα αυτή

 

θα με πονάει μιά ζωή.

 

Τυχαία με είδες , τον  δειλό ,

 

σκορπούσα όνειρα πολλά

 

σε λάθη ύποπτα.

 

Δάκρυα πνίξαν τη λατρεία…

 

…η πιο μεγάλη μου αμαρτία.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πώς να ξεχάσω αυτά τα μάτια.

 

Χρώματα πάνω τους κυλούσαν.

 

Το μακιγιάζ σου ξέβαφε απ’ το δάκρυ ,

 

ξέβαφε όμως κι η αγάπη.

 

 

 

 

 

 

Είδαν τα ματια μου

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Είδαν τα μάτια μου

 

στις γειτονιές του πλήθους

 

μίσος απίστευτο

 

και έλλειψη του ήθους.

 

Γάμους αντίκρισαν

 

που μοιάζαν συμφωνίες

 

και ισορρόπησαν καλά

 

μόνο με απιστίες.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Είδαν τα μάτια μου πολλά

 

και τώρα δε δακρύζουν.

 

Μάτια που είναι ηθικά,

 

το πλήθος το φοβίζουν,

 

γιατί  σ’ όλους θυμίζουν,

 

όσα πληρώσαν ακριβά,

 

για να πετύχουν στη ζωή…

 

…πετυχημένη  παρακμή.

 

 

 

Είδαν τα μάτια μου ,

 

στις γειτονιές του κόσμου ,

 

πόνο ανείπωτο ,

 

να κρύβει όλο το φως μου.

 

Φίλους που σκόρπησαν

 

για μιά ανοησία,

 

φίλους που ζήτησαν πολλά

 

μ’ αντάλλαγμα φιλία.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Είδαν τα μάτια μου πολλά

 

και τώρα δε δακρύζουν.

 

Μάτια που είναι ηθικά,

 

το πλήθος το φοβίζουν,

 

γιατί  σ’ όλους θυμίζουν,

 

όσα πληρώσαν ακριβά,

 

για να πετύχουν στη ζωή…

 

…πετυχημένη  παρακμή.

 

 

  όσα μαζί  ονειρευτήκαμε

 

    Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Όλα τα παραμερισμένα ,

 

που είχα καταχωνιασμένα ,

 

ζήτησαν χέρι να σωθούν

 

και λόγο για να κρατηθούν.

 

Είναι η αναγκη της ψυχής  ,

 

για ένα ταξίδι αναψυχής ,

 

με θέληση κι αγάπη ,

 

στου ονείρου μας την άκρη.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

 Όσα μαζί ονειρευτήκαμε ,

 

μέσα σ’ αγνές ματιές τα βρήκαμε.

 

Αληθινά κόντρα στα κάλπικα ,

 

ψυχές  γενναίες που δεν ντράπηκαν.

 

Φωτιές να κάψουν όσα ανέβαλα ,

 

 κι όσες στον πάγο ανάγκες έβαλα.

 

 

 

Όλα αυτά που αναζητούσα

 

κι όλα εκείνα που κοιτούσα ,

 

δίνανε μάθημα ζωής ,

 

δείχναν τί λείπει της ψυχής.

 

Σ’ όνειρα αν βάλω εγώ φτερά ,

 

εκείνα θα πετούν ψηλά

 

κι ύστερα θα επιστρέψουν ,

 

αλήθειες να γυρέψουν.

 

 

 

 Ρεφρέν:

 

 Όσα μαζί ονειρευτήκαμε ,

 

μέσα σ’ αγνές ματιές τα βρήκαμε.

 

Αληθινά κόντρα στα κάλπικα ,

 

ψυχές  γενναίες που δεν ντράπηκαν.

 

Φωτιές να κάψουν όσα ανέβαλα ,

 

 κι όσες στον πάγο ανάγκες έβαλα.

 

 

 

 

 

  Όσοι ψυχές έχουν μεγάλες   

 

   Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Αν θέλεις κάποιον να νικήσεις ,

 

το όνειρο να του στερήσεις

 

και τότε ισόβια δούλος θα’ναι

 

σε μέρες που δε θα ξυπνάνε.

 

Όσα η ζωή θα καταφέρει ,

 

πρέπει στο νου να τα’ χεις φέρει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

 Όσοι ψυχές έχουν μεγάλες   ,

 

κάνουνε χείμαρρους τις στάλες.

 

Ελεύθεροι σ’ όραμα και σκέψη ,

 

 κάνουνε πράξη τους τη λέξη

 

κι ένας δειλός πώς να  τ ’ αντέξει.

 

 

 

 

 

Αν θέλεις κάποιον να σκοτώσεις ,

 

το όνειρό του να παγώσεις .

 

Η προσδοκία  αν  μεγαλώσει ,

 

χαμόγελα έχει να σου δώσει.

 

Στόχο αν έχεις  το φεγγάρι ,

 

των αστεριών παίρνεις τη χάρη.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Όσοι ψυχές έχουν μεγάλες   ,

 

κάνουνε χείμαρρους τις στάλες.

 

Ελεύθεροι σ’ όραμα και σκέψη ,

 

 κάνουνε πράξη τους τη λέξη

 

κι ένας δειλός πώς να  τ ’ αντέξει.

 

 

 

Αν θέλεις κάποιον να κερδίσεις ,

 

το όνειρό του να σκορπίσεις.

 

Αυτό που θα σε συγκινήσει ,

 

σωστά θα σε καθοδηγήσει.

 

Όνειρα ξύπνιος πάντα κάνε ,

 

γιατί οι συμβιβασμοί πονάνε.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

 Όσοι ψυχές έχουν μεγάλες   ,

 

κάνουνε χείμαρρους τις στάλες.

 

Ελεύθεροι σ’ όραμα και σκέψη ,

 

 κάνουνε πράξη τους τη λέξη

 

κι ένας δειλός  πώς να  τ ’ αντέξει.

 

 

 

 

 

 μικρά παιδιά – μεγάλα όνειρα

 

   Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου)

 

   (παιδικό τραγούδι)

 

 

 

Μιά βάρκα ενήλικη δεμένη ,

 

μες στο λιμάνι της συνήθειας ,

 

βαμμένη και περιποιημένη

 

και μ’ ομορφιά μισής αλήθειας ,

 

πάντα πονάει.

 

 

 

Μια βάρκα ονειροπόλα όμως ,

 

γυρεύει κύματα πελώρια

 

σε λίμνες πάει   ουρανούς και δρόμους ,

 

της θάλασσας ψάχνει τα όρια. 

 

κι όλο νικάει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Λύσε απ’ τον κάβο το σχοινί σου ,

 

ταξίδεψέ μας  στ’ ανοιχτά  .

 

Βάλε μας μέσα στο σκαρί σου.

 

Κουπί σε χέρια παιδικά.

 

Μικρά παιδιά – μεγάλα όνειρα.

 

Δε μας φοβίζουν τα απόνερα.

 

 

 

Μιά  βάρκα που δεν ταξιδεύει ,

 

την απραξία υπομένει ,

 

προορισμούς όμως γυρεύει.

 

Σ’ ωκεανούς είναι δοσμένη.

 

Κάτι ζητάει.

 

 

 

Μιά  βάρκα ονειροπόλα ίσως ,

 

κόσμους καινούριους να εφεύρει

 

να πνίξει εμπάθεια και μίσος

 

και την αγάπη να σου φέρει.

 

Πάντα νικάει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Λύσε απ’ τον κάβο το σχοινί σου ,

 

ταξίδεψέ μας  στ’ ανοιχτά  .

 

Βάλε μας μέσα στο σκαρί σου.

 

Κουπί σε χέρια παιδικά.

 

Μικρά παιδιά – μεγάλα όνειρα.

 

Δε μας φοβίζουν τα απόνερα.

 

 

 

 

Όταν σε κοιτάζω μες στα μάτια

 

Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Κυλάει η ζωή μου τόσα χρόνια ,

 

απλά και τόσο ευτυχισμένα.

 

Μετράει η καμπούρα λάθη αιώνια ,

 

μικρά μα και απελπισμένα

 

και στο κρεβάτι μας ξαπλώνουμε παρέα

 

και το καθήκον εκτονώνουμε ωραία.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Μα όταν σε κοιτάζω μες στα μάτια ,

 

βλέπω πως μ’αντικρύζουν τώρα αλλιώς.

 

Και στέκω να θυμάμαι κάποια χάδια

 

κι είναι  απών ο φτερωτός Θεός.

 

Πώς με τρομάζει αυτή η αλλαγή .

 

Οίκτος στο βλέμμα έχει κρυφτεί.

 

 

 

Σκορπάει η αγάπη με τα χρόνια ,

 

απλά και προγραμματισμένα.

 

Ξεχνάει η ψυχή να δίνει αιώνια

 

και πιάνει τ’απαγορευμένα.

 

Και στο κρεβάτι μας ποτίζουμε τα λάθη

 

και τη συνήθεια τη βαφτίζουμε αγάπη.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Μα όταν σε κοιτάζω μες στα μάτια ,

 

βλέπω πως μ’αντικρύζουν τώρα αλλιώς.

 

Και στέκω να θυμάμαι κάποια χάδια

 

κι είναι  απών ο φτερωτός Θεός.

 

Πώς με τρομάζει αυτή η αλλαγή .

 

Οίκτος στο βλέμμα έχει κρυφτεί.

 

 

Κι απλώνω χέρια βρόμικα

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Ξέρω την αλήθεια χρόνια ,

 

μαύρη στ’ άσπρα μου τα χιόνια

 

κι όμως δεν την περιγράφω,

 

κάπου κάπου την διαγράφω.

 

Όταν όμως τη θυμάμαι ,

 

σαν αμαρτωλός κοιμάμαι

 

σε σεντόνια βρόμικα.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Δεν είμαι εγώ αυτό που νιώθω ,

 

γι’  αυτό τα όνειρα που κάνω ,

 

λύνουν το γρίφο μην πεθάνω ,

 

με ένα μαραμένο πόθο .

 

Κι ότι κρεμούσα εγώ ψηλά τώρα το φτάνω

 

 κι απλώνω χέρια βρόμικα.

 

 

 

Δέθηκα με ψέμα αιώνια.

 

Σκάκι έπαιξα με πιόνια ,

 

που όμως πάντα με νικούσαν

 

κι όσες ήττες καρτερούσαν,

 

κάποτε θα τους τις δώσω,

 

την ψυχή μου θα λυτρώσω ,

 

σε παιχνίδια βρόμικα.

 

 

 

 Ρεφρέν:

 

Δεν είμαι εγώ αυτό που νιώθω ,

 

γι’  αυτό τα όνειρα που κάνω ,

 

λύνουν το γρίφο μην πεθάνω ,

 

με ένα μαραμένο πόθο .

 

Κι ότι κρεμούσα εγώ ψηλά τώρα το φτάνω

 

 κι απλώνω χέρια βρόμικα.

 

 

 

 

Οι μέρες οι μοναχικές

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Είχα τρεις φίλους κολλητούς

 

που χάθηκαν στο χρόνο.

 

Έρωτες είχα δυνατούς

 

που μ’ έπνιξαν στον πόνο.

 

Και τώρα γίναν όλοι τους ,

 

ένα σακί αναμνήσεις.

 

Χρόνε ,  πώς να γυρίσεις.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πώς με θυμώνουν οι μέρες οι μοναχικές.

 

Κι όλο παλιώνουν οι όμορφες καλές στιγμές.

 

Πώς με θυμώνει το τώρα, το αύριο και το χθες.

 

Πώς με πληγώνει το πριν ,το τότε ,το προχθές.

 

 

 

Είχα αγαπήσει εγώ παλιά.

 

Φωτιές είχα φορέσει.

 

Έβαζα σ’ όλες τους φτερά ,

 

καμιά να μη μου πέσει.

 

Μα τώρα είμαι μόνος μου

 

κι όλο μετρώ τα λάθη ,

 

φίλους , πόνους και πάθη.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πώς με θυμώνουν οι μέρες οι μοναχικές.

 

Κι όλο παλιώνουν οι όμορφες καλές στιγμές.

 

Πώς με θυμώνει το τώρα, το αύριο και το χθες.

 

Πώς με πληγώνει το πριν ,το τότε ,το προχθές.

 

 

 

 

 

 

Η ιστορία η δική μας

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Είσαι εσύ φωτιά που πάει.

 

Αέρας κι όμως με νικάει.

 

Είσαι το κύμα που τυλίγει

 

Πάθη μιά  κλείνει μιά ανοίγει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Η ιστορία η δική μας

 

δε φτιάχτηκε από Θεό ,

 

δε φτιάχτηκε από αγγέλους.

 

Η ιστορία η δική μας ,

 

ξεβράστηκε απ’ το βυθό.

 

 

 

Είσαι εσύ φτερό στον πάτο ,

 

ανάσα που με ρίχνει κάτω.

 

Είσαι το βήμα που συνθλίβει ,

 

το ψέμα που αλήθειες κρύβει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Η ιστορία η δική μας

 

δε φτιάχτηκε από Θεό ,

 

δε φτιάχτηκε από αγγέλους.

 

Η ιστορία η δική μας ,

 

ξεβράστηκε απ’ το βυθό.

 

 

 

Είσαι εσύ χαρά και τρόμος ,

 

το έγκλημα αλλά κι ο νόμος.

 

Είσαι εσύ το πεπρωμένο ,

 

τα ύψη που όλο κατεβαίνω.

 

 

 

 

 

 

 

θάλασσας  όρια

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Να μ’αγαπάς σα θάλασσα ,

 

να με χτυπάς σαν κύμα,

 

μεμιάς να φτάνω στο βυθό,

 

να πνίγω όλο το κρίμα.

 

Τα ψάρια να πετούν ψηλά ,

 

τ  ’αστέρια να ζητούν νερά.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Θάλασσας όρια κι ουρανού ,

 

πολύ συχνά μπερδεύω.

 

Φίλησα χείλη δισταγμού ,

 

που πρέπει να νηστεύω.

 

Χώρα υδάτινου ουρανού,

 

στο σώμα σου γυρεύω.

 

 

 

Να μ’αγαπάς κι ας άργησα

 

και να με πας βαρκάδα ,

 

να γίνει πλοίο η καρδιά ,

 

να φέρει μια λιακάδα.

 

Δελφίνια να κρατούν κουπιά

 

κι ο πόθος βάρκα με πανιά.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Θάλασσας όρια κι ουρανού ,

 

πολύ συχνά μπερδεύω.

 

Φίλησα χείλη δισταγμού ,

 

που πρέπει να νηστεύω.

 

Χώρα υδάτινου ουρανού,

 

στο σώμα σου γυρεύω.

 

 

 

Να μ’αγαπάς λαχτάρησα

 

στ’ απέραντο γαλάζιο ,

 

να ρίχνω στο νερό φιλιά ,

 

να είσαι εσύ ναυάγιο.

 

Βουτιές να κάνω να σε βρω ,

 

ν’ αγγίζω αυτό το θυσαυρό.

 

 

 

 

Μ’αντίτιμο μια ήσυχη ζωή

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Αυτό που με πονά πώς να κεράσω ,

 

φαρμάκι πού να στάξω.

 

Φλιτζάνι μ’ενοχές χύνεται κάτω ,

 

λεφτά μου λεν θα πάρω ,

 

μα εγώ μόνο γουστάρω ,

 

να πάρω λίγη δόση

 

ελεύθερης ζωής.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Ξεχείλισες ποτήρι μου

 

και κείνο το χατίρι  που μου χρώσταγαν,

 

στου πόνου την κρεμάστρα μου.

 

Πνιγμένα και τα άστρα μου που κρέμαγα ,

 

μ’ αντίτιμο μιά ήσυχη ζωή.

 

 

 

Αυτό που με καρφώνει θα το στάξω ,

 

σε φύλλα που θ’ανάψω.

 

Φουντώνει η φωτιά μου τώρα πάλι .

 

Κορμί γυμνό δοξάρι ,

 

βιολί μου το φεγγάρι

 

και φτιάχνω σκόρπιες νότες ,

 

ανόθευτης ζωής.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Ξεχείλισες ποτήρι μου

 

και κείνο το χατίρι  που μου χρώσταγαν,

 

στου πόνου την κρεμάστρα μου.

 

Πνιγμένα και τα άστρα μου που κρέμαγα ,

 

μ’ αντίτιμο μιά ήσυχη ζωή.

 

 

Απόψε

 

Στίχοι :Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Με ένα βήμα αγγαρικό ,

 

προχώρησα κι απόψε ,

 

σε δρόμους τόσο σκοτεινούς.

 

 

 

Με ένα βλέμμα στοργικό ,

 

με κοίταξες απόψε

 

κι ανοίγεις φάρους φωτεινούς.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Κι εκεί που έλεγα πως χάνω,

 

ελπίδες πάλι εγώ κερδίζω.

 

Φιλί στο χέρι σου ,που πιάνω ,

 

στο πλάι σου μ’ όνειρα βαδίζω.

 

..και ίσως πετύχει…το ελπίζω.

 

 

 

με ένα «κρίμα»  χθεσινό ,

 

λυπήθηκα κι απόψε,

 

με πόνους ύπουλους, παλιούς.

 

 

 

Με ένα νεύμα φιλικό ,

 

με τάραξες απόψε

 

και σπόρους σπέρνεις τρυφερούς.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Κι εκεί που έλεγα πως χάνω,

 

ελπίδες πάλι εγώ κερδίζω.

 

Φιλί στο χέρι σου ,που πιάνω ,

 

στο πλάι σου μ’ όνειρα βαδίζω.

 

..και ίσως πετύχει…το ελπίζω.

 

 

 

 

Τα τρυφερά φιλιά

 

Στίχοι :Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Εγώ τη γεύση του φιλιού,

 

τη θέλω ματωμένη.

 

Ισορροπία του κορμιού ,

 

σε μιά κλωστή κομμένη.

 

Θέλω στο πάθος της στιγμής ,

 

«αύριο» να μην υπάρχει.

 

Θέλω το βέλος της ψυχής ,

 

στόχο στο «τώρα» νά  βρει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Γιατί τα τρυφερά φιλιά ,

 

στο τέλος με πληγώνουν.

 

Με κάνουν να ονειρεύομαι ,

 

μα άδοξα τελειώνουν.

 

Γιατί τα τρυφερά φιλιά ,

 

δεν τα πιστεύω τώρα πια.

 

 

 

Εγώ το αίμα της πληγής ,

 

το πίνω διψασμένη.

 

Ψάχνω ένα σώμα ηδονής ,

 

να τρώω πεινασμένη.

 

Αύριο στο τέρμα της στροφής ,

 

άλλοι να περπατήσουν.

 

Σήμερα θέλω να μου πεις

 

 πόσοι θα μ’ αγαπήσουν.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Γιατί τα τρυφερά φιλιά ,

 

στο τέλος με πληγώνουν.

 

Με κάνουν να ονειρεύομαι ,

 

μα άδοξα τελειώνουν.

 

Γιατί τα τρυφερά φιλιά ,

 

δεν τα πιστεύω τώρα πια.

 

 

 

 

 

 

 

 

Τις στάχτες σου σκορπάω

 

Στίχοι :Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Επίμονα πάντα με κοιτάς ,

 

μα όταν γυρίσω να σε δω ,

 

το βλέμμα σου αλλού γυρνάς.

 

Ανώφελους όρκους με κερνάς ,

 

μα όταν τολμήσω να πειστώ

 

μου φεύγεις και με προσπερνάς.

 

Μα εγώ τη φλόγα ακολουθώ για να με κάψει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Ανάβεις πάντα εσύ φωτιές ,

 

μα δεν μπορείς τις στάχτες.

 

Δεν ξέρεις σίγουρα αν θες

 

και μου υψώνεις φράχτες.

 

 

 

Κρατάω χρόνια ένα θυμό .

 

Στο «ίσως» δε χωράω

 

και μ’ έναν έρωτα γυμνό ,

 

τις στάχτες σου σκορπάω.

 

 

 

Μου μοίρασες τράπουλας χαρτιά

 

κι όπως ποντάρω σε κοιτώ ,

 

μα λες δεν παίζεις με λεφτά.

 

Μου έριξες ένοχη ζαριά ,

 

όμως εξάρες σε κερνώ

 

και λες πως δεν τζογάρεις πια.

 

Μα εγώ την τσόχα πυρπολώ για να μας κάψει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Ανάβεις πάντα εσύ φωτιές ,

 

μα δεν μπορείς τις στάχτες.

 

Δεν ξέρεις σίγουρα αν θες

 

και μου υψώνεις φράχτες.

 

 

 

Κρατάω χρόνια ένα θυμό .

 

Στο «ίσως» δε χωράω

 

και μ’ έναν έρωτα γυμνό ,

 

τις στάχτες σου σκορπάω.

 

 

 

 

 

Φίλα με

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Όταν μου δώσεις το φιλί

 

Θέλω στον πόθο ν’ αφεθείς ,

 

να με κοιτάς στα μάτια.

 

Όταν ξαπλώσει το κορμί,

 

θέλω φωτιά να μου ντυθείς

 

και να κολλάς κομμάτια.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Φίλα με απαλά,

 

Φίλα με αργά ,

 

Να χορτάσω όσα άργησα να φτάσω.

 

Να προφτάσω.

 

Να ξεσπάσω.

 

Να σ’ αδειάσω.

 

 

 

Όταν σου δείξω την πληγή ,

 

πέπλο να γίνεις ν’απλωθείς,

 

να με γιατρεύεις πάντα.

 

Όταν δε θα’μαι  πια μισή ,

 

έλα μαζί μου να ενωθείς

 

και την ψυχή μου κράτα.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Φίλα με απαλά,

 

Φίλα με αργά ,

 

Να χορτάσω όσα άργησα να φτάσω.

 

Να προφτάσω.

 

Να ξεσπάσω.

 

Να σ’ αδειάσω.

 

 

 

 

 

 

 

Κριτές και στάχτες

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Στο δώμα αυτό του πρώτου ορόφου ,

 

στεγνώνουμε για λίγο απ’ τη βροχή

 

και μέσα απ’τις στιγμές  ένοχου πόθου,

 

σκουπίζουμε τα δάκρυα απ’την ψυχή.

 

Ποτέ δε λέμε μια κουβέντα.

 

Τα μάτια λεν τόσα πολλά.

 

Φωνή κριτή μη μας χλευάζεις άλλο πια.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Φωτιές ανάσες κι οι φωνές μας μπάσες ,

 

απ’του πόνου την κραυγή.

 

Κριτές και στάχτες , τις ενοχές μου πάρτε ,

 

μπας και φύγει η οργή.

 

Γιατί την πλήρωσα ετούτη τη ζωή.

 

Γιατί την πλήρωσα την κάθε επιλογή.

 

 

 

Κρυφό περνάς κατώφλι πόθου ,

 

αγάπη μυστική όλο ενοχή.

 

Ξέχνα τα’αδιάκριτο βλέμμα τ ’ανθρώπου ,

 

γαλήνη νά’βρεις στο γυμνό κορμί.

 

Με σκέπασες με μιά κουβέρτα

 

κι όμως δε νιώθω ζεστασιά.

 

Κρυφή ζωή πάντα θα μπάζεις στην καρδιά.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Φωτιές ανάσες κι οι φωνές μας μπάσες ,

 

απ’του πόνου την κραυγή.

 

Κριτές και στάχτες , τις ενοχές μου πάρτε ,

 

μπας και φύγει η οργή.

 

Γιατί την πλήρωσα ετούτη τη ζωή.

 

Γιατί την πλήρωσα την κάθε επιλογή.

 

 

 

 

Πάρε με αγκαλιά

 

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Πόσο θέλω αυτό το βράδυ

νά’ρθεις πάλι φως ντυμένη,

 

να φωτίζεις το σκοτάδι

 

κι η ανάσα μου κομμένη.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πάρε με αγκαλιά,

 

πάρε με στα δυό σου χέρια.

 

Πόθου ξενιτιά ,

 

μου  σβησες όλα τ ’αστέρια .

 

Πάρε με αγκαλιά ,

 

στάχτες μέσα μου κρατάω,

 

σκόνη είμαι που σκορπάω.

 

 

 

Έλα πάλι οφθαλμαπάτη ,

 

που όταν έρχεσαι υπάρχω,

 

να αντέξει στο κρεβάτι ,

 

το κορμί που ζει μονάχο.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πάρε με αγκαλιά,

 

πάρε με στα δυό σου χέρια.

 

Πόθου ξενιτιά ,

 

μου  σβησες όλα τα’αστέρια .

 

Πάρε με αγκαλιά ,

 

στάχτες μέσα μου κρατάω,

 

σκόνη είμαι που σκορπάω.

 

 

 

Έλα σα γλυκιά αντάρα ,

 

σαν αμαρτωλή εικόνα.

 

Ξεχειλίζει η λαχτάρα ,

 

από μία σου σταγόνα.

 

Τολμηρούς προορισμούς

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Σπαρταρά στα χείλη μου η αγάπη

 

κι εσύ αδιάφορος ψαράς της λησμονιάς.

 

Προσπερνούν οι θάλασσες κι οι βράχοι ,

 

προσπέρασες κι εσύ ξανά και δε με χαιρετάς.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Στα λιμάνια μου χωράνε ανατολές

 

κι απ’τον κάβο λύνω αναστολές.

 

Στη στεριά κάθε φοβίας δε χωράω ,

 

τολμηρούς προορισμούς επίμονα ζητάω.

 

 

 

Σπαρταρά η ανάσα μου στο στόμα

 

κι εσύ δε μέτρησες ποτέ τι λαχταράς.

 

Από νερό φτιαγμένος κι από χώμα

 

εντάχθηκες κι εσύ εκεί που δε χωράς.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Στα λιμάνια μου χωράνε ανατολές

 

κι απ’τον κάβο λύνω αναστολές.

 

Στη στεριά κάθε φοβίας δε χωράω ,

 

τολμηρούς προορισμούς επίμονα ζητάω.

 

 

 

Συγχωρούν εγκλήματα οι γύρω ,

 

μα δεν ανέχονται το διαφορετικό

 

και δεν ξεχνούν να κρίνουν τους τριγύρω.

 

Ζητήσαν απ’ το γέλιο μου να δώσω μερτικό.

 

 

 

Να σωθώ

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Ζωή που πέρασες απλά,

 

με ότι σου’ χανε γραμμένο,

 

ζωή που γέλασες δειλά ,

 

με κάθε απαγορευμένο

 

 

 

ρεφρέν:

 

μα όταν αγάπησα κρυφά ,

 

άνοιξε μέσα μου μια δέσμη ηλιαχτίδας,

 

για να σε δω ,να τυφλωθώ, για να σωθώ.

 

Και αν με προστάτεψες καλά ,

 

γύρευα πάντοτε νερά της καταιγίδας,

 

για να βραχώ,για να πνιγώ,για να σωθώ.

 

 

 

Ζωή που μου’φερες ζυγά,

 

για να’μαι  εγώ ο κερδισμένος ,

 

ζωή μου ήθελα μονά,

 

γουστάρω να’μαι ο χαμένος.

 

 

 

ρεφρέν:

 

μα όταν αγάπησα κρυφά ,

 

άνοιξε μέσα μου μια δέσμη ηλιαχτίδας,

 

για να σε δω ,να τυφλωθώ, για να σωθώ.

 

Και αν με προστάτεψες καλά ,

 

γύρευα πάντοτε νερά της καταιγίδας,

 

για να βραχώ,για να πνιγώ,για να σωθώ.

 

 

 

Ζωή σε έψαχνα συχνά,

 

μα πόρτα είχες σφραγισμένη.

 

Ζωή, μου κλείδωνες χαρά.

 

Ζωή μου εσύ εγκλωβισμένη.

 

 

 

 

 

 

 

 

Στ’αυτιά του κόσμου

 

Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Τι θέλει να πει,

 

το τραγούδι που λέω

 

και ποιόν συγκινεί.

 

Αγάπη κρυφή ,

 

ερμηνεύτηκες λάθος,

 

δεν είχες ψυχή.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Στ’αυτιά του κόσμου πάλι ,

 

τα λόγια που διστάζω να σου πω.

 

Η αλήθεια ξεπροβάλλει ,

 

με νότες καλυμμένη και χορό.

 

 

 

Σε μαύρο χαρτί ,

 

αποτύπωνα στίχους ,

 

τυφλή ενοχή.

 

Πνιγμένη φωνή.

 

Συνειδήσεως παύση ,

 

αυτή η ζωή.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Στ’αυτιά του κόσμου πάλι ,

 

τα λόγια που διστάζω να σου πω.

 

Η αλήθεια ξεπροβάλλει ,

 

με νότες καλυμμένη και χορό.

 

 

 

 

 

Γιατί ο έρωτας

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Ένα κομμάτι μου ,

 

που’ναι γινάτι μου,

 

μου λείπει χρόνια.

 

Πίκρα και δάκρυ μου,

 

κάτσε στην άκρη μου,

 

στ’άσπρα σεντόνια ,

 

που πάντοτε έστρωνα ,

 

όταν κατέστρωνα

 

ακατάλληλα βράδια.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Γιατί ο έρωτας ,

 

έχει ευθύνη ,

 

πόνο κι οδύνη.

 

Γιατί ο έρωτας ,

 

πάντα σ’αλλάζει,

 

αξιοπρέπειες κομματιάζει

 

και καλοκαίρια χειμωνιάζει.

 

 

 

Όλα τ ’ανέβαλα

 

κι όλο αμφέβαλα

 

γι’αυτά που καίνε.

 

Δέντρα δεν τράνταξα,

 

φύλλα δεν άρπαξα.

 

ρίζες που κλαίνε ,

 

για ότι δεν κράτησα

 

κι ό,τι παράτησα

 

σ’ αχαλίνωτα βράδια.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Γιατί ο έρωτας ,

 

έχει ευθύνη ,

 

πόνο κι οδύνη.

 

Γιατί ο έρωτας ,

 

πάντα σ’αλλάζει,

 

αξιοπρέπειες κομματιάζει

 

και καλοκαίρια χειμωνιάζει.

 

 

 

 

 

 

 

 

Του νου την μπόρα

 

Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Μ’ένα παράξενο βλέμμα-σαΐτα ,

 

με καρφώνεις

 

και το αδύναμο φως στη σοφίτα ,

 

με τυφλώνει ,

 

γιατί μου θυμίζει ,

 

τις μέρες εκείνες ,

 

που οι ενοχές λυγίζαν

 

και τα κορμιά ανθίζαν.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πιστέψαμε στην τρέλα μας ,

 

γιατί γλυκά μας έγνεψε.

 

Μα τρύπησε η ομπρέλα μας

 

κι η λογική μας έβρεξε.

 

Σ’αυτό  το «  σύρε κι έλα μας» ,

 

εσύ αν θες ανέτρεξε

 

κι ίσως του νου την μπόρα να ξεχάσουμε

 

κι όνειρα πόθου αδιάβροχα να φτιάξουμε.

 

 

 

Μ’ένα ατίθασο Θεό οι δυό μας ,

 

προχωράμε

 

και το δειλό μας φιλί στ’όνειρό μας ,

 

το χωράμε .

 

μα εκείνο γκρεμίζει

 

κι εμείς το κοιτάμε

 

και τα φιλιά ραγίζουν

 

και οι ψυχές δακρύζουν.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πιστέψαμε στην τρέλα μας ,

 

γιατί γλυκά μας έγνεψε.

 

Μα τρύπησε η ομπρέλα μας

 

κι η λογική μας έβρεξε.

 

Σ’αυτό  το «  σύρε κι έλα μας» ,

 

εσύ αν θες ανέτρεξε

 

κι ίσως του νου την μπόρα να ξεχάσουμε

 

κι όνειρα πόθου αδιάβροχα να φτιάξουμε.

 

 

 

Στο άδειο θρανίο του έρωτα   Στίχοι :βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Ε ρε και να’ λεγες το ναι ,

 

μες στου μυαλού τον αμανέ

 

θα χόρευα.

 

Θα ’ στρωνα ροδοπέταλα στη γη,

 

θα ’δινα και αναπνοή ,

 

για να’ χεις μιά εφεδρική,

 

την πρώτη αν τελειώσεις.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πάλι γεμάτος προσδοκίες

 

κι όνειρα μόνο όνειρα.

 

Πάλι βουλιάζω σ’ εικασίες

 

και στο λαγούμι του έρωτα.

 

Πάλι να ζω με φαντασίες

 

κι όραμα μόνο μ’ όραμα.

 

Πάλι μετράω απουσίες

 

στ’ άδειο θρανίο του έρωτα.

 

 

 

Ε ρε και να’ λεγες το ναι

 

για να ψωνίσω ρεφενέ

 

τον πόθο σου.

 

Θα’ χτιζα τοίχους ως την οροφή,

 

κάγκελα μα και φυλακή ,

 

για ν’ αποκλείσω τη φυγή ,

 

μήπως και μετανιώσεις.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πάλι γεμάτος προσδοκίες

 

κι όνειρα μόνο όνειρα.

 

Πάλι βουλιάζω σ’ εικασίες

 

και στο λαγούμι του έρωτα.

 

Πάλι να ζω με φαντασίες

 

κι όραμα μόνο μ’ όραμα.

 

Πάλι μετράω απουσίες

 

στ’ άδειο θρανίο του έρωτα.

 

 

 

Καλή χρονιά

 

Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Είχα μια αγάπη μια φορά ,

 

ντυμένη πάντοτε παιδί.

 

Είχε δυό μάτια τόσο αγνά

 

κι Άγιο Βασίλη στην ψυχή.

 

Αγάπη σαν Πρωτοχρονιά.

 

Δώρα κι ευχές σε μια αγκαλιά.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πρώτη του χρόνου.

 

Νιώθω παιδί. Δεν έχει δώρα κάτω απ’το δέντρο.

 

Πρώτη του χρόνου.

 

Στ’άδειο σαλόνι , μένω μονάχος μου στο κέντρο.

 

Καλή χρονιά μ’άδεια αγκαλιά.

 

Καλή χρονιά. Τι μοναξιά.

 

 

 

Είχα μια αγάπη εγώ γλυκιά,

 

ντυμένη πάντοτε γιορτή.

 

Είχε τον ήλιο στην καρδιά ,

 

άγγελος και Θεός μαζί.

 

Αγάπη σαν πρωτοχρονιά.

 

Κάτω απ’το γκι πόθου φιλιά.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πρώτη του χρόνου.

 

Νιώθω παιδί. Δεν έχει δώρα κάτω απ’το δέντρο.

 

Πρώτη του χρόνου.

 

Στ’άδειο σαλόνι , μένω μονάχος μου στο κέντρο.

 

Καλή χρονιά μ’άδεια αγκαλιά.

 

Καλή χρονιά. Τι μοναξιά.

 

 

 

 

 

 

 

Παλιάς ζωής κυνηγητά

 

  Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Απ’ την αγάπη μου αυτή ,

 

δεν έχει πια επιστροφή

 

γιατί είσ’ εσύ αερικό ,

 

πετάς και φεύγει το κακό.

 

 

 

Στη γλάστρα άνθησε φιλί ,

 

που πότισε γυμνό κορμί ,

 

σαν παπαρούνα στη ψυχή

 

κι η ευωδιά σου γιασεμί.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Μας δένουνε τόσα πολλά ,

 

παλιάς ζωής κυνηγητά.

 

Της γρίλιας ήλιε μου κρυφέ ,

 

μη φέρεις νύχτα εσύ ποτέ.

 

Του τότε τ ’ αναφιλητά ,

 

παλιάς ζωής κυνηγητά.

 

 

 

Νυχτώνεις μέρες του λυγμού

 

και ήλιους φέρνεις δειλινού .

 

κρεβάτι στρώσαμε μονό ,

 

που χώρεσε τον ουρανό

 

 

 

Που κλαίω , μην ανησυχείς ,

 

γιατί είναι κλάμα της ευχής ,

 

να σ’ έχω πάντοτε κοντά ,

 

βάλε στη νύχτα μου φωτιά.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Μας δένουνε τόσα πολλά ,

 

παλιάς ζωής κυνηγητά.

 

Της γρίλιας ήλιε μου κρυφέ ,

 

μη φέρεις νύχτα εσύ ποτέ.

 

Του  τότε τ ’ αναφιλητά ,

 

παλιάς ζωής κυνηγητά.

 

 

 

 

Σ’ ένα σου φιλί χωράω

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Δυό αναμνήσεις παιδικές ,

 

θα τις ψάξω ξανά ,

 

να τις βρω στην καρδιά σου

 

και δε με νοιάζει που’ρθες χθες ,

 

μα το θέλω πολύ ,

 

να κρυφτώ στα φτερά σου.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πέρα απ’ του άρρυθμου κόσμου το βήμα ,

 

να χαθούμε αγκαλιά σου ζητάω.

 

Τώρα αφρίζει ο πόθος σαν κύμα ,

 

γιατί  σ’ ένα φιλί σου χωράω.

 

 

 

Της βεβαιότητας κλειδιά ,

 

δε γυρεύω ποτέ ,

 

γιατί είναι στημένα.

 

Όλα περνάνε βιαστικά,

 

μα θα μείνουν στιγμές

 

κι αγκαλιές από σένα.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πέρα απ’ του άρρυθμου κόσμου το βήμα ,

 

να χαθούμε αγκαλιά σου ζητάω.

 

Τώρα αφρίζει ο πόθος σαν κύμα ,

 

γιατί  σ’ ένα φιλί σου χωράω.

 

 

 

Ένα πλανήτη αναζητώ ,

 

να κρυφτούμε μαζί ,

 

απ’ τ ’ αδιάκριτο βλέμμα

 

και τον καινούριο  εαυτό ,

 

που σου μοιάζει πολύ ,

 

θα χαρίσω σ’ εσένα.

 

 

   Πρόλαβε πόθε 

 

   Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Ρίξε με πόθε ,

 

στου πειρασμού τα χείλη.

 

Γκρέμισε πόθε ,

 

Της προσμονής την πύλη.

 

 

 

Άντεξε πόθε ,

 

στη μάχη με το νου μου.

 

Πάλεψε πόθε ,

 

για χάρη του κορμιού μου.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πρόλαβε πόθε ,

 

φέρε παράνομα καρφιά να μου καρφώσεις,

 

να μην προλάβω να σκεφτώ και να με σώσεις.

 

Πρόλαβε πόθε ,

 

τη λογική μου θέλω να νικήσεις

 

και αν μπορείς στον τοίχο να με στήσεις.

 

 

 

Ρίξε με πόθε,

 

στης φλόγας το πηγάδι .

 

βρέξε με πόθε ,

 

να σβήσει αυτό το βράδυ.

 

 

 

Άντεξε πόθε ,

 

το μέλλον , μας ανήκει.

 

Άναψε πόθε ,

 

τα πλάτη και τα μήκη.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πρόλαβε πόθε ,

 

φέρε παράνομα καρφιά να μου καρφώσεις,

 

να μην προλάβω να σκεφτώ και να με σώσεις.

 

Πρόλαβε πόθε ,

 

τη λογική μου θέλω να νικήσεις

 

και αν μπορείς στον τοίχο να με στήσεις.

 

 

 

Να τρέξεις

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Τηλέφωνο παίρνω ,

 

μα δε το σηκώνεις.

 

Σα σκέψη ζυγώνεις ,

 

μα δε σε προφταίνω.

 

Και ίσως διστάζεις

 

γιατί με δικάζεις ,

 

δίχως να ξέρεις.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Γράμματα , ήχους , παύσεις και λέξεις ,

 

περίμενα ν ΄ ακούσω από το στόμα σου ,

 

το γκρίζο μου να βάψω με το χρώμα σου

 

κι έρωτα αναλφάβητο ν ΄ αντέξεις

 

και στο αβέβαιο μέλλον μας να τρέξεις.

 

 

 

Παράπονο έχω ,

 

που δε με πιστεύεις

 

και πάντα μου φεύγεις.

 

Ξωπίσω σου τρέχω

 

κι εσύ αγναντεύεις ,

 

μα δε με χαϊδεύεις ,

 

δε μ ΄ αναφέρεις.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Γράμματα , ήχους , παύσεις και λέξεις ,

 

περίμενα ν ΄ ακούσω από το στόμα σου ,

 

το γκρίζο μου να βάψω με το χρώμα σου

 

κι έρωτα αναλφάβητο ν ΄ αντέξεις

 

και στο αβέβαιο μέλλον μας να τρέξεις.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο γκρεμός

 

Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου

 d

 

 

Είναι οι θύμησες αυτές που μ ΄ εξοντώνουν,

 

γιατί συμμάχησαν κρυφά μ ΄  αυτήν τη θλίψη.

 

Αν και δε θέλω να τις δω , αυτές τρυπώνουν.

 

Μου φανερώνονται ενώ τις είχα κρύψει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Όσα θυμήθηκα  με κόπο απομακρύνω

 

και προσπαθώ πάλι τον πόνο ν΄ απαλύνω.

 

Μ ΄ απελπισία αναζητώ της λήθης τον γκρεμό μου ,

 

να ρίξω εικόνες απ΄ το χθες μα και τον εαυτό μου.

 

 

 

Κάποιες εικόνες του μυαλού πάντα γυρνάνε ,

 

να μου θυμίσουν τα παλιά εκείνα λάθη.

 

Δεν τις αντέχω που έρχονται και πάνε.

 

Μεταμορφώνονται σε όνειρα και πάθη.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Όσα θυμήθηκα  με κόπο απομακρύνω

 

και προσπαθώ πάλι τον πόνο ν΄ απαλύνω.

 

Μ ΄ απελπισία αναζητώ της λήθης τον γκρεμό μου ,

 

να ρίξω εικόνες απ΄ το χθες μα και τον εαυτό μου.

 

 

Ο βυθός μας (ντουέτο)

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Τραγουδιστής:

 

Στη γυάλα των απωθημένων ,

 

κολύμπησες πάλι καλή μου.

 

Το βλέμμα σου εξαγριωμένο

 

κι απόχη το γυμνό κορμί μου.

 

Τραγουδίστρια:

 

Σε στοίβες τακτοποιημένων,

 

κρυφά κρατάω τ  ΄ άτακτά μου .

 

Σε βράχους των εγκλωβισμένων,

 

τρυπάνι γίνεται η καρδιά μου.

 

Ρεφρέν:

 

Τ ΄ «απαγορεύεται» του κόσμου ,

 

έγινε πια … τόσο δικό μας

 

και το παράπονό μου φως μου ,

 

που ΄ γινε  αφρόψαρο ο βυθός μας.

 

Τραγουδιστής:

 

Στα μάτια των ερωτευμένων ,

 

ορκίστηκες πάλι μικρή μου.

 

Το πάθος σου αφηρημένο.

 

Ποτέ δε γίνεσαι δική μου.

 

Τραγουδίστρια:

 

Σε πόλη καταπιεσμένων ,

 

σπίτι αγόρασες γλυκέ μου

 

και όνειρα ερωτευμένων

 

φτερά στον ώμο σου άγγελέ μου.

 

Ρεφρέν:

 

Τ ΄ «απαγορεύεται» του κόσμου ,

 

έγινε πια … τόσο δικό μας

 

και το παράπονό μου φως μου ,

 

που ΄ γινε  αφρόψαρο ο βυθός μας.

 

 

 

 

 Χάδι από χνούδι

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Είσαι παντού όπου υπάρχω

 

μα ανάμεσά μας χώρος μένει.

 

Γιατί είχες πει : «κάποτε θα ΄ ρθω».

 

Αργείς κι η ανάσα μου πνιγμένη.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Αυτό το χάδι από χνούδι ,

 

ντυμένο με ατόφιο πόθο ,

 

το μετατρέπω σε τραγούδι,

 

σε έρωτα κρυφό και νόθο

 

 

 

είσαι αλλού όμως σε νιώθω

 

τρυπώνεις στ ΄ άδειο μου κρεβάτι.

 

Τις νύχτες έχω εσένα στόχο.

 

Τη μέρα βλέπω το σκοτάδι.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Αυτό το χάδι από χνούδι ,

 

ντυμένο με ατόφιο πόθο ,

 

το μετατρέπω σε τραγούδι,

 

σε έρωτα κρυφό και νόθο

 

   

 

είσαι η φαντασίωσή μου ,

 

που σπέρνει ιδέες στο μυαλό μου.

 

Κρατώ την αφοσίωσή μου

 

 και πίνω εσένα στο ποτό μου.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Αυτό το χάδι από χνούδι ,

 

ντυμένο με ατόφιο πόθο ,

 

το μετατρέπω σε τραγούδι,

 

σε έρωτα κρυφό και νόθο

 

 

 

Ίσως ο έρωτας

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Του νικημένου έρωτα το δάκρυ ,

 

συγκίνησε ξανά όσους πονάνε.

 

Στάζει βουβά απ ΄ της ψυχής την άκρη ,

 

κρυστάλλινες  βροχές που σε ζητάνε.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πάντα ο έρωτας τελειώνει για τον ένα

 

και είναι μάλλον άδικα φτιαγμένος.

 

Ίσως ο έρωτας δε φτιάχτηκε για μένα ,

 

που έμαθα να ΄ μαι αφοσιωμένος.

 

Ίσως ο έρωτας να είναι καμωμένος ,

 

ώστε ο ένας απ ΄ τους δυό να νιώθει ξένος.

 

 

 

Μου μονοπώλησες πάλι τη σκέψη

 

και περιμένω να συγχρονιστούμε.

 

Μία φορά ας γίνω κι εγώ λέξη

 

στο στόμα σου … μετά να φιληθούμε.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Πάντα ο έρωτας τελειώνει για τον ένα

 

και είναι μάλλον άδικα φτιαγμένος.

 

Ίσως ο έρωτας δε φτιάχτηκε για μένα ,

 

που έμαθα να ΄ μαι αφοσιωμένος.

 

Ίσως ο έρωτας να είναι καμωμένος ,

 

ώστε ο ένας απ ΄ τους δυό να νιώθει ξένος.

 

 

 

" Άμυνα "

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Θλιμμένες μνήμες , θλιμμένες λέξεις ,

 

που την καρδιά πάντα πληγώνουν.

 

Κρυμμένες πίκρες ,πώς να αντέξεις…

 

με καταδίδουν, με σκοτώνουν.

 

Μα έχω μια άμυνα σπουδαία ,

 

κοίλο χαμόγελο που πείθει.

 

Όλα καλά , όλα ακμαία

 

και κολυμπώ συχνά στη λήθη.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Υπάρχουνε μέρες που πονάνε

 

και φέρνουν μαζί τους αναμνήσεις.

 

Εκείνες  οι μέρες δεν περνάνε ,

 

με κάνουν βράχο που βυθίζει.

 

 

 

Πνιγμένες ώρες , ναυάγια θλίψης ,

 

κάποιες φορές πνίγουν κι εμένα.

 

Χαμένες μέρες , σπασμένες τύψεις

 

με τιμωρούν μ ΄ απωθημένα.

 

Και έχω μιά άμυνα ακραία ,

 

κρυφό γκρεμό μέσα στο στήθος.

 

Πέφτω εκεί κι όλα ωραία.

 

Διώχνω τον πόνο και το μίσος.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Υπάρχουνε μέρες που πονάνε

 

και φέρνουν μαζί τους αναμνήσεις.

 

Εκείνες  οι μέρες δεν περνάνε ,

 

με κάνουν βράχο που βυθίζει.

 

 

 

 

 

Δραπέτευσε το «σ ΄ αγαπώ»

 

Στίχοι:Βιβή Σπυροπούλου

 

 Μα δε θυμώνω μ ΄ ότι  μου ΄ χεις  κάνει.

 

Θυμώνω όμως με τον εαυτό μου

 

και μετανιώνω που δε λέω «φτάνει».

 

Το λάθος είναι πάλι όλο δικό μου.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Ξενυχτισμένες με τον εαυτό μου συζητήσεις

 

κι ανώφελη η τακτοποίηση της σκέψης μου.

 

Απελπισμένες με τον άνθρωπό μου διευθετήσεις .

 

Δραπέτευσε το «σ ΄ αγαπώ» από τις λέξεις μου.

 

 

 

Μα δεν παλεύω μόνο μ ΄ ότι καίει.

 

Παλεύω πάντα με την αντοχή μου ,

 

που εξαντλώ με της αγάπης χρέη

 

και κλείνομαι στ ΄ απόρθητο κελί μου.   

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Ξενυχτισμένες με τον εαυτό μου συζητήσεις

 

κι ανώφελη η τακτοποίηση της σκέψης μου.

 

Απελπισμένες με τον άνθρωπό μου διευθετήσεις .

 

Δραπέτευσε το «σ ΄ αγαπώ» από τις λέξεις μου.

 

 

Η ματιά μου

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Είμαι το ρούχο του χειμώνα ,

 

που ψάχνεις πάντα καλοκαίρι ,

 

που δε θυμάσαι ούτε χρώμα ,

 

ούτε ποιος δώρο στο ΄ χε  φέρει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Η θύμησή μου η ξεχασμένη ,

 

θέλω γλυκά να σε σκεπάσει .

 

Ματιά μου εσύ ερωτευμένη ,

 

γίνε η ματιά που θα κοιτάξει ,

 

μέσα απ ΄ τα μάτια τα δικά του

 

κι ίσως ο πόνος να κοπάσει.

 

 

 

Είμαι η ανάμνηση εκείνη ,

 

της μοναξιάς και της ανάγκης.

 

Νιώθω αγανάκτηση κι οδύνη,

 

για την κατάντια μιας αγάπης.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Η θύμησή μου η ξεχασμένη ,

 

θέλω γλυκά να σε σκεπάσει .

 

Ματιά μου εσύ ερωτευμένη ,

 

γίνε η ματιά που θα κοιτάξει ,

 

μέσα απ ΄ τα μάτια τα δικά του

 

κι ίσως ο πόνος να κοπάσει.

 

 

Κουρέλι το κορμί

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Θυμάμαι εκείνη τη βραδιά ,

 

που πήραν τα όνειρα φωτιά.

 

Θυμάμαι εκείνη τη βραδιά ,

 

που έγινε θρύψαλα η καρδιά.

 

Μ’ αγκάλιαζες με μιά στοργή ,

 

μα το μαχαίρι στην πληγή

 

από το χέρι σου.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Και όταν ήρθε το πρωί ,

 

βρήκε κουρέλι το κορμί ,

 

δυό μάτια κόκκινα , ανοιχτά

 

και μιά καρδιά μισή ξανά.

 

 

 

Θυμάμαι εκείνη τη βραδιά ,

 

που μέτραγα αναφιλητά.

 

Θυμάμαι εκείνη τη βραδιά ,

 

που μου’ πες : «δεν πηγαίνει πια».

 

Μ’αγάπησες είπες πολύ

 

και μου’δωσες μιά συμβουλή:

 

«να βρεις το ταίρι σου».

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Και όταν ήρθε το πρωί ,

 

βρήκε κουρέλι το κορμί ,

 

δυό μάτια κόκκινα , ανοιχτά

 

και μιά καρδιά μισή ξανά.

 

 

 

 

Τζάμι της φυγής

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Σε περιμένω να γυρίσεις.

 

Της μοίρας λέω ήταν γραφτό ,

 

στο χάδι μου να κολυμπήσεις ,

 

στη θάλασσά σου να πνιγώ.

 

 

 

Στης μοναξιάς μου τους διαδρόμους,

 

λαβύρινθους συχνά μετρώ

 

και ψάχνω τους γυμνούς σου ώμους ,

 

να πιάσω για να κρατηθώ.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Και το παράθυρό μου ανοίγω και κοιτώ ,

 

μήπως και έρθεις να με βρεις.

 

Εδώ θα μείνω ,δε θα φύγω, καρτερώ,

 

σ’ αυτό το τζάμι της φυγής ,

 

που σ’ είχα δει να ξεμακραίνεις , πριν καιρό.

 

Σ’αυτό το τζάμι της φυγής.

 

 

 

Σε περιμένω με λαχτάρα

 

και  λέω μέσα μου «θα’ρθεί».

 

Κοιτάζω εκείνη την κιθάρα ,

 

που μου τη χάρισες εσύ.

 

 

 

στ’αυτιά μου ηχούν ξανά οι νότες ,

 

χτυπούν στο φράγμα της σιωπής.

 

Να δω εμάς όπως και τότε ,

 

«γύρισα πίσω» να μου πεις.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Και το παράθυρό μου ανοίγω και κοιτώ ,

 

μήπως και έρθεις να με βρεις.

 

Εδώ θα μείνω ,δε θα φύγω, καρτερώ,

 

σ’ αυτό το τζάμι της φυγής ,

 

που σ’ είχα δει να ξεμακραίνεις , πριν καιρό.

 

Σ’αυτό το τζάμι της φυγής.

 

 

 

Πώς να το αντέξεις

 

Μελοποιημένο

 

Στίχοι – σύνθεση: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Γυμνή στης μοίρας το παιχνίδι

 

και αντηχεί ευχή στ΄αυτιά ,

 

που μου΄χε δώσει μια γιαγιά.

 

Μου είχε πει: «καλό ταξίδι».

 

Πέρασα λίμνες ποταμούς

 

ρυάκια μα κι ωκεανούς

 

κι όμως δεν πνίγηκα.

 

Κουράγιο ντύθηκα.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Όλα γυμνά ,

 

ψυχές , κορμιά ,καρδιά και σκέψεις.

 

Ντυμένα πάντοτε καλά ,

 

αλήθειες , όνειρα και λέξεις ,

 

που δε σ ΄ αφήνουν να χορέψεις,

 

που δε σ ΄ αφήνουνε να τρέξεις…

 

και όλο αυτό πώς να το αντέξεις.

 

 

 

Βουτώ σε γυάλινο ποτήρι

 

με πεντακάθαρο κορμί,

 

να εξαγνίσω την ψυχή ,

 

που της χρωστούσα το χατίρι .

 

Δε γλίτωσα απ΄ τους λυγμούς ,

 

δάκρυα κι αναστεναγμούς

 

και τότε πνίγηκα ,

 

μα δε φοβήθηκα.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Όλα γυμνά ,

 

ψυχές , κορμιά ,καρδιά και σκέψεις.

 

Ντυμένα πάντοτε καλά ,

 

αλήθειες , όνειρα και λέξεις ,

 

που δε σ ΄ αφήνουν να χορέψεις,

 

που δε σ ΄ αφήνουνε να τρέξεις…

 

και όλο αυτό πώς να το αντέξεις.

 

Δίκαιη μοιρασιά

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Ήρθες στο σπίτι να μαζέψεις,

 

τα τελευταία πράγματά σου.

 

Φεύγεις ξανά και το αντέχεις.

 

Μου πες: «σου αφήνω τα κλειδιά σου».

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Βιβλία , κάδρα και cd ,

 

που δίκαια μοιράσαμε

 

κι η αγάπη μας μισή

 

στο σπίτι που αδειάσαμε,

 

να τo  κοιτώ και να θυμάμαι.

 

Τη δίκαιη μοιρασιά φοβάμαι.

 

 

 

Ήρθες στο σπίτι να ξυπνήσεις ,

 

τον εφιάλτη της καρδιάς μου.

 

Πνίγομαι μες στις αναμνήσεις.

 

Την πόρτα κλείνεις  στα όνειρά μου.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Βιβλία , κάδρα και cd ,

 

που δίκαια μοιράσαμε

 

κι η αγάπη μας μισή

 

στο σπίτι που αδειάσαμε,

 

να τo  κοιτώ και να θυμάμαι.

 

Τη δίκαιη μοιρασιά φοβάμαι.

 

 

 

Ήρθες στο σπίτι για να πάρεις

 

τα ξεχασμένα πράγματά σου.

 

Ζήτησα τελευταία χάρη ,

 

μου ΄δωσες ένα απ ΄τα φιλιά σου.

 

 

«Αλλάζουνε τα σταθερά»   Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Όλα μου τα απόκρυφα

 

πνιγμένα από το δάκρυ.

 

Ολισθηρά κι απόκρημνα ,

 

θυμίζουν καταρράκτη.

 

Ξεκίνησαν σταλιά  σταλιά.

 

Γιγαντωμένα τώρα πια.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Δε μένει τίποτα κρυφό

 

και δε σε περιμένει.

 

Εσύ μπορεί να σταματάς

 

μα εκείνο θα πηγαίνει.

 

Αλλάζουνε τα σταθερά.

 

Πυρακτωμένα τα νερά.

 

 

 

Όλα μου τα απύθμενα

 

αρχίζουν να πατώνουν

 

και τα υφαντά που ύφανα ,

 

σιγά σιγά ξηλώνουν.

 

Κρατάω δυό γερά κουπιά

 

και ταξιδεύω στ ΄ ανοιχτά.

 

Ρεφρέν:

 

Δε μένει τίποτα κρυφό

 

και δε σε περιμένει.

 

Εσύ μπορεί να σταματάς

 

μα εκείνο θα πηγαίνει.

 

Αλλάζουνε τα σταθερά.

 

Πυρακτωμένα τα νερά.

 

 

 

Όλα μου τα εσώψυχα

 

στα ξαφνικά ματώνουν.

 

Τα πονηρά και πρόστυχα ,

 

τ΄ αθώα μου , λερώνουν.

 

Φοράω δυό χρυσά φτερά,

 

για να πετάξω εκεί ψηλά.

 

 

 

"Πρώην γενναίοι"

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Εκείνοι που θάλασσα βάφτισαν

 

ένα μικρό ρυάκι ,

 

εκείνοι που κάποτε δάκρυσαν

 

μ ΄ ένα μελό φιλμάκι

 

φοβήθηκαν τη μοναξιά.

 

Κι αν κάποτε είχαν ζήσει…

 

Ζωή που δε γυρίζει πια

 

και ποιος να τη χαρίσει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Οι φοβισμένοι πρώην γενναίοι ,

 

την κατάντια τους την  ξέρουν.

 

Οι γερασμένοι πρώιμα νέοι ,

 

προσπαθούν πίσω να φέρουν

 

όσα τα χείλη δεν προφέρουν.

 

 

 

Εκείνοι που εύκολα άφησαν

 

τα όνειρά τους πίσω

 

εκείνοι που τότε παράτησαν

 

τα θέλω τους ξωπίσω ,

 

ντυθήκανε το δισταγμό ,

 

γιατί έτσι πρέπει λένε.

 

Χορτάσανε το μαρασμό

 

και τώρα δες τους κλαίνε.

 

 

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Οι φοβισμένοι πρώην γενναίοι ,

 

την κατάντια τους την  ξέρουν.

 

Οι γερασμένοι πρώιμα νέοι ,

 

προσπαθούν πίσω να φέρουν

 

όσα τα χείλη δεν προφέρουν.

 

 

Στου έρωτα το λίκνο

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Μου’ χε ο κόσμος επιβάλει ,

 

να ’χω δύο πρόσωπα.

 

Ένοχο μου καρναβάλι ,

 

κάψε τα διπρόσωπα.

 

Κράτα για τον εαυτό σου,

 

έστω το ένα καθαρό.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Και τώρα τι ζητάω;

 

Τον ήλιο μου κοιτάω ,

 

που τον μαύρισα.

 

Σε ρόλους που χωράω ,

 

τον έρωτα κερνάω ,

 

που μαγάρισα.

 

Κι εσύ κοιτάς με οίκτο τον άνθρωπο που αγάπησες

 

και στου έρωτα το λίκνο την απουσία μου άφησες.

 

 

 

Κι όμως σου το είχα τάξει ,

 

να’ πνιγα τα ένοχα.

 

Μα δεν ήμουν τόσο «εντάξει»

 

κι έχασα τα υπέροχα.

 

Ντύνω πάλι το εγώ μου,

 

Καρναβάλι Πατρινό.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Και τώρα τι ζητάω;

 

Τον ήλιο μου κοιτάω ,

 

που τον μαύρισα.

 

Σε ρόλους που χωράω ,

 

τον έρωτα κερνάω ,

 

που μαγάρισα.

 

Κι εσύ κοιτάς με οίκτο τον άνθρωπο που αγάπησες

 

και στου έρωτα το λίκνο την απουσία μου άφησες.

 

 

 

 

Κρίκος λείπει απ΄την καδένα

 

Στίχοι: Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Άδειες οι μέρες τώρα πια

 

και πάντα τόσο ίδιες.

 

Θάλασσας ξέρες τα φιλιά

 

σε σκέψεις τόσο αιφνίδιες.

 

Πάλι στο άπειρο κι αλυσίδα αγάπης σπασμένη.

 

Βήμα αδιάφορο κι η μορφή σου  ξανά ξεμακραίνει.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Κι όταν ήμασταν μαζί ,

 

ήμασταν χωρίς εσένα.

 

Μα δε ζούμε πια μαζί,

 

πάλι ζω χωρίς εσένα.

 

Μόνος με σπασμένα φρένα

 

κρίκος λείπει απ’ την καδένα.

 

 

 

Ξένη η άδεια μου αγκαλιά,

 

μου λείπουν δυο κουβέντες.

 

Ο νους μου να κατρακυλά,

 

στερεύουν οι πατέντες.

 

Και σε  κρέμαγα σ’ ένα κρίκο αγάπης πιασμένη.

 

Κι αν σου έταζα, εσύ ένιωθες πάντα πνιγμένη.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Κι όταν ήμασταν μαζί ,

 

ήμασταν χωρίς εσένα.

 

Μα δε ζούμε πια μαζί,

 

πάλι ζω χωρίς εσένα.

 

Μόνος με σπασμένα φρένα

 

κρίκος λείπει απ’ την καδένα.

 

 

 

 

 

 

 

Οι μεγάλες αγάπες

 

Στίχοι : Βιβή Σπυροπούλου

 

 

 

Ποιός έκαψε το δέντρο της αγάπης μας.

 

Πού είναι τα κλαδιά της ευτυχίας.

 

Ποιος πήρε τη μεριά μου στο κρεβάτι μας.

 

Πώς το μπορείς είν ΄ άξιο απορίας.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Και ζω μονάχος με ελπίδες που πονάνε ,

 

γιατί οι μεγάλες οι αγάπες δε γερνάνε.

 

Μένουνε όρθιες .Στους τυφώνες δε λυγάνε.

 

 

 

Πώς έγινε το γέλιο τώρα δάκρυ μου.

 

Πώς έσβησες δικές μας αναμνήσεις.

 

Μα πάντα θα ελπίζω εγώ αγάπη μου.

 

Ίσως να ρθείς , σε μένα να γυρίσεις.

 

 

 

Ρεφρέν:

 

Και ζω μονάχος με ελπίδες που πονάνε ,

 

γιατί οι μεγάλες οι αγάπες δε γερνάνε.

 

Μένουνε όρθιες .Στους τυφώνες δε λυγάνε.